4ο Συνέδριο: Για ένα σύγχρονο και συλλογικό «Τι να κάνουμε»

 Μιχάλης Παπαμακάριος*

Την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου ξεκινά τις εργασίες του το 4ο συνέδριο του ΝΑΡ για την Κομ­μουνιστική Απελευθέρωση. Στο τριήμερο 1, 2 και 3 Δεκέμβρη θα ολοκληρωθεί μια πορεία διαλόγου των δυνάμεων του ΝΑΡ με τον κόσμο της μαχόμε­νης αριστεράς και του κινήματος, που ξεκίνησε τον περα­σμένο Ιούλιο με την έκδοση των θέσεων της ΠΕ.

Είναι γεγονός ότι αυτό το συνέδριο γίνεται σε μια δύ­σκολη φάση για τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία. Κυριαρχεί ακόμη η απογοήτευση, η αμηχανία, οι μειωμένες προσδοκίες, παρά τα σημαντικά, αλλά λίγα ακόμη, αντίθε­τα παραδείγματα, όπως αυτό της μάχης κατά των πλειστη­ριασμών. Το πλήγμα που επέφερε η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και τα αποτελέσματα αυτής της αντίληψης έχουν εγγραφεί πάνω στο σώμα του κόσμου του αγώνα. Ταυτόχρονα, η δομική κρίση του συστήματος δεν δεί­χνει να ξεπερνιέται και αυτό κά­νει το κεφάλαιο και τους εκφρα­στές του να οξύνουν παραπέρα την αντιδραστική ανασυγκρότη­ση του καπιταλισμού οδηγώντας τις αντιθέσεις του σε παροξυ­σμό. Ο κοινωνικός και πολιτικός ολοκληρωτισμός του κεφαλαίου βαθαίνει, ο πόλεμος επανέρχε­ται ως πιθανή μορφή υπέρβασης της κρίσης. Βρισκόμαστε μπρο­στά σε μεγάλες εξελίξεις.

Υπάρχει, όμως, φως μέσα στη διαφαινόμενη νύχτα. Είναι οι συνεχείς και αλλεπάλληλες προσπάθειες επαναφοράς του μαζικού αγώνα των εργαζομέ­νων, για αυτό το λόγο μάλιστα κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ επι­χειρούν προληπτικά να αποκόψουν τη δυνατότητα για ένα νέο ανώτερο κύμα αγώνων και διεκδικήσεων, βάζοντας στο γύψο το δικαίωμα στην απεργία. Είναι οι αναζητήσεις, αποσπασματικές και κατακερματισμένες προς το παρόν, μιας νέας πνοής στην αριστερά, μιας διαφορετικής πρότα­σης τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Είναι ο κόσμος που ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιεί το διπλό αδιέξοδο της εποχής μας, τη διαρκή βάρβαρη «κανονικότητα» του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού και την αποτυ­χία του ρεφορμιστικού δρόμου, ακόμα και των πιο μαχόμε­νων πλευρών του. Ο κόσμος αυτός είναι ο δέκτης του νέου αντικομουνισμού τύπου Ταλίν, που ενώνει τον Τραμπ με τον Μακρόν και τον Μητσοτάκη με τη Μέρκελ.

Είναι αυτή ακριβώς η ιστορική στιγμή που το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση θέτει με το συνέδριό του την ανάγκη και την κατεύθυνση δράσης που θα δικαι­ολογεί τους φόβους του συστήματος για μια ιστορική επα­νεμφάνιση του κομμουνιστικού ρεύματος στη νέα εποχή του καπιταλισμού. Δεν πρόκειται για κάποια ιδεολογική εμ­μονή του ΝΑΡ για τον Κομμουνισμό, αλλά για μια πρωτο­βουλία που βασίζεται πάνω στη μελέτη τόσο των σύγχρο­νων τάσεων στο πεδίο της παραγωγής, όσο και των ευρύτε­ρων δυνατοτήτων της εποχής μας για ένα πραγματικό άλ­μα του ανθρώπου στην ελευθερία. Βασίζεται στην εκτίμηση της βασικής έλλειψης της προηγούμενης φάσης του μαζι­κού κινήματος στη χώρα μας ενάντια στην επιθετική ανασυ­γκρότηση του καπιταλισμού, αυτής της απουσίας μιας αντι­συστημικής στρατηγικής απάντησης, με σύγχρονο κομμου­νιστικό περιεχόμενο, ενάντια στη στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου, που θα μπορεί να καθορίζει την τακτική και να βαθαίνει τον πολιτικό χαρακτή­ρα των αγώνων, κάνοντάς τους επικινδύνους και με αυτό τον τρόπο και αποτελεσματικούς.

Βέβαια, αυτός ο βασικός προ­σανατολισμός του 4ου συνεδρί­ου του ΝΑΡ για την Κομμουνι­στική Απελευθέρωση δεν στο­χεύει σε μια μονομερή συζήτη­ση. Ιεραρχεί σαν πρώτο ζήτη­μα τη συγκρότηση σε ανώτερο επίπεδο της ευρύτερης σήμε­ρα πρωτοπορίας, σε όλα τα επί­πεδα (κόμμα, μέτωπο, κίνημα) και πρώτα και κύρια στο στρα­τηγικό πεδίο, ενός σύγχρονου προγράμματος και κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρω­σης, σαν εκείνο τον κρίκο που θα τραβήξει ψηλότερα όλη την αλυσίδα, οδηγώντας το μαζικό κίνημα και τη μαχόμενη αρι­στερά σε ανώτερο επίπεδο συσπείρωσης και παρέμβασης.

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ξεπερνιούνται τα σημε­ρινά ασφυκτικά όρια του «Δεν υπάρχει εναλλακτική» και να τίθεται μαζικά η συζήτηση για το σύγχρονο «Τι να κάνου­με». Το συνέδριο του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευ­θέρωση ευελπιστεί να αποφασίσει πρωτοβουλίες που θα βάλουν σε ράγες αυτή την κατεύθυνση.

Πολύ περισσότερο, ευελπιστεί να μην είναι ένα συνέ­δριο για τα «του οίκου του», αλλά μια σημαντική συμβο­λή στην αντιστροφή της σημερινής κατάστασης και μια δι­αδικασία έμπνευσης των πιο πρωτοπορών κομματιών των εργαζομένων και της νεολαίας. Γιατί, όσο και αν αυτό φαί­νεται τώρα, το κεφάλαιο δεν έχει νικήσει ακόμα, τα υπό­γεια ρεύματα της ανατροπής μπορούν να συνενωθούν σε ένα χείμαρρο που θα συμπαρασύρει τον βάρβαρο κόσμο στο διάβα του.

*Μιχάλης Παπαμακάριος, μέλος της ΠΕ του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

 Νέο Αριστερό Ρεύμα