του Θανάση Σκαμνάκη
από: Kommon
Η …καταστροφή έγινε πραγματικότητα! Και τώρα τι θα γίνουμε ως Ευρώπη χωρίς Βρετανούς; Μύρια όσα μας περιμένουν!
Θα ακριβύνουν οι σπουδές, θα πέσουν τα μεροκάματα και οι μισθοί, θα διαταραχθεί το εμπόριο, θα χρεοκοπήσουν επιχειρήσεις, θα μεγαλώσει το χρέος, θα υποχωρήσει ο Ατλαντικός και θα λιώσουν μια ώρα αρχύτερα οι πάγοι της Αρκτικής.
Όσο για την Ελλάδα, δεν θα κουρευτεί το χρέος της, τα πλεονάσματα θα παραμείνουν στην ίδια απαίτηση, θα αυξηθούν τα έξοδα των φοιτητών που σπουδάζουν στην Αγγλία και λοιπά παρόμοια.
Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί το αποτέλεσμα και ήδη τα “σοβαρά” σάιτ πήραν φωτιά, πιο επικίνδυνη από εκείνη της Κύπρου. Ο Αρμαγεδδώνας είναι προ των πυλών.
Κι εδώ που τα λέμε δεν έχουν άδικο. Όχι γιατί θα συμβούν όσα περιγράφουν, τα οποία συμβαίνουν ήδη στην πρώην ενωμένη ΕΕ, αλλά γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της αστικής τάξης νοιώθει να απειλούνται τα προνόμιά του. Με πρώτη και καλύτερη βέβαια την αστική τάξη της Γερμανίας, και τους πολιτικούς της εκφραστές, και ακόλουθους τις αστικές τάξεις των λοιπών χωρών που συνδέονται με τους Γερμανούς, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία δεν βλέπει φως παρά μονάχα στις αυλές των γερμανών προυχόντων.
Η παγκόσμια εκστρατεία τρόμου για ένα ενδεχόμενο Brexit ήταν χωρίς προηγούμενο. Δεν υπήρχε ανώτερος παράγοντας του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, δεν υπήρχε μηχανισμός και υπηρεσία που να μη εκτόξευσε συστοιχίες πυραυλικού τρόμου. Ωστόσο, οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ, ανοίγοντας το χορό, για παρόμοια event, και σε άλλες χώρες.
Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψει κανείς να πει, πως αυτό το ΟΧΙ έχει πολλά δεξιά έως και ακροδεξιά χαρακτηριστικά, πως η Αριστερά φάνηκε και πάλι αμήχανη και ταλαντευόμενη. Πως οι πολιτικές εξελίξεις, με βάση το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων δεν οδηγούν προς τα αριστερά. Πως μάλλον η φοβική ακροδεξιά βγαίνει ενισχυμένη.
Όλα αυτά είναι σωστά αλλά είναι στατικά. Παραβλέπουν την ανθρωπογεωγραφία της ψήφου. Οι εργατικές περιοχές με μεγάλη πλειοψηφία, η εργατική τάξη και οι ηλικίες που έχουν βιώσει με ένταση το ευρωπαϊκό σχέδιο, ψήφισαν ΟΧΙ σε ψηλά ποσοστά. Δεικνύοντας πως ο ταξική πάλη δεν καταργείται, ακόμα κι όταν η Αριστερά λείπει ταξίδι (στην Ευρώπη) για δουλειές.
Παραβλέπουν επίσης το πιο σοβαρό στην εξέλιξη. Πως το οικοδόμημα της ΕΕ, ο κύριος φορέας της καπιταλιστικής επιβολής στις εργατικές τάξεις και τους λαούς της Ευρώπης, υπέστη σοβαρό ρήγμα. Πως αυτό το ρήγμα κινητοποιεί μάζες που μπορεί να οδηγηθούν στο ριζοσπαστισμό.
Αρκεί η Αριστερά να ανασυγκροτηθεί, να πάρει χαμπάρι πως η υποστήριξη των ανοσιουργημάτων της ΕΕ και του γερμανικού ράιχ, καθώς και οι ανιστόρητες προσδοκίες για τη Ευρώπη των λαών, είναι φληναφλήματα και πως μόνο η οργάνωση του εργατικού κινήματος, η χάραξη μια μετωπικής πολιτικής γραμμής και η ευθεία σύγκρουση με τους μηχανισμούς των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, όπως η ΕΕ ή η επερχόμενη TTIP, μπορεί να δώσει ελπιδοφόρα απάντηση.
Αλλιώς θα παραμένει ηρωική και μόνη να θρηνεί πάνω από τα ερείπια που δημιουργούν οι άλλοι, όσο αυτή λείπει.
Θα έχουμε χρόνο και λέξεις να ξοδέψουμε σε αναλύσεις τις επόμενες ημέρες. Και κυρίως έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε, κι εμείς εδώ και η Αριστερά εκεί. Προς το παρόν ας απολαύσουμε μια ικανοποίηση, που μας είναι χρειαζούμενη. Έστω και εξ αντανακλάσεως. Όπως, π.χ., με την ανάρτηση του Φινλανδού πρωθυπουργού στο Twitter, που λέει πως βλέπει εφιάλτη, κι όταν ξυπνήσει θα έχει φύγει (ο εφιάλτης εννοείται, αν και εγώ θα ήθελα ο πρωθυπουργός).
Το πρόβλημα Φινλανδέ μου είναι πως αυτοί οι εφιάλτες αν αρχίσουν δεν σταματάνε. Κυρίως όταν ξυπνήσουν από το δικό τους εφιάλτη οι λαοί.
Όπως έγραψε και ο Στάθης σε ένα σκίτσο του, ο Κάμερον πήρε τηλέφωνο τον Τσίπρα για ανταλλαγή τεχνογνωσίας, πώς το ΟΧΙ το μετατρέπεις σε ΝΑΙ.
Αν και βέβαια οι δημοκράτες της Ευρώπης έχουν πολύ μεγαλύτερη πείρα σε παρόμοια πραξικοπήματα. Τόσα αρνητικά δημοψηφίσματα σε χώρες της Ευρώπης μετέτρεψαν τό ΟΧΙ σε ΝΑΙ, είτε επαναλαμβάνοντας την ψηφοφορία υπό καθεστώς απειλών, είτε εφαρμόζοντας με άλλο τρόπο τα απορριφθέντα μέτρα.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Και γιατί η Βρετανία δεν ανήκει στους παρίες της Ευρώπης και γιατί, όπερ και σπουδαιότερο, ήδη η ευρωπαϊκή ιδέα μπάζει από παντού νερά.
Συμπέρασμα: το ζήτημα της συνομόσπονδης Ευρώπης όπως την σχεδίασαν οι αρχικαπιταλιστές έλαβε τέλος. Είχε, βέβαια, κλείσει από καιρό, όμως τώρα, με το δημοψήφισμα, έγινε και η επίσημη ενημέρωση των προσφιλών συγγενών και λοιπών φίλων και οπαδών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου