Δημήτρης Γαρδικλής*: «Η απεργία της 17ης Μαΐου να γίνει αρχή κλιμάκωσης»

Συνέντευξη στον Νίκο Γουρλά

 «Μάχη για την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας»

 

Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι οι εργαζόμενοι δεν κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί δείχνουν ανοχή στην κυβέρνηση. Έχει κάποια δόση αλήθειας αυτό;

 

Η πρόσκαιρη, κατά τη γνώμη μου, υποχώρηση του κινήματος περισσότερο ως  ανασύνταξή του για να απαντήσει στις καινούριες ιστορικές προκλήσεις θα πρέπει να θεωρηθεί, παρά ανοχή. Το γεγονός  αυτό χρησιμοποιείται, με περίσσιο θράσος μάλιστα, από τον Τσίπρα σαν ένδειξη προσωπικού επιτεύγματος, στους μεγαλοκαρχαρίες της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης, στα διευθυντήρια της ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, επιδεικνύοντας την ικανότητα του να εφαρμόζει τα χειρότερα μέτρα (τσεκούρωμα μισθών, συντάξεων, εργατικών δικαιωμάτων, χάρισμα τις δημόσιας περιουσίας στο κεφάλαιο, ακόμα και νερό, ρεύμα κ.λπ.) εξασφαλίζοντας παράλληλα «εργασιακή ειρήνη».

 

Σε αυτή ακριβώς τη χυδαιότητα καλείται και επιβάλλεται το εργατικό κίνημα  να απαντήσει  βάζοντας μπροστά τις ανάγκες του, σηκώνοντας το γάντι και απαντώντας ανασυγκροτούμενο στις παθογένειες που κουβαλάει από άλλες εποχές, πλημμυρίζοντας τους δρόμους της αντίστασης και της ανατροπής,  αρχής γενομένης από την πανεργατική απεργία στις 17 Μάη,  δίνοντας προοπτική, σχεδιασμό και συνέχεια  στις διεκδικήσεις του.

Τέλος, χρειάζεται να θυμόμαστε τον τρόπο με τον οποίο ο Τσίπρας φρόντισε, πολύ πριν     γίνει κυβέρνηση, να αντιμετωπίσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα σαν μέσο που θα τον έφερνε στην εξουσία. Από τότε λειτουργούσε καταστροφικά, καλλιεργώντας συστηματικά την αυταπάτη - όπως ο ίδιος δήλωσε - ότι  η δική του «αριστερή» κυβέρνηση θα έφερνε, με σκληρή διαπραγμάτευση, το τέλος των μνημονίων, της επιτροπείας, της λιτότητας και θα ικανοποιούσε τα εργατολαϊκά αιτήματα. Στο κίνημα, αυτή η αφήγηση επιφύλασσε μόνο συμπληρωματικό, εντός των ορίων του συστήματος, ρόλο και φυσικά το ευνούχιζε από οποιαδήποτε ανεξαρτησία και αυτενέργεια. Το αφήγημά του κατέρρευσε με πάταγο μπροστά στο μεγαλειώδες λαϊκό «Όχι» του δημοψηφίσματος που μεταφράστηκε σε «Ναι» και τότε μάθαμε τον νέο όρο ΤΙΝΑ (There is no alternative- δεν υπάρχει εναλλακτική) που εφηύρε το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης με μοναδικό στόχο τον έλεγχο και την υποταγή του εργατικού κινήματος.

 

Είσαστε ένα σωματείο με αγωνιστική ταξική κατεύθυνση και πλούσια δράση. Οι εργαζόμενοι στηρίζουν αυτές τις πρωτοβουλίες σας ή απλώς σας «αναθέτουν;

 

Η ενεργός συμμετοχή και η άμεση εμπλοκή των εργαζομένων στις πρωτοβουλίες και τις αποφάσεις  του σωματείου είναι μια  σύνθετη και ζωντανή διεργασία. Αυτό γίνεται φανερό από πολλές πρωτοβουλίες που αγκαλιάζονται από τους εργαζομένους με ιδιαίτερη θέρμη και από άλλες που έχουν περισσότερη ανάθεση απ’ ότι  δράση. Είμαστε ένα σωματείο που θέτει στην πρώτη γραμμή τα συμφέροντα των εργαζομένων απαντώντας με όποιο τρόπο διαθέτει στις επιθέσεις της εργοδοσίας. Μέσα από την καθημερινή επαφή με τους συναδέλφους και τις συχνές Γενικές Συνελεύσεις προσπαθούμε να εκφράζουμε και να υπερασπιζόμαστε με αυθεντικό, ανυπόκριτο και ανυποχώρητο τρόπο τις ανάγκες και τα συμφέροντά της τάξης μας.

 

Στην ερώτησή σας όμως δεν υπάρχει μονολεκτική απάντηση. Όπως η ίδια μας η τάξη είναι αποτέλεσμα των σχέσεων που επικρατούν στο σημερινό ιστορικό πλαίσιο έτσι και η οργάνωσή της στο σωματείο έχει όλα τα θετικά και τα αρνητικά που αυτό κουβαλάει.  Το ποσοστό της ανάθεσης, που  είναι αναμενόμενη κατάσταση σε ένα αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα που η κυρίαρχη ιδεολογία διαπερνά όλα το κοινωνικά στρώματα, αποτελεί για μας έναν δείκτη τον οποίο παίρνουμε σοβαρά υπόψη για τον τρόπο που παρεμβαίνουμε. Μας βοηθά στην κατανόηση των προβλημάτων, τον ανασχεδιασμό των παρέμβασής μας και στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης με τους συναδέλφους μας που με τη σειρά τους υπερασπίζονται το σωματείο τους ως εκφραστή των συμφερόντων τους και πραγματικό όπλο στα χέρια τους!

 

Σήμερα το σωματείο μας δίνει την μεγαλύτερη ίσως μάχη του, τη μάχη για την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του νοσοκομείου μας και του αγαθού της υγείας καθώς απειλείται ανοιχτά από τα σχέδια της σημερινής κυβέρνησης σε συνεργασία με το μεγάλο κεφάλαιο, που το βλέπουν σαν φιλέτο για τις επενδύσεις τους στο παραλιακό μέτωπο.

 

Τον αγώνα υπέρ της προάσπισης του δημόσιου χαρακτήρα του νοσοκομείου και του υπέρτατου αγαθού της υγείας, το σωματείο μας θα τον δώσει με όλες του τις δυνάμεις, πεισματικά και ανυπότακτα προκειμένου όλοι, χωρίς καμία διάκριση, να συνεχίσουν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις νοσοκομειακές υπηρεσίες. Και σε αυτή τη μάχη έχουμε όλους τους εργαζόμενους στο πλευρό μας.

  

Η αντιπαράθεση υπουργείου Υγείας και ΠΟΕΔΗΝ με την μορφή που τις δίνει ο υπουργός Υγείας Π. Πολάκης από τη μία και η πλειοψηφούσα συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ από την άλλη έχει σχέση με τη πραγματικότητα που υπάρχει στα νοσοκομεία;

 

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η παροιμία «δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα». Και οι δύο παίζουν επικοινωνιακά παιχνίδια με εκατέρωθεν φιέστες μακριά και έξω από την τραγική πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά μέσα στα νοσοκομεία. Από τις εξαντλητικές και κακοπληρωμένες βάρδιες, που γερνούν κυριολεκτικά πρόωρα τους εργαζόμενους στην υγεία, μέχρι τις τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και αναλώσιμα. Ως γνωστόν οι υπουργοί είναι αυτοί που είναι και κάνουν αστική κυβερνητική διαχείριση τις κρίσης, δηλαδή εξυπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης ρίχνοντας τα βάρη στους εργαζόμενους.

 

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία όμως, είναι κάτι άλλο πολύ πιο επικίνδυνο. Είναι ο δούρειος ίππος στο στρατόπεδο των εργαζομένων. Είναι αυτή, που εξ ονόματός τους, τούς δίνει βορά στον αντίπαλο, είναι αυτή που ξεπουλάει τους αγώνες και προσπαθεί με τον τρόπο που τους οργανώνει να φαντάζουν μάταιοι στα μάτια των πολλών, αποτελεί τον καρκίνο που πρέπει να ξεριζώσει η τάξη μας.

 

Η απεργία στις 17 Μάη έχει ελπίδες να μην είναι μία από τα ίδια;

 

Η απάντηση είναι «Ναι»! Μπορεί στην εξέλιξη της να μην είναι μια από τα ίδια και αυτό θα εξαρτηθεί από το πόσο θα αποτελέσει την απαρχή ενός  σχεδιασμού που θα πηγαίνει παρακάτω, θα συνεχίζει, θα συνδέει, θα πολιτικοποιεί και θα κλιμακώνει με ποικίλους και πρωτότυπους τρόπους τους αγώνες που θα ξεσπούν για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Θα ξεφεύγει από την απλή διαμαρτυρία και θα  βάζει σε θέση οδηγού τους εργαζόμενους με επιθετικά αιτήματα, όπως μείωση του χρόνου εργασίας, επίδομα  ανεργίας για όλο τον καιρό ανεργίας στο ύψος του κατώτερου μισθού, ανάκτηση των απωλειών μισθολογικών και άλλων που θα εκφράζουν τις εργατικές ανάγκες, θα κάνει τον κάθε ξέχωρο αγώνα, αγώνα όλης της τάξης για την απελευθέρωσή της!

 

*Ο Δημήτρης Γαρδικλής είναι Γενικός γραμματέας του Σωματείου  Εργαζομένων στο γενικό νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας
 Kommon