Ολοκληρώθηκαν οι φοιτητικές εκλογές: ανάγκη η ανασυγκρότηση των συλλόγων. (Της Αφροδίτης Παπαναστασίου)

Τις πρώτες πρωινές ώρες έληξε η διαδικασία των καταμετρήσεων των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών που διεξήχθησαν πανελλαδικά την Τετάρτη 24 Μάη. Ενισχυμένη η αποχή. 

 

Τις πρώτες πρωινές ώρες έληξε η διαδικασία των καταμετρήσεων των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών που διεξήχθησαν πανελλαδικά την Τετάρτη 24 Μάη. Δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά τα αποτελέσματα από όλους τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους και το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα ενιαίο πανελλαδικό όργανο έγκυρης καταγραφής δυσκολεύει την παράθεση και σύγκριση στοιχείων. Ωστόσο είναι αδιαμφισβήτητο ότι ενισχύεται η αποχή. Η συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές μειώνεται χρόνο με το χρόνο. Σύμφωνα με όλα τα σάιτ που καταγράφουν τ’ αποτελέσματα φαίνεται η μείωση των ψηφισάντων κατά μερικές χιλιάδες φοιτητών σε σχέση με πέρσι.

 

Η αυξανόμενη αποχή και η απομάκρυνση των φοιτητών από την εκλογική διαδικασία αποτελεί ένα ακόμα σημαντικό δείγμα της αποσυγκρότησης των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων. Αποτυπώνει την κυρίαρχη πλέον τάση των φοιτητών να αντιλαμβάνονται το σύλλογο, τις διαδικασίες και τα όργανά του σαν κάτι έξω από την καθημερινή τους πρακτική. Αποτελεί ένδειξη των προχωρημάτων της αναδιάρθρωσης μέσα στα Πανεπιστήμια και είναι μία από τις σημαντικές προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν σήμερα όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος.

 

Αυτές οι τάσεις αποσυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων αποτέλεσαν το καλύτερο πάτημα για τη δράση παρακρατικών ομάδων που επιδίωξαν να πλήξουν ακόμα περισσότερο τη συμμετοχή των φοιτητών με επιθέσεις τυφλής βίας σε ώρες αιχμής της προσέλευσης στη διαδικασία. Ταυτόχρονα, η τροπή που πήρε η διεξαγωγή των εκλογών εξ ονόματος του φοιτητικού συλλόγου της ΑΣΟΕΕ, με ευθύνη των καθεστωτικών παρατάξεων ΠΑΣΠ και ΔΑΠ αποτελεί στοιχείο τομή στην επιχειρούμενη επίθεση του κράτους και των μηχανισμών του απέναντι στο φοιτητικό κίνημα. Μια εκλογική διαδικασία επιτηρούμενη από ΜΑΤ, security, ανθρώπους της ασφάλειας και κάμερες μας παραπέμπει σε άλλες εποχές από το σκοτεινό παρελθόν αλλά κυρίως από το επιδιωκόμενο μέλλον από τη μεριά των δυνάμεων του κεφαλαίου. Απέναντι σε αυτές τις διαδικασίες είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι το φοιτητικό κίνημα θα κριθεί και από τη δυνατότητα του να μπορεί να επιβάλλει την ελεύθερη και ανεμπόδιστη διεξαγωγή των διαδικασιών του και να τις περιφρουρεί.

 

Ιδιαίτερα στα ΤΕΙ, η απομαζικοποίηση των διαδικασιών, η απονέκρωση των συλλόγων, η ανυπαρξία μαζικών δράσεων ειδικά στις σχολές της επαρχίας, αποτελεί σοβαρή πληγή του φοιτητικού κινήματος που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στις μαχόμενες δυνάμεις. Τα ΤΕΙ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που επιδιώκουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου στην παιδεία και την εργασία, στην πρώτη γραμμή της διάλυσης, της υποχρηματοδότησης των σχολών και ειδικά εκεί συγκεντρώνονται κατά πλειοψηφία φοιτητές λαϊκών-εργατικών οικογενειών, που θα στελεχώσουν μαζικά τη νέα εργατική βάρδια. Τα ζητήματα των δωρεάν σπουδών, των δημόσιων παροχών κι επιδομάτων, της ανάγκης να μπορούν συνεχίσουν οι φοιτητές των ΤΕΙ απρόσκοπτα τις σπουδές τους, τα ζητήματα των εργασιακών κι επαγγελματικών δικαιωμάτων, των πτυχίων, των πρακτικών με μισθούς-χαρτζιλίκι και χωρίς δικαιώματα, οφείλουν να αναδειχθούν με ενιαίο τρόπο, να ιεραρχηθούν ψηλά στην ατζέντα του φοιτητικού κινήματος, για να μπορέσει να αναστραφεί η υπάρχουσα κατάσταση. Είναι κρίσιμο να οργανωθεί και να πρωταγωνιστήσει στη μαζική πάλη το πλειοψηφικό και πιο εκμεταλλευόμενο κομμάτι της σύγχρονης εργατικής νεολαίας.  

 

Με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, όπως παρουσιάζονται σε μία σειρά σάιτ, συνολικά όλες οι πολιτικές δυνάμεις φαίνεται να έχουν πτωτική τάση σε απόλυτους αριθμούς, σε συνέχεια των προηγούμενων ετών. Οι δυνάμεις της ΔΑΠ, οι κυρίαρχοι εκφραστές της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και της πολιτικής του κεφαλαίου, πέφτουν, παραμένοντας όμως στην πρώτη θέση. Παρά τους δυνατούς μηχανισμούς διαπλοκής που διαθέτουν, στην πραγματικότητα της κρίσης και της ανασφάλειας, η δράση της ΔΑΠ απονομιμοποιείται συνεχώς, ενώ όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της σπουδάζουσας νεολαίας αδυνατεί να βρει ρεαλιστική διέξοδο στο αστικό πρόταγμα της.

 

Το BLOCO, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, παραμένει για δεύτερη χρονιά σε τραγικά χαμηλά ποσοστά (γύρω στις 600 ψήφους πανελλαδικά), απόδειξη πως η κυβέρνηση δε μπορεί να χτίσει ισχυρούς πολιτικούς δεσμούς με τη νεολαία. Η πολιτική της δεν πείθει, δε στρατεύει ενεργά.

 

Η ΠΚΣ παρουσιάζει και αυτή σοβαρή πτώση σε απόλυτους αριθμούς, καταγράφεται όμως σχεδόν σε όλους τους συλλόγους, ενώ αποτελεί τη μόνη αγωνιστική δύναμη με σημαντική καταγραφή στα ΤΕΙ της χώρας. Παρόλα αυτά αδυνατεί να αντικρούσει την πορεία αποδιάρθρωσης των συλλόγων και του κινήματος. Έχει παρουσία και αγωνιστική παρέμβαση αλλά παρά την οξύτητα της επίθεσης του κεφαλαίου εν μέσω κρίσης, την πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δε φαίνεται να μπορεί να αναλάβει την ανασυγκρότηση κι αντεπίθεση του μαζικού κινήματος. 

 

Οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ κατέβηκαν φέτος αυτοτελώς σε φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους ενώ σε κάποιους συνεργάστηκαν με δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα υποδεικνύουν σημαντική πτώση σε απόλυτους αριθμούς. Αγκάθι αποτελεί η απουσία από τα περισσότερα ΤΕΙ της χώρας κι η αδύναμη καταγραφή στις μεγάλες σχολές. Παρά την αγωνιστική δράση και τις προσπάθειες αναζωπύρωσης των μαζικών διαδικασιών των συλλόγων, αποκρυσταλλώνεται η αδυναμία συγκρότησης ενός ενιαίου συνεκτικού πολιτικού σχεδίου και προγράμματος για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, την οργάνωση της ανατρεπτικής πάλης της σπουδάζουσας νεολαίας.

 

Σημαντικό στοιχείο που πρέπει να σημειωθεί είναι οι προσπάθειες της ΚΝΕ να διαστρεβλώσουν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και την μετωπική πολιτική γραμμή των σχημάτων της ΕΑΑΚ, καταγράφοντας και παρουσιάζοντας, ανυπόστατα, τα κοινά αγωνιστικά ψηφοδέλτια ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ ως παράταξη της ΛΑΕ. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να παραμορφώσουν την αντίληψη πολιτικής συνεργασίας, να διασπάσουν και να πλήξουν τη φυσιογνωμία των σχημάτων της ΕΑΑΚ, που μετρούν 27 χρόνια ανεξάρτητης αγωνιστικής πολιτικής δράσης μέσα στα πανεπιστήμια, χωρίς να ταυτίζονται γραμμικά με κάποιον κεντρικό πολιτικό σχηματισμό.

 

Συνολικά, η αποστράτευση των φοιτητών από τους συλλογικούς τους φορείς, η υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος και της μαζικής διεκδικητικότητας συνθέτουν το σημερινό δυσμενές τοπίο. Η οργή της σύγχρονης νεολαίας για τη ζωή που της επιφυλάσσουν, για την ανεργία, τη μετανάστευση, τη φτώχεια στην οποία την καταδικάζουν, η αγανάκτηση της νέας γενιάς για το ψαλίδισμα των προσδοκιών της δε μπορεί να βρει, προς το παρόν, δρόμους συλλογικής έκφρασης και αγωνιστικής ανατρεπτικής διεξόδου. Οι τάσεις αμφισβήτησης της σημερινής τάξης πραγμάτων, οι τάσεις εναντίωσης στην κυρίαρχη πολιτική, το διάχυτο και συχνά αδιαμόρφωτο ρεύμα αγώνα αδυνατούν να διοχετευθούν στην οργανωμένη πάλη, να ριζώσουν, ν’ αναπτυχθούν.

 

Ο φοιτητικός συνδικαλισμός ηγεμονεύεται από την αστική πολιτική, τόσο σε επίπεδο περιεχομένου, προγράμματος όσο και σε επίπεδο οργανωτικής δομής. Βασική ευθύνη γι’ αυτό φέρουν οι δυνάμεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, οι κύριοι εκφραστές της πολιτικής του κεφαλαίου και του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Ωστόσο ευθύνη με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό η κάθε μία, έχουν κι οι αγωνιστικές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος, τόσο ο μαχόμενος ρεφορμισμός όσο κι οι δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς, καθώς αδυνατούν να γονιμοποιήσουν τις αγωνιστικές, ανατρεπτικές, χειραφετητικές τάσεις της σπουδάζουσας νεολαίας. Είτε αναπαράγουν γραφειοκρατικά μοντέλα πολιτικής οργάνωσης, ενισχύοντας την αποστροφή των φοιτητών για το συνδικαλισμό και την οργανωμένη πάλη, είτε υποτιμούν την οικοδόμηση του αντίπαλου πολιτικού κι οργανωτικού δέους στο φοιτητικό κίνημα, στην κατεύθυνση της εργατικής δημοκρατίας.

 

Το νέο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη σφραγίδα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, είναι ένα ακόμα βάρβαρο χτύπημα για την εργατική τάξη και το λαό του τόπου μας. Η νέα γενιά είναι στην προμετωπίδα της επίθεσης δανειστών, κυβέρνησης, μνημονιακού μπλοκ. Το κεφάλαιο κι οι πολιτικοί εκπρόσωποί του θέλουν να μηδενίσουν το χρόνο, να ξεγράψουν τα όποια «κεκτημένα» και να επιβάλλουν μία νέα κανονικότητα για τη νέα γενιά, αυτή της ατομικής επιβίωσης, του αναλώσιμου, επανακαταρτίσιμου, άγρια εκμεταλλευόμενου εργαζόμενου, μία κανονικότητα πλήρους αποστέγνωσης της κοινωνικής, πολιτιστικής ζωής και του ελεύθερου χρόνου. Θέλουν να οικοδομήσουν ένα σύγχρονο μεσαίωνα όπου η εργασία θα θεωρείται «παροχή» του εργοδότη κι όχι ανάγκη και δικαίωμα, η εκπαίδευση θα χιλιοδιασπαστεί σ’ ένα δαίδαλο επαγγελματικών προσόντων και καταρτίσεων, θα ευθυγραμμιστεί πλήρως με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Επιδιώκουν να οικοδομήσουν μία κανονικότητα χωρίς αναπαραστάσεις μαζικής οργάνωσης,  διεκδίκησης και νίκης, αλλά διαρκούς φόβου, ανασφάλειας, σιωπής.

 

Σ’ αυτά τα πλαίσια έρχονται να προστεθούν και οι νέες εξαγγελίες Τσίπρα για την εκπαίδευση σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη συνθήκη της Μπολόνια, τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ. Σύμφωνα με τους διακηρυγμένους στόχους των αστικών επιτελείων για ριζική ενίσχυση της Τεχνικής και Επαγγελματικής εκπαίδευσης και απομαζικοποίησης των ΑΕΙ, εντείνονται ποιοτικά τα «ταξικά φίλτρα» σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτό σημαίνει ένταση των ταξικών φραγμών και περικοπή περαιτέρω κεκτημένων δικαιωμάτων των φοιτητών, κυρίως αυτών των λαϊκών οικογενειών, σε σίτιση, στέγαση και δωρεάν σπουδές. Δίδακτρα στα προπτυχιακά και τα μεταπτυχιακά, με ταυτόχρονη μείωση των δαπανών για την Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Αυτή η διαδικασία αντικειμενικά περνάει μέσα από την υπολειτουργία των ιδρυμάτων, τα κλεισίματα σχολών και συνδέεται άμεσα με τη διείσδυση των επιχειρήσεων και την ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας των πανεπιστημίων.

 

Το κρίσιμο ερώτημα είναι πως οι πρωτοπόρες δυνάμεις του μαχόμενου κινήματος θα καταφέρουν να αναχαιτίσουν αυτήν την κατάσταση, να φέρουν στο προσκήνιο τα αγωνιστικά αντανακλαστικά, τις ανατρεπτικές τάσεις, να τις ενώσουν, να τις γονιμοποιήσουν, να τις ανεβάσουν επίπεδο για να αντιπαρατεθούν νικηφόρα με την επίθεση του κεφαλαίου. Αυτή η διαδικασία σήμερα περνάει από την συγκέντρωση και κινητοποίηση των δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος απέναντι στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση και το νέο Μνημόνιο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι ποια είναι η αναγκαία πολιτική γραμμή ενότητας και πάλης, με ποιο περιεχόμενο, με ποια οργανωτική πολιτική θα ανασυγκροτηθούν οι μαζικοί φορείς και οι συλλογικές διαδικασίες. Με ποιον τρόπο θα οικοδομηθεί το μέτωπο αγώνα κι ανατροπής της σπουδάζουσας νεολαίας, που θ’ ανατρέπει τους πολιτικούς συσχετισμούς, θα προκαλεί ρήγματα στο αντίπαλο στρατόπεδο, θα χτίζει συνείδηση και νέα κεκτημένα για τη νέα γενιά. Σε αυτό το ερώτημα θα κληθούν να απαντήσουν και όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς μέσα στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.

 

Η αυτοεπιβεβαίωση και η ανάγνωση των αποτελεσμάτων στα «περίκλειστα» κομματικά φρούρια δεν αρμόζει στις σημερινές συνθήκες, είναι ξένη προς τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών και είναι έξω από τις ανάγκες της εποχής μας. Εποχή μεγάλων προκλήσεων αλλά και δυσκολιών, στις οποίες όλοι θα κρίνονται από την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης τους και την ικανότητα των δοκιμαζόμενων κατευθύνσεων να αλλάζουν τους συσχετισμούς δύναμης.

 

Οι δεκάδες χιλιάδες φοιτητών και σπουδαστών που στράφηκαν και σε αυτές τις εκλογές προς τις δυνάμεις της Αριστεράς αλλά και η θετική απήχηση που είχαν ενωτικές προσπάθειες ανατρεπτικών αγωνιστικών δυνάμεων σε μια σειρά σχολών πανελλαδικά, υπογραμμίζουν την αναντίρρητη δυνατότητα και τη δυναμική που κυοφορείται στους κόλπους της σημερινής νεολαίας. Το φοιτητικό κίνημα κατάφερε όλα τα προηγούμενα χρόνια να μετρά σημαντικές κατακτήσεις, υψηλή συνδικαλιστική πυκνότητα αλλά και μεγάλους νικηφόρους αγώνες που το καθιστούσαν τροφοδότη αγωνιστικών ανατρεπτικών αναπαραστάσεων για το σύνολο τις κοινωνίας και για πολλές γενιές πολιτικοποίησης. Αυτή η ιστορική ανορθογραφία δεν μπορεί να κλείσει εύκολα και αναίμακτα από τις δυνάμεις της αντίδρασης. Το στοίχημα της ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης του φοιτητικού κινήματος παραμένει ανοιχτό παρά τις ανώτερες δυσκολίες στις οποίες μας φέρνει η σημερινή κατάσταση. 

ΠΗΓΗ:- Kommon