του Θανάση Σκαμνάκη
«Πρό πάντων μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν/ ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου…»
Ο στίχος του Καβάφη είναι υπόδειξη του σ. Μανώλη Φραντσεσκάκη, ο
οποίος είναι που μου εμπιστεύτηκε ένα πολύτιμο βιβλίο. Γράψε γι’ αυτό,
και πες πως δεν ήταν ένα όνειρο, μια αυταπάτη όσα έζησαν ετούτοι οι
άνθρωποι, κι όσα ονειρευτήκαμε και ζήσαμε κι εμείς, κι όσα θα ζήσουν
άλλοι. Γιατί αν μια ήττα σκιάζει τώρα τα μάτια μας, και τα εμποδίζει να
δουν, ας κρατήσουμε όσο μπορούμε ανοιχτό το δρόμο από το παρελθόν, για
να αναγνώσουμε, όχι νεκρούς, ηρωισμούς και θυσίες (μόνο), αλλά την
ανατολή, την ελπίδα, τη συνεχώς ανανεούμενη επιθυμία, τη δικαιοσύνη που
θα δώσει την κάθαρση στο πανάρχαιο δράμα.
Κι όσα σχέδια απέβησαν μάταια, μάταια δεν ήσαν. Κι όσα λάθη κι αν
έγιναν, αυτό είναι το μεγάλο μάθημα για όσα γεγονότα ακολουθήσουν. Δεν
είναι αλήθεια πως δεν μαθαίνουμε από τα λάθη. Ούτε πως κάθε φορά
επανερχόμαστε στα ίδια. Τα πάντα εγγράφονται είτε το επιδιώκουμε είτε
όχι, στο σκληρό δίσκο της συνείδησης των ανθρώπων, και ξαναβγαίνουν με
νέο τρόπο στο προσκήνιο όταν οι συνθήκες το καλέσουν. Είναι μια παράδοση
από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που έζησαν τη φωτιά και την
εξιστορούν ως αυτό που είναι. Γι’ αυτό θέλουν να μας αποκλείσουν από το
παρελθόν. Έτσι, λοιπόν, η συνεισφορά των αναμνήσεων που καταγράφονται
έχει σπουδαία σημασία.
Το βιβλίο λοιπόν. Είναι μια αφήγηση της Κατίνας Μανιτάρα-Ζώργιου για
την πορεία της, όπως λέει ο τίτλος: «Αετόπουλο, μαχήτρια, αξιωματικός
του Δημοκρατικού Στρατού στη Ρούμελη».
«Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο. Απλώς βρέθηκα στο εργατικό λαϊκό κίνημα», γράφει
«Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο. Απλώς βρέθηκα στο εργατικό λαϊκό κίνημα», γράφει
Στο «απλώς» εμπεριέχεται ό,τι πιο σύνθετο μπορούμε να σκεφτούμε και
να ζήσουμε. Διότι στα γεγονότα, «απλώς» βρισκόμαστε, κι «απλώς» μας
συνεπαίρνουν, κι «απλώς» αλλάζουμε τον κόσμο, ακόμα κι αν δείχνει πως
δεν αλλάζει.
Η μαρτυρία έχει τη ζωντάνια του προσωπικού πάθους, την ακρίβεια των
προσωπικών παθών και το βάθος της ιστορικής εποχής. Τα περιστατικά,
καθημερινά, απλά, «συνηθισμένα», αποδίδουν τις ασυνήθιστες συνθήκες.
Κυρίως, πως ένα κοριτσόπουλο, από το Μαλανδρίνο της επαρχίας Δωρίδος του
νομού Φθιώτιδας, μπήκε στον αγώνα, έγινε μαχήτρια, συνειδητός
υπερασπιστής της ταξικής τιμής. Έτσι, σαν να μας λέει, γεννιέται η
«δόξα» Όχι εκείνη με τα στεφάνια. Η άλλη. Η μέσα, η δική σου. Ο εαυτός
σου σε ειρήνη και φιλία με τον εαυτό σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου