Η Αριστερά που υπάρχει, που θάρθει, που έρχεται κ.ο.κ.

του Θανάση Σκαμνάκη

Νομίζω πως ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσοι πολλοί αριστεροί απογοητευμένοι. Πρώτη φορά αριστεροί γίνονται υποστηρικτές του άκυρου και της αποχής, οπαδοί της απουσίας, μιας ήττας που δεν είναι στα όπλα και τους αγώνες, αλλά στην ψυχή.

Η Αριστερά, και όλοι οι θεράποντες ιατροί, αυτόκλητοι ή ετερόκλητοι, ευλαβείς ή ανίεροι, προσαρμοζόμενοι ή ανυπότακτοι, ειδικευμένοι ή ανειδίκευτοι, που είναι πολύ εξοικειωμένοι με την ανάλυση των περιστατικών (ανεξάρτητα αν μερικές(;) φορές ο ασθενής πεθαίνει, εν τω μεταξύ), έχουν σπεύσει πάνω από τον απελπισμένο αριστερό να τον ερμηνεύσουν. Από τις διαγνώσεις, καλύτερη μού φαίνεται εκείνη που λέει πως το πρόβλημα του βρίσκεται στην ακινησία, καθώς με το κίνημα σε αδράνεια επένδυσε πολλές ελπίδες στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Με το δημοψήφισμα άρθηκαν όλες οι επιφυλάξεις, κι ελπίδες πολλές, όλες, ακόμα και μη επενδυθείσες (στο ΣΥΡΙΖΑ ή αλλού), βγήκαν στην αγορά κι έκαναν έναν αναπάντεχο θρίαμβο, που η Αριστερά είχε να δει απ’ όταν γιόρτασε την απελευθέρωση. Πριν όμως κοπάσει η γιορτή, έσπευσε μια Βάρκιζα να ξαναπροκαλέσει δακρυσμένες εικόνες. Οπότε κανείς (αριστερός) δεν νιώθει ενθουσιασμό με την κατάσταση και με όσα, εκλογικά, καλείται να διαλέξει. Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται λόγος, βρωμάει μνημόνιο. Αλλά και το ΚΚΕ μυρίζει ναφθαλίνη, η ΛΑΕ δεν εμπνέει, πολύ εκλογομαγειρείο βγάζει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι σε θέση να κάνει την υπέρβαση. Κι αφού όλοι έχουν τα χάλια τους, ας μείνουμε σπίτι, ας ρίξουμε άκυρο, ας βλαστημίσουμε δυνατά κι ας κλάψουμε σιγανά. Είναι, όμως, άλλο να κάνεις κριτική από τη μεριά του επιδιωκόμενου και με τα μάτια στα επερχόμενα κι άλλο να τα αλέθεις όλα στο ίδιο μίξερ παράγοντας έναν ακόμα χυλό, σαν αυτούς που απεχθάνεσαι.

Γιατί μπορεί να υπάρχει μια γωνία απ’ όπου τα πράγματα δείχνουν καλύτερα. Έστω διαφορετικά. Σαν μια Αριστερά μακράς πνοής και διάρκειας. Και όχι ως παρηγοριά ή διαφυγή από το παρόν μέσω του μέλλοντος. Από εκεί μπορείς να δεις, πως από τις παρούσες αναζητήσεις και ανακατατάξεις θα προκύψουν νέες δυνάμεις και νέες δυνατότητες. Πως αυτό το ρευστό τοπίο ξαναθέτει τα πρωταρχικά ερωτήματα και απαιτεί πρωταρχικές, αλλά όχι πρωτόλειες απαντήσεις. Και πως κάποια στιγμή η Αριστερά, σε πολλές εκδοχές της – κι αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό – θα πάψει να παραδίδεται στη λαγνεία των εξουσιαστικών μηχανισμών και των αυταπατών της από τη μιά μεριά, και από την άλλη θα εγκαταλείψει, με τη συμβολή όλων ή έστω πολλών, τον αυτισμό, και θα προτάξει ένα πραγματικό σχέδιο συμμαχιών, μετώπων κλπ.. Ωστόσο αυτό χρειάζεται μια ενεργή παρουσία και στο παρόν. Έστω κι αν αυτή είναι ψήφος. Πολύ περισσότερο αν είναι αγώνας.

Στο κάτω-κάτω, όπως λέει κι ένας σύντροφος, η Αριστερά που υπάρχει δεν είναι αυτή που θέλουμε και πολύ περισσότερο εκείνη που θα ‘ρθει, αλλά αυτή που θα ‘ρθει δεν μπορεί να ‘ρθει χωρίς αυτή που υπάρχει!

 ΠΡΙΝ