Ένα βήμα προς τα μπρος η πορεία στη ΔΕΘ

του Παναγιώτη Καλαβάνου

Δυο βδομάδες μετά το άνοιγμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης κι ενώ πολλές γραμμές έχουν γραφεί για τις δηλώσεις κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, ελάχιστα έχουν απασχολήσει την συζήτηση τα συλλαλητήρια που διεξήχθησαν το Σάββατο στην πόλη.

      Ως "Κομμουνιστικό Σχέδιο" και με σαφή αντίληψη των υφιστάμενων διαφορετικών πολιτικών εκτιμήσεων και θέσεων επί του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, από την πρώτη στιγμή επισημαίναμε την ανάγκη κοινής πορείας όλων των ταξικών, αγωνιστικών συγκεντρώσεων, με ρητή καταγγελία της επίσημης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και διαφοροποίηση από αυτήν. Σε τούτη την κατεύθυνση αποτιμούμε ιδιαίτερα θετικά το γεγονός ότι παρά τις όποιες αντικειμενικές και (δυστυχώς) υποκειμενικές δυσκολίες, οι διαφορετικές συγκεντρώσεις (Καμάρας και Αγίας Σοφίας) και πορείες κατάφεραν να ενωθούν και να πορευτούν μέχρι και την είσοδο της ΔΕΘ όπου φρουρούταν από τις δυνάμεις καταστολής. Να σημειώσουμε εδώ ότι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά οι αστυνομικές δυνάμεις δεν επέτρεπαν την ένωση των συγκεντρώσεων για σχεδόν μισή ώρα στην οδό Τσιμισκή.

        Το γεγονός μάλιστα ότι για πρώτη φορά ενώθηκαν οι διαφορετικές συγκεντρώσεις, δείχνει αλλαγή της κατάστασης, που τόσο έχει ανάγκη η περίοδος. Οι απαιτήσεις των ημερών μας, για εργατικές – λαϊκές κατακτήσεις ανεβαίνουν, κι αυτό αφορά τόσο τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα όσο και τις αριστερές πολιτικές πρωτοπορίες. Σήμερα, που ο αντίπαλος δείχνει πιο δυνατός και πιο ενωμένος από ποτέ, δεν μπορούν τα σφυριά του κινήματος να βαρούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, αν θέλουμε να έχουμε νικηφόρους αγώνες και αποτελέσματα, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες και εν εξελίξει κινητοποιήσεις σε επιμέρους κλάδους (Cosco, ΠΝΟ, ΜΚΟ).

          Τελικά, έχει μικρή σημασία το ποια συγκέντρωση είχε περισσότερο ή λιγότερο κόσμο, εφόσον το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όλες ανεξαιρέτως και στο σύνολό τους δεν ήταν αντάξιες των συνθηκών και του ρόλου που πρέπει να διαδραματίσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος σήμερα. Πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει ωστόσο να αποτιμήσουμε θετικά τα βήματα που γίνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα και με κόμβο την απεργία στις 30 Μάη ανάμεσα στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του συνδικαλιστικού κι εργατικού κινήματος.

        Κάτι που αδυνατούν να αντιληφθούν οι ηγεσίες των πολιτικών πρωτοποριών της Αριστεράς τόσο του ΚΚΕ και της ΛΑΕ όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έτσι οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, που ενώ επιδεικνύουν ενωτικές τάσεις σε επιμέρους κλάδους και ζητήματα, όπως συμβαίνει στην Πάτρα ή στους συνταξιούχους και τις κινητοποιήσεις στα Νοσοκομεία, όσο αυτό δεν μεταφράζεται σε γενική πολιτική κατεύθυνση και γραμμή, αδυνατούν να συσπειρώσουν άλλες δυνάμεις συνεχίζοντας να βρίσκουν εχθρούς στην υπόλοιπη Αριστερά. Αντίστοιχα αλλά με διαφορετικό τρόπο και ποιότητα, και οι ηγεσίες της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνουν να μην είναι αρωγοί στις όποιες μετωπικές πολιτικές ή κινηματικές πρωτοβουλίες που λαμβάνονται, αλλά να ωθούνται κάτω από την πίεση της βάσης τους και από μειοψηφικές τάσεις στο εσωτερικό τους.

         Αυτό αποτυπώθηκε και στην πορεία της ΔΕΘ, όπου ενώ τόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και η ΛΑΕ είχαν ενωτικά καλέσματα, στην ουσία η αρθρογραφία και του Πριν και της Ίσκρα τις επόμενες των διαδηλώσεων μέρες, έσπευσαν να υποτιμήσουν ή ακόμα και να αγνοήσουν την κοινή πορεία που επετεύχθη. Σημαντικό επίσης στοιχείο οι λανθασμένοι χειρισμοί των μπλοκ της ΛΑΕ τόσο στη συγκέντρωση στην Αγία Σοφία με την πρόωρη αναχώρησή τους, όσο και στην οδό Τσιμισκή την στιγμή ένωσης των δύο πορειών, που μαρτυρούν τους ενδοιασμούς της για την κοινή πορεία, που τελικά ωστόσο επετεύχθη.  

     

      Παρότι αθροιστικά οι συγκεντρώσεις των δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος (δυστυχώς οφείλουμε να κάνουμε αυτήν τη διάκριση λόγω και της πραγματοποίησης του εθνικιστικού συλλαλητηρίου) ήταν μαζικότερες σε σχέση με τα δύο τελευταία χρόνια, ωστόσο για άλλη μία χρονιά ο τόνος δεν δόθηκε από συνδικάτα και εργαζομένους, αλλά από μπλοκ πολιτικών οργανώσεων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που εδώ και αρκετά χρόνια οι κινητοποιήσεις της ΔΕΘ χαρακτηρίζονται ως βαθιά πολιτικές και λιγότερο εργατικές, εφόσον όχι μόνο μειώνονται τα σωματεία, οι αποφάσεις τους και τα μαζικά τους μπλοκ αλλά πολύ περισσότερο λείπουν και τα συνθήματα διεκδίκησης των ίδιων των εργαζομένων, για την βελτίωση των όρων δουλειάς και ζωής τους. Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι σωματεία κατά βάση υπήρξαν μόνο στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, ενώ ελάχιστα ήταν αυτά στις συγκεντρώσεις της Αγίας Σοφίας και της Καμάρας.

        Μια κατάσταση κινούμενη στο ευρύτερο πλαίσιο υποτίμησης αν όχι παραίτησης των δυνάμεων της Αριστεράς από τα αιτήματα ουσιαστικής, υλικής, πραγματικής βελτίωσης της ζωής της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων της, λόγω της παραδοχής ότι τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί ή να αλλάξει εντός της ευρωμνημονιακής πραγματικότητας. Παράλληλα, πριν τις κινητοποιήσεις της ΔΕΘ, γινόταν δικαίως έντονος λόγος κι ήταν κοινός τόπος όλων ότι επίδικο των φετινών εκδηλώσεων της έκθεσης ήταν η προκλητική προβολή των ΗΠΑ και ότι έπρεπε να αποτυπωθεί με σαφή τρόπο ένα αντιιμπεριαλιστικό – αντιπολεμικό στίγμα στο πεδίο του δρόμου. Στην ουσία όμως και το κομμάτι της αντιιμπεριαλιστικής διαμαρτυρίας υποτιμήθηκε, εφόσον συγκεκριμένοι και εν πολλοίς μειοψηφικοί πολιτικοί χώροι ήταν αυτοί που έδωσαν τέτοιον τόνο .

        Καταληκτικά θα μπορούσαμε να πούμε, ότι και οι φετινές κινητοποιήσεις της ΔΕΘ, ανέδειξαν το βαθύ πρόβλημα των ηγεσιών της Αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, την υποτίμηση των εργατικών – λαϊκών διεκδικήσεων και την έλλειψη ενός καθαρού και δυναμικού αντιιμπεριαλιστικού στίγματος.

Ωστόσο, ειδικά η φετινή ΔΕΘ, ως κρίκος μιας αλυσίδας διαρκείας, έδειξε ότι πραγματοποιούνται μικρά αλλά σταθερά βήματα, ικανά να διαμορφώσουν εκείνους τους όρους αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο που επιτάσσει η εποχή. Δίχως καμία διάθεση υπερτίμησης ούτε όμως και υποτίμησης της προσπάθειας που γίνεται, οφείλουμε να συγκεντρώσουμε όλες τις αναγκαίες δυνάμεις, για την επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος. Για έναν πλατύ, ενωτικό και μαχητικό συντονισμό σωματείων, με ταξική ενότητα και δημοκρατία και την ανεξάρτητη ταξική δράση των ίδιων των εργαζομένων, προκειμένου να εκφραστεί η εργατική, λαϊκή, διεκδικητική πάλη.     

ΠΗΓΗ: - Kommon