Καλλιτέχνες της ΒΙΟΜΕ και εργάτες του Θεάτρου. (Της Κάτιας Γέρου)

Υλοποιήθηκε η επιθυμία μας να παίξουμε για τους εργαζόμενους στη ΒΙΟΜΕ, τιμώντας τον αγώνα τους και την αντοχή τους.Και πήραμε μεγάλη χαρά, πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν που ίσως δώσαμε.

 

 

Όποτε παρακολουθώ μια συναυλία, ζηλεύω πάντα τους μουσικούς και τους τραγουδιστές, γιατί το θαύμα – η ένωση σκηνής και πλατείας - γίνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Με το πρώτο ακόρντο, αναμμένοι αναπτήρες υψώνονται, το κοινό τραγουδά μαζί με τους καλλιτέχνες τους γνωστούς και αγαπημένους στίχους, τα σώματα κινούνται στο ρυθμό, ανεβαίνει η αδρεναλίνη.


Στο θέατρο η επαφή είναι πιο αργή, πιο δύσκολη. Σβήνουν τα φώτα, αρχίζει να ξεδιπλώνεται σιγά – σιγά η ιστορία, κι αν όλα πάνε καλά, κάπου προς το τέλος θα πυκνώσει η ατμόσφαιρα και μπορεί να συμβεί η πολυπόθητη επαφή, αυτή για την οποία παλεύουμε στις πρόβες επί μήνες και που δεν την καταφέρνουμε πάντα.

Η παράσταση όμως Δεν πληρώνομαι δεν πληρώνω του Ντάριο Φο από το Θέατρο Τέχνης στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες, τίναξε στον αέρα την παραπάνω περιγραφή. Έμοιαζε απ' τα πρώτα κιόλας λεπτά με ροκ συναυλία! Στιχάκια τραγουδήθηκαν από κοινού απ' τους ηθοποιούς και τους θεατές (η φτώχια, τα ζόρια μας, η αγωνία μας να κερδίσουμε πάλι τα αυτονόητα, δηλαδή ζωή με αξιοπρέπεια) και αναμμένοι αναπτήρες υψώθηκαν.

Τα λόγια του Ντάριο Φο απέκτησαν ακόμα πιο πολύ νόημα και βάθος στο χώρο του εργοστασίου, η συγκίνηση και το χιούμορ του έργου έγιναν ακόμη πιο εκρηκτικά.

Έγραψα στον τίτλο: καλλιτέχνες της ΒΙΟΜΕ όχι σαν παραδοξολογία, αλλά εννοώντας το απολύτως.

Τι κάνει ο καλλιτέχνης; εκεί που δεν υπάρχει τίποτα, φτιάχνει έναν κόσμο εξ αρχής με τη δύναμη του μυαλού του, της ψυχής, της θέλησης και της τεχνογνωσίας του. Τίποτα δε θα υπήρχε στο χώρο που παίξαμε αν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ δεν είχαν επιστρατεύσει το μυαλό, τη ψυχή, τη θέληση και την τεχνογνωσία τους. Ο χώρος θα ήταν ένα άδειο κουφάρι. Όπως άδεια κουφάρια έμειναν οι τράτες των ψαράδων, χωράφια, ναυπηγεία και εργοστάσια, ξενοδοχεία και βιοτεχνίες, διότι... οι επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι... οι ιδιοκτήτες έσκασαν κανόνια, διότι... η αυτορρύθμιση της αγοράς, κ.λπ.

Ένα θαύμα έχουν καταφέρει στη ΒΙΟΜΕ και ταυτόχρονα ένα παράδειγμα προς μίμηση, ένα μοντέλο δράσης, τουλάχιστον μέχρι να ‘ρθει η ρημάδα η ανάπτυξη, όπου όλα θα είναι εύκολα και δε θα χρειάζεται ο άνθρωπος να γίνεται χίλια κομμάτια, φθείροντας την υγεία του και κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες μόνο και μόνο για να διατηρήσει την εργασία του - λέμε τώρα…

Και γράφω στον τίτλο: εργάτες του θεάτρου, «καμαρώνοντας» λίγο για το γκρουπ μας, τον σκηνοθέτη Παντελή Δεντάκη, τους συναδέλφους Γιώργο Μακρή, Χρήστο Μαλάκη, Ερατώ Πίσση και Πέτρο Σπυρόπουλο, γιατί κουβαλήσαμε τα σκηνικά, οργανώσαμε την εύρεση χρημάτων για το ταξίδι κ.λπ. Όλα εκ των ενόντων.

Έτσι λοιπόν υλοποιήθηκε η επιθυμία μας να παίξουμε αυτό το έργο για τους εργαζόμενους στη ΒΙΟΜΕ, τιμώντας τον αγώνα τους και την αντοχή τους.
Και πήραμε μεγάλη χαρά, πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν που ίσως δώσαμε.

* Η παράσταση δόθηκε στις 15 Μαΐου 2017

Σωματείο ΒΙΟΜΕ
 - Kommon