«Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες», γράφει ο Ελύτης.
(Δεκατέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν χτες*) από την απώλεια του Λέων. Αυδή(όπως
ο ίδιος ήθελε να γράφεται το όνομα του). Ενός ανθρώπου που όσοι είχαν
την τύχη να συναντηθούν μαζί του ξέρουν τι σημαίνει ανθρώπινη «λάμψη».
Ο Λέων σφράγισε με το πέρασμά του όλους όσοι
είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Σφράγισε με το πέρασμά του την πόλη
του, την Αθήνα. Γι’ αυτό είναι ακόμη εδώ, μέσα από όλα για όσα πάλεψε,
μέσα από τους συντρόφους του, που συνεχίζουν το δύσκολο μα ωραίο δρόμο.
Ο Θόδωρος Θεοδωρόπουλος, επιστήθιος φίλος του Αυδή, βγαλμένος κι αυτός από την ίδια στόφα, το είχε περιγράψει με τρόπο συμπυκνωμένο και ακριβή: «Η ζωή του Αυδή – είχε πει στην πρώτη επέτειο του θανάτου του
– είναι ένας φάρος. Ένα μέτρο σύγκρισης. Μια ώθηση κι ένα ερέθισμα για
ποιοτική άνοδο. Μια πρόταση για την καθημερινή λειτουργία του ανθρώπου,
για την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας “για την καινούρια γέννα, που όλο
την περιμένουμε και όλο κινάει για να ‘ρθει κι όλο συντρίμμια γίνεται
στο γύρισμα των κύκλων” όπως λέει ο ποιητής»…
Μόλις συναντούσες τον Αυδή καταλάβαινες τι
σημαίνει να προηγείται του προσώπου ο μύθος του. Είχα ακούσει για τον
Λέων, τον εξόριστο από την απριλιανή χούντα στη Σίκινο. Είχα μάθει για
τον διαπρεπή αντιπρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας, τον βαθύ
γνώστη του εργατικού δικαίου που ζούσε στο ταπεινό Γουδή και έδιωχνε
δουλειές εκατομμυρίων από το δικηγορικό του γραφείο όταν του ζητούσαν να
ασκήσει την επιστήμη του εναντίον των εργαζόμενων. Η πρώτη φορά που τον
είδα από κοντά ήταν στις δημοτικές εκλογές του 1994 ως υποψήφιο δήμαρχο
Αθήνας με το ΚΚΕ.
Πριν από τις δημοτικές εκλογές, του ’98 αυτή τη
φορά, τον θυμάμαι καλεσμένο σ’ ένα από τα προεκλογικά τηλεοπτικά
«πάνελ». Ο δημοσιογράφος ρώτησε να μάθει τι νιώθει ο Λέων όταν οδηγάει
το αυτοκίνητό του, όταν πέφτει σε μποτιλιάρισμα, όταν δε βρίσκει
πάρκινγκ στην Αθήνα. Ρωτούσε επίμονα τι θα κάνει ο Λέων. ως δήμαρχος για
το κυκλοφοριακό της Αθήνας κι αν ήταν πρόθυμος να δώσει το καλό
παράδειγμα και να αφήσει το αυτοκίνητό του στην άκρη ως μια κίνηση που
θα έστελνε ένα μήνυμα στους συμπολίτες του. Ο Λέων τον άφησε, δεν τον
διέκοψε. Με εκείνο το χαμόγελο, περίμενε να ολοκληρωθεί το ερώτημα. Όταν
ο δημοσιογράφος τελείωσε, ο Λέων του απάντησε: «Δεν έχω αυτοκίνητο»… Ο δημοσιογράφος κατάλαβε αμέσως ότι δεν είχε να κάνει με ένα συνηθισμένο καλεσμένο.
Συχνά τον συναντούσα στο κέντρο της πόλης, κατά
το μεσημέρι, να περιμένει το λεωφορείο στη στάση εκεί χαμηλά στη
Σόλωνος. Άλλοτε, χωρίς εκείνος να με έχει δει, τον παρακολουθούσα να
κινείται, πάντα με τα πόδια, να περπατά στην πόλη του, στην Αθήνα. Σε
κάθε βήμα του, όλο και κάποιος να τον χαιρετά, να τον σταματούν, να του
μιλούν. Κουβέντες ανθρώπινες. Ήταν «ένα» με τους ανθρώπους της πόλης
του, της Αθήνας, ο Λέων. Τους ήξερε. Και κείνοι τον ήξεραν. Ήτανε δικός
τους.
Καμιά φορά, στο τηλέφωνο, έπαιρνε στην εφημερίδα, κάτι έψαχνε, φαινότανε ότι τον απασχολούσε (αλλιώς δεν «ενοχλούσε»). «Δε σ’ ακούω καλά, τι τρέχει;», ήτανε η πρώτη κουβέντα όταν κάτι μυριζότανε. «Μ’ έπιασε πάλι κείνο το πρόβλημα με τη μέση». «Λοιπόν, άκου…». Κι άρχιζε να σου λέει τι θα κάνεις για να ανακουφιστείς. Τον ρώταγες τι ήθελε. «Άστο τώρα, όταν γίνεις καλά θα τα πούμε»…
Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, πόναγε. Ήταν λίγο πριν «φύγει». Πόναγε. Πόναγε πολύ. Ξέραμε για την αρρώστια. Και κείνος ήξερε. «Μια χαρά είμαι, αν σκεφτείς τι έχω», είπε… Και γέλασε.
Είπανε ότι ήταν ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός.
Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. Ότι ήταν «κύριος» με κεφαλαίο «Κ». Ότι
διέψευσε πανηγυρικά όσους διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου
στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα,
οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας.
Όλα όσα ειπώθηκαν για τον Λέων ήταν έτσι. Τίποτα
παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής. Αυτός ήταν
ο μεγάλος τίτλος για έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε τα πολλά
και κυρίως τα «μεγάλα» λόγια.
Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει κάπου: «Να
λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις. Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ΄ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει, θα ‘σαι
για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο…».
Έτσι είναι. Κι επειδή είναι έτσι, γι’ αυτό η απώλεια του Λέων Αυδή, όσο περνάει ο χρόνος, γίνεται μεγαλύτερη.
Πηγή: enikos.gr
αναδημοσίευση από: Ημεροδρόμος
Ομόφωνα
το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να δώσει το όνομα του Λεων. Αυδή στο 1ο
Σχολικό Συγκρότημα που κατασκευάζει ο δήμος. Χτες έγινε η τελετή
θεμελίωσης
Ο Λεων. Αυδής
|
Το όνομα του Λεων. Αυδή θα φέρει το σχολικό συγκρότημα που σύντομα θα φιλοξενήσει το 90ό και 129ο Νηπιαγωγείο Αθηνών.
Ο Δήμος Αθηναίων, με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου,
αποτίοντας ελάχιστο φόρο τιμής στον αγωνιστή δημότη της πόλης του,
ιδρυτή και πρώτου επικεφαλής της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», έδωσε το όνομά του στο πρώτο σχολικό κτίριο που κατασκευάζει ο δήμος.
Στη
σεμνή και λιτή τελετή θεμελίωσης, που διοργάνωσε ο δήμος, στο οικόπεδο
που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Μ. Βόδα και Λεμεσού στην Πλατεία
Αμερικής, παραβρέθηκαν και τα παιδιά που θα «φοιτήσουν» στο σχολείο,
μόλις ολοκληρωθεί η κατασκευή του. Παρόντες ήταν και η σύζυγος του Λεων.
Αυδή Ιρις και ο γιος του Βασίλης.
«Τα γελαστά μάτια
αυτών των παιδιών που είναι μπροστά μας, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να
δει κανείς στη σημερινή κατάσταση, στη σημερινή Αθήνα, στη σημερινή
γκρίζα πραγματικότητα» σημείωσε στη σύντομη τοποθέτησή του ο Σπύρος Χαλβατζής,
επικεφαλής της «Συμπαράταξης» και νεοεκλεγείς δημοτικός σύμβουλος. «Ο
Λεων. Αυδής - είπε - άφησε πάρα πολλά. Ο σύντροφός μας και στο Κόμμα και
στο Δήμο και στο Κοινοβούλιο και στους καθημερινούς αγώνες, είναι μαζί
μας. Είναι μαζί μας, με τη δράση του, με τη στάση ζωής και κυρίως με το
έργο που άφησε. Και άφησε μια πλούσια κληρονομιά. Εμείς στη "Συμπαράταξη
για την Αθήνα" συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο. Εχουμε τη συντρόφισσά του
και το γιο του μαζί μας και νιώθουμε διπλή χαρά. Γιατί νιώθουμε ότι ο
Λεων. Αυδής είναι μαζί μας. Συνεχίζει να βοηθά και να συμβάλλει στην
ανάπτυξη της Αθήνας, στην ανάπτυξη των αγώνων και στην ανάπτυξη του
πνεύματος της πόλης. Γιατί ένα σχολείο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να
θεμελιώνεται. Οπωσδήποτε, η θεμελίωση ενός σχολικού συγκροτήματος είναι
το πιο θετικό στοιχείο στη δουλιά όλων. Και έχει ιδιαίτερη αξία το
σχολείο να εγκαινιαστεί σύντομα και οι μικροί μαθητές να είναι οι
καθημερινές φωνές και τα όμορφα τιτιβίσματα σε αυτή τη γειτονιά που
είναι πνιγμένη στο τσιμέντο».
Ο δήμαρχος Δ. Αβραμόπουλος,
αφού αναφέρθηκε στις προσπάθειες του δήμου για την επίλυση του
προβλήματος της σχολικής στέγης, σημείωσε ότι η χτεσινή τελετή
σηματοδοτούσε, μεταξύ άλλων, και «την απόδοση τιμής στο Λεων. Αυδή», ο
οποίος «έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη των πραγματικών αναγκών
και προτίμησε να συνεισφέρει τις δυνάμεις τις δικές του και του
συνδυασμού του στην κοινή προσπάθεια».
Η νεοεκλεγείσα δήμαρχος Ντ. Μπακογιάννη σημείωσε πως «ο Λεων. Αυδής άξιζε την ιδιαίτερη αυτή τιμή που του επιφύλαξαν οι συνάδελφοί του», ενώ ο Γ. Δημαράς
υπογράμμισε ότι «είναι ξεχωριστή τιμή για μένα να βρίσκομαι σε αυτό το
σχολικό κτίριο, που φέρει το όνομα του Λεων. Αυδή, τον οποίο έτυχε να
γνωρίσω και στη Βουλή και με εντυπωσίασε και με ενέπνευσε και η
προσωπικότητα και το ήθος του».
Το σχολικό αυτό συγκρότημα είναι
το πρώτο που κατασκευάζει ο Δήμος Αθηναίων και εντάσσεται στις
«προγραμματικές συμβάσεις» Δήμου και Οργανισμού Σχολικών Κτιριών Αθήνας.
Στην τελετή παραβρέθηκαν πολλά μέλη της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», μεταξύ των οποίων και οι δημοτικοί σύμβουλοι Ζωή Βαλάση και Αλέκα Ζορμπαλά, διαμερισματικοί σύμβουλοι και φίλοι. Εκεί ήταν και ο αντιδήμαρχος Νίκος Απέργης.
Πλατεία "Λέοντος Αυδή
Η ονομασία της δόθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2003 από τη δημοτική αρχή εις μνήμην του Λέοντος Αυδή.[1] Ο Αυδής, ο οποίος πέθανε το 2000, ήταν κομμουνιστής πολιτικός, βουλευτής του ΚΚΕ, δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης "Αγωνιστική Συνεργασία για την Αθήνα".[2]
ΠΗΓΗ: Πλατεία Αυδή - Βικιπαίδεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου