Ένας κύκλος της ζωής μας. Φαύλος.

Του Θανάση Σκαμνάκη.
 

Μερικές σύντομες παρατηρήσεις εν όψει εκλογών, όψιμες ίσως, ίσως πάλι και πρώιμες, εν όψει μετεκλογικών εξελίξεων. Δεν είναι κήρυγμα ηθικής, δεν το δικαιούμαι άλλωστε, αλλά πολιτική εκτίμηση. 

 

Τα αδιέξοδα της Αριστεράς ακρωτηριάζουν συχνά τους ανθρώπους της. Κι αν το ακρωτηριάζουν είναι βαριά λέξη, να πω ότι τους κάνουν λιγότερο γενναιόδωρους - ίσως αυτό είναι πιο ακριβές, και λιγότερο οχληρό. 

Αυτό σημαίνει πως συχνά αδυνατούν να δουν πέρα από την ατομικότητά τους ή το πολύ πέρα από το άμεσο, μικρό συμφέρον του κόμματος, κίνησης ή ομάδας που υποστηρίζουν. Κι ακόμα χειρότερα, δεν μπορούν να δουν πέρα από την ανάγκη και το συμφέρον της στιγμής. Ιδιαίτερα της εκλογικής στιγμής.

 

Φυσικά, πάντα στο όνομα και για λογαριασμό του λαϊκού κινήματος και του λαού.

 

Όλες τις εποχές του χρόνου ενδημεί το φαινόμενο αλλά στις προεκλογικές περιόδους παίρνει μορφές παροξυσμού. Η περιφρόνηση ή τα υπονοούμενα αλλά και οι ανοιχτές ύβρεις κατά ανθρώπων μπαίνουν στη θέση της εμπεριστατωμένης και αποκαλυπτικής κριτικής σε πολιτικά προγράμματα, θέσεις και ιδέες.  

 

 

Όσο περιορίζεται η δυνατότητα που έχει μια ομάδα (ή κίνηση ή κόμμα) να συνενώσει στη βάση ιδεών τους δικούς της, μέλη και οπαδούς, τόσο αναπτύσσεται η επίθεση εναντίον προσώπων και ομάδων. Ή και αντίστροφα, όταν βλέπεις να αναπτύσσονται τέτοιες επιθέσεις τόσο καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μια συγκάλυψη της φτώχειας σκέψεων.  Κοντολογίς, όσο φτωχαίνουμε σε ιδέες τόσο πλουτίζουμε σε ύβρεις.

                 

 

Είναι κλασικό χρόνια τώρα και επαναλαμβάνεται και τις ημέρες αυτές λόγω της ιδιαιτερότητας της εκλογικής αναμέτρησης και του εκτεταμένου αισθήματος απογοήτευσης και ματαίωσης στους αριστερούς οπαδούς και ψηφοφόρους.

                                             

 

Τα περιστατικά είναι πολλά και ποικίλα. Λέει το ΚΚΕ ότι το ΝΑΡ είναι γκρουπούσκουλο που δεν αξίζει να ασχολείται το μεγάλο κόμμα μαζί του, λένε ομιλητές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πως η ΛΑΕ είναι μόρφωμα για να υποτιμήσουν την ύπαρξη και την παρουσία της, λένε στη ΛΑΕ  παρόμοια.  

                                                          

 

Επί πλέον, όποιος φύγει από τη δική μου παράταξη και πάει σε άλλο ψηφοδέλτιο, “αυτή τη στιγμή που είναι κρίσιμη για το λαϊκό κίνημα” (πάντα η στιγμή παίζει ρόλο και πρέπει να αναφέρεται και πάντα είναι κρίσιμη…), είναι προδότης οπωσδήποτε, ενίοτε πουλημένος, πάντα υπονομευτής της προσπάθειας, μερικές φορές μπορεί και ανήθικος, φίδι κολοβό κοκ.

                              

 

 Δεν δείχνει να πτοούνται οι παραγωγοί αυτών των ανίδεων ιδεών από περιστατικά, όπως ας πούμε, ότι μπορεί να φιλοξενούν και πάλι στις γραμμές τους εκείνον ή εκείνους που στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση χαρακτήριζαν αποστάτη και προδότη ή ό,τι άλλο, γιατί απλώς αυτή τη φορά ξαναπροσχώρησε στις γραμμές τους ή γιατί διάκειται συμπαθώς και αυτό είναι χρήσιμο, καθώς φέρνει ψήφους. 

 

 

Κι εκείνοι που εισέπραξαν τις ύβρεις στις προηγούμενες εκλογές μπορεί τώρα, ή στις επόμενες, με την ίδια φρασεολογία που είχαν εισπράξει, να κατακεραυνώνουν όσους δεν συμπαρατάσσονται.

 

Και καλά να τα κάνει ο μνημονιακός πλέον ΣΥΡΙΖΑ με εκείνους που πήγαν στη ΛΑΕ, αλλά  τα κάνει και η ΛΑΕ με εκείνους που έμειναν στο (μεταλλαγμένο) ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά κάνει παγίως το ΚΚΕ με εκείνους που πηγαίνουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα ίδια κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με εκείνους που πηγαίνουν στη ΛΑΕ ή στο ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα, όλοι ή σχεδόν όλοι ομνύουν στον “εργατικό πολιτισμό”.

                   

 

Εν τω μεταξύ, όπως λένε όλες οι αριστερές δυνάμεις, οι εκλογές είναι ένα απλό επεισόδιο της ταξικής πάλης και όχι το πιο σημαντικό. Και έχουν δίκιο. (Τώρα για ποιό λόγο για ένα απλό επεισόδιο ξοδεύεται τόση χολή δεν ξέρω να απαντήσω).

                    

 

Όμως αναρωτιέται κανείς πως σκέφτονται και σχεδιάζουν την επόμενη μέρα! Η οποία είναι και η σπουδαιότερη, καθώς εκεί κρίνονται όλα και όλοι. 

Με ποιούς θα συμπαραταχθούν στους αγώνες; Με τους ανθρώπους και τις ομάδες, κινήσεις, κόμματα,  που λοιδορούσαν ή και έβριζαν πριν λίγες μέρες (με την προϋπόθεση, όλα αυτά, πως μιλάμε για τα εντός της Αριστεράς διαδραματιζόμενα, κι όχι για τις μετακινήσεις ανθρώπων ή κομμάτων προς το αστικό πολιτικό σύστημα);

              

 

Θα χρειαστεί να συνομιλήσουν, να συνεργαστούν και να συμπαραταχθούν σε ποικίλους αγώνες οπωσδήποτε, αλλά και σε κοινά πολιτικά μέτωπα πιθανόν. Με τους προδότες, τους ανήθικους, τους υπονομευτές, τους.. τους… ;

 

Δεν μειώνουν όλα αυτά την αξία του λόγου σου, αν μη τι άλλο; 

Εκτός αν …, εκτός αν … 

Αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι.