Ιδρυτική διακήρυξη, Πολιτικής Κίνησης για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο (k-sxedio.gr)

Η σημερινή περίοδος, μετά τις κεντρικές πολιτικές αναμετρήσεις της τελευταίας δεκαετίας και την υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα, επιτάσσει την επεξεργασία μιας αποτελεσματικής εργατικής πολιτικής.

Είναι πρώτιστη ανάγκη η κατοχύρωση της πολιτικής φιλοδοξίας μιας ενεργητικής παρέμβασης στις εξελίξεις ώστε η ίδια η εργατική πολιτική να λειτουργεί ως μια ηγεμονική δυναμική που ενοποιεί.

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο απαιτείται η θαρραλέα και ουσιαστική αναμέτρηση με τα πολιτικά και στρατηγικά ερωτήματα που εφόρμησαν στο προσκήνιο την τελευταία δεκαετία.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αργήσαμε.

Πως μια τέτοια πρωτοβουλία θα έπρεπε να είχε παρθεί στην αρχή της κρίσης ή στην κορύφωση των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, το 2012.

Η διαπίστωση αυτή οφείλει να δράσει προωθητικά, όχι ανασχετικά. Το απαιτούν οι εξελίξεις, η ίδια η κατάσταση του κινήματος και της Αριστεράς στην οποία και για την οποία δραστηριοποιούμαστε.

Οι άνθρωποι του μόχθου, απέναντι στην εκμεταλλευτική και πολεμική σταυροφορία του κεφαλαίου, αναζητούν απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα της επιβίωσης, της εργασίας, της ζωής και του μέλλοντος τους.

Μια νεολαία που τσακίζεται μεταξύ της ανεργίας και της μισοεργασίας, της μετανάστευσης και της ακύρωσης, αναζητά τον εαυτό της.

Ποιος θα δώσει απαντήσεις;

Ποιος και πώς θα ανέβει στο ύψος των περιστάσεων;

Η σημερινή Αριστερά, παρά τις γεμάτες αυτοθυσία προσπάθειες, δεν μπορεί ακόμη να φωτίσει, να εμπνεύσει, να συνεπάρει, να γίνει χρήσιμη και αποτελεσματική.

Απέναντι σε προκλήσεις ιστορικών διαστάσεων στέκεται αμήχανη.

Με έναν στατικό μαρξισμό και εν πολλοίς απολογητικό που δυσκολεύεται να γίνει δημιουργικός και ζωντανός.

Αυτή όμως είναι η μοιραία κατάληξη ενός ονείρου για τον κόσμο;

Και άρα πρέπει να αποδεχτούμε τον κατακερματισμένο κόσμο και εαυτό, τον αδύναμο απέναντι στις κυρίαρχες δυνάμεις, τον ασθενικό και αμέτοχο;

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»;

Ή θα ανεμίσουμε σύγχρονες σημαίες αντίστασης και νίκης;

Ή η Αριστερά θα γίνει αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι και ο κόσμος; Δημιουργική, αποτελεσματική, ενωτική, δυνατή; Σημείο αναφοράς και οδηγητική δύναμη;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα θέλουμε να απαντήσουμε.

Σ’ αυτή την αναζήτηση να συμβάλουμε.

Εκεί στα πεδία των σκληρών κοινωνικών αναμετρήσεων και των τολμηρών αναζητήσεων.

Εκεί να συναντήσουμε όλους εκείνους που συμμερίζονται την ίδια αγωνία, είτε βρίσκονται ενταγμένοι σε οργανώσεις είτε όχι.

Να συνομιλήσουμε με πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της νέας βάρδιας της.

Να συναντηθούμε με τις οργανώσεις της Αριστεράς σε έναν δημιουργικό και γόνιμο διάλογο.

Να συμβάλουμε στην ενότητα των κομμουνιστών που ερευνούν μια συγκλονιστικά καινούργια εποχή και αναζητούν το κομμουνιστικό πρόγραμμα, το κόμμα και τις επαναστάσεις της εποχής.

Να συμβάλουμε στην ενότητα των αριστερών που αναζητούν μια στερεή πολιτική απάντηση στη σημερινή υποχώρηση.

Να συμβάλουμε στην αγωνιστική ενότητα της εργατικής τάξης και της νεολαίας που αναζητά μια ολόκληρη και ελεύθερη ζωή.

Να γίνουμε όχι μόνο κήρυκες αλλά και εργάτες για την επιστροφή του μαρξισμού στον εαυτό του, δηλαδή στην αυτοανάπτυξη του.

Για την ανάδειξη της Αριστεράς - και δη της κομμουνιστικής – σε δύναμη αντίστοιχη των πρωτόγνωρων δυνατοτήτων του καιρού μας.

Η εποχή μας έχει ανάγκη από νέες απαντήσεις

Η εποχή που ζούμε είναι μια καινούργια εποχή.

Ένα κύμα αλλαγών διαφοροποιεί τα δεδομένα στην οργάνωση της εργασίας και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, στο κράτος και τις ολοκληρώσεις, στη συγκέντρωση του κεφαλαίου και τη συγκέντρωση της γης, στην επιστήμη, στην κυρίαρχη παρουσία του χρηματοπιστωτικού τομέα, στην τάση επαναχάραξης των συνόρων και των γεωστρατηγικών συμμαχιών, στο μοίρασμα των αγορών και των δρόμων του εμπορίου.

Οι αλλαγές αυτές έχουν οδηγήσει τις σημερινές κοινωνίες σε μια νέα βαθμίδα, κατά την οποία αναπτύσσονται, σε ανώτερο επίπεδο, οι καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανασυγκροτούνται αντιδραστικότερα οι καπιταλιστικές σχέσεις.

Αυτές οι θανάσιμα ανταγωνιστικές αντιθέσεις απαιτούν τη λύση τους.

Ακριβώς γι’ αυτό είμαστε και θα είμαστε αντιμέτωποι με σκληρές κοινωνικές και πολιτικές αναμετρήσεις στις «μητροπόλεις» αλλά και στην «περιφέρεια».

Συνάμα όμως βαθαίνουν οι αναζητήσεις για μια εργατική μετάβαση στον επόμενο κοινωνικό σχηματισμό, στην κοινωνία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών.

Οι επιλογές του συστήματος, προκειμένου να ξεπεράσει την αδυσώπητη ιστορική και δομική κρίση του, τις αντιθέσεις του καθώς και τις εν δυνάμει απειλές ανατροπής, οδηγούν σε νέα αδιέξοδα.

Η γεωπολιτική ισορροπία αλλάζει.

Στη θέση του μονοπολικού κόσμου, που προέκυψε μετά την κατάρρευση των χωρών του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» ένας νέος πολυπολικός κόσμος, με ανισότιμους πόλους, εμφανίζεται και εδραιώνεται.

Η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ αμφισβητείται και το παγιδευμένο θηρίο γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο στην οποία νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ισχυροποιούνται και ο παλιός κυρίαρχος, οι ΗΠΑ, υποχωρεί, ο καπιταλισμός εμφανίζεται ως αυτό που είναι: συνώνυμο της ανθρωπιστικής και περιβαλλοντικής καταστροφής.

Οι πρόσφυγες, θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και οι μετανάστες, βορά στην αδηφαγία του καπιταλιστικού κέρδους δοκιμάζουν τα όρια και τις αντοχές του συστήματος. Όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομικής ζώνης αλλά κυρίως σε αυτό που συγκροτεί το ιδεολογικοπολιτικό και αξιακό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, όπως δείχνει η αντιμεταναστευτική υστερία στις χώρες της ΕΕ. Οι ρατσιστικές, νεοφασιστικές και υπερεθνιστικές φωνές και πρακτικές καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο χώρο στην πολιτική εμπειρία του αναπτυγμένου κόσμου και οδηγούν σε όλο και πιο αυταρχικές πρακτικές.

Τα μεταναστευτικά κύματα δημιουργούν μια πολυεθνική εργατική τάξη αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται σαν παράγοντας διάσπασης και εργαλείο διατίμησης της εργατικής δύναμης. Ειδικά στην Ελλάδα και λόγω της γεωγραφικής της θέσης, όλα τα πάρα πάνω εμφανίζονται με ιδιαίτερη οξύτητα. Η επιδίωξη ένταξης των προσφύγων και μεταναστών στο εργατικό και λαϊκό κίνημα χρειάζεται να αξιολογηθεί στις προτεραιότητες για την ανάπτυξη της δυναμικής του.  

Ο πόλεμος επιστρέφει εκεί απ’ όπου δεν έλειψε ποτέ.

Αυτή τη φορά όμως, είναι ενδεδυμένος «δημοκρατικά δικαιώματα» και κουβαλάει πυρηνικές κεφαλές.

Ο πόλεμος από ακραία λύση μετατρέπεται σε βασικό εργαλείο προκειμένου το σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς να καθυποτάξει την εργατική τάξη και τους λαούς και να ξεπεράσει την κρίση καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις και ανταγωνιστικά κεφάλαια.

Επιπλέον, ο σύγχρονος καπιταλισμός, πατώντας πάνω στις αντιδραστικές «κατακτήσεις» του νεοφιλελευθερισμού, στην κρίση και στα ιστορικά του όρια, αναδεικνύει ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο, αντεργατικό, αντικομουνιστικό και πολεμοχαρές ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα: τον ακροδεξιό ριζοσπαστισμό, εντός του οποίου ανδρώνεται ο νεοφασισμός.

Ο πόλεμος και ο φασισμός εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο του 21ου αιώνα. Είναι καιρός να εμφανιστεί και ο σύγχρονος κομμουνισμός, ο κομμουνισμός του 21ου αιώνα.

Η νέα εποχή, η ιστορία και η κομμουνιστική στρατηγική

Η νέα εποχή περιέχει και τις αδυναμίες και τις δυνατότητες μας, περιέχει, όμως πρωτίστως το αντικειμενικά καινούργιο που εξελίσσεται μπρος στα έκπληκτα μάτια μας.

Η νέα γενιά των μηχανών αντικαθιστά όλο και μεγαλύτερο μέρος της ζωντανής ανθρώπινης εργασίας - χειρωνακτικής και πνευματικής - δημιουργώντας ευκαιρίες για δημιουργικό ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων. Ωστόσο, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, των σύγχρονων σχέσεων ατομικής ιδιοκτησίας και της ακολουθούμενης πολιτικής των διαφόρων κυβερνήσεων, κλέβει το χρόνο, γεννάει νέες στρατιές ανέργων και ταυτόχρονα πλήττει την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ο εργάτης δημιουργός τίθεται ξανά αντιμέτωπος με τα ίδια τα δημιουργήματα του, με τη δυνατότητα να κερδίσει όχι μόνο το χρόνο που απελευθερώνει η επιστήμη αλλά και το χρόνο που απελευθερώνει την ίδια την εργασία.

Η σύγχρονη επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση, η πληροφορική, η βιοτεχνολογία, η τεχνητή νοημοσύνη συντελούν στην απλούστευση της οργάνωσης και διαχείρισης της παραγωγής και των κοινωνικών υποθέσεων. Πλέον εμφανίζονται οι δυνατότητες ο σύγχρονος συλλογικός εργάτης, στη νέα κοινωνία, να μπορεί να ασκεί διοίκηση, από την επιχείρηση μέχρι το κράτος. Να μπορούν οι εργάτες να έχουν  συνολική εικόνα της παραγωγής, της διακίνησης, εμπορίας και ανταλλαγής αγαθών και κεφαλαίων, του πολιτισμικού πλούτου.

Στις ποιοτικά ανώτερες δυνατότητες της εποχής εγγράφονται επίσης η γνώση και οι ιστορικές εμπειρίες από τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις που προηγήθηκαν, από τη νίκη και τις κατακτήσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης και της ΕΣΣΔ, αλλά και τις αποτυχίες τους, τη μετατροπή τους, «βαθμιαία» αλλά και με οπισθοδρομικές τομές, σε ιδιότυπα και χωρίς ιστορική προοπτική όπως αποδείχθηκε εκμεταλλευτικά καθεστώτα και τελικά την κατάρρευσή τους.

Τι μας κληροδοτούν λοιπόν η εμπειρία και η εποχή μας;

Από τη μια ότι, η επανάσταση, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και η κρατικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής είναι βασική προϋπόθεση για να ανέβει ποιοτικά η ζωή και η θέση της εργατικής τάξης στην κοινωνία.

Από την άλλη πως το άλμα αυτό δεν είναι ακόμη «σοσιαλισμός». Είναι το πρώτο και αποφασιστικό βήμα μιας διαφιλονικούμενης μεταβατικής περιόδου ταξικών αγώνων προς το σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Οι κοινωνίες επομένως που προκύπτουν αμέσως μετά την επανάσταση και για μια περίοδο είναι κοινωνίες με διαταραγμένα τα βασικά καπιταλιστικά χαρακτηριστικά τους. Κοινωνίες που ανάλογα με τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων ή θα μετεξελιχθούν προς τον  κομμουνισμό ή θα οπισθοχωρήσουν στον καπιταλισμό.

Οι εργατικές και λαϊκές επαναστάσεις θα ξεσπούν εθνικά, αλλά η ολοκλήρωση της οικοδόμησης του κομμουνισμού είναι διεθνική υπόθεση. Όσο οι συσχετισμοί θα γέρνουν διεθνώς υπέρ της εργατικής πολιτικής τόσο θα στεριώνουν και θα βαθαίνουν τα μέτρα σοσιαλιστικού χαρακτήρα ως το σημείο που η οπισθοχώρηση θα καθίσταται αδύνατη. Ως το σημείο που η κομμουνιστική κοινωνία θα προβάλλει ως μια νέα αρχή, όχι ως ένα τέλος, στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

Συνεπώς είναι αναπόφευκτη μια μεταβατική περίοδος ταξικών αγώνων προς το σοσιαλισμό - κομμουνισμό που απαιτεί το ποιοτικό άλμα της εργατικής δημοκρατίας και τη συγκέντρωση δυνάμεων για να προχωρήσει η επανάσταση μπροστά.

Φυσικά όσο το κίνημα και η Αριστερά θα αναπτύσσονται τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες για να ερμηνεύουμε και να προσεγγίζουμε καλύτερα την Ιστορίας μας.

Το κρίσιμο πολιτικό ερώτημα για την Αριστερά 

Ο καπιταλισμός αμφισβητείται όσο ποτέ μετά τη δεκαετία του ’90, οπότε αναγγέλθηκε «το τέλος της ιστορίας». Ταυτόχρονα όμως παρουσιάζεται ως αδιαφιλονίκητος.

Δείχνει παντοδύναμος γιατί εμείς είμαστε σκορπισμένοι, προγραμματικά και θεωρητικά αδύναμοι.

Η δραματική υστέρηση του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος απέναντι στην αστική πολιτική είναι κύριο χαρακτηριστικό του καιρού μας, κάνοντας δυσμενείς τους συσχετισμούς.

Η κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού  οδήγησε το κομμουνιστικό εργατικό κίνημα και την Αριστερά παγκοσμίως σε κρίση στρατηγικής, αλλά και σε πολλές ανακατατάξεις.

Κι έτσι η Αριστερά στέκεται αμήχανη απέναντι σε πολλά σύγχρονα ζητήματα, απέναντι στην πολύμορφη και κατακερματισμένη νέα εργατική τάξη, απέναντι στις πολλαπλές αναζητήσεις της νεολαίας, απέναντι στο στρατηγικό στόχο, απέναντι στην ανάγκη της πολιτικής πράξης με την ουσιαστική της έννοια, δηλαδή ως ηγεμονικής ενοποιητικής δύναμης και ταυτόχρονα ως τέχνης της καθημερινής διευθέτησης των αντιθέσεων σε όφελος της στρατηγικής στόχευσης.

Δεν παραβλέπουμε τις γεμάτες αυτοθυσία προσπάθειες των προηγούμενων «πέτρινων» χρόνων, όπως του ΝΑΡ, του ΚΚΕ,  και άλλων ρευμάτων που κράτησαν ζωντανή τη σπίθα. Οι προγραμματικές επεξεργασίες και οι αντίστοιχες πολιτικές και κινηματικές επιλογές τους, όμως, δοκιμάστηκαν στην κρίση και στα κινήματα και απέτυχαν να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους συσχετισμούς στην άσκηση της εργατικής πολιτικής ή πολύ περισσότερο, να συγκροτήσουν ένα μαζικό, κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα εργατικής χειραφέτησης.

Σήμερα αναδεικνύεται σε εξαιρετικά κρίσιμο και αναγκαίο ένα “μεταβατικό” αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα που θα γεφυρώνει το τώρα με το μέλλον και θα συγκεντρώνει τη γνώση και τις δυνάμεις στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση και στην επαναστατική προοπτική.

Στην Ελλάδα η πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – Παπαδήμου - ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ - ANEΛ, με αφορμή την κρίση, οδήγησε στη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου σε βάρος του λαού και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Η πολιτική αυτή αποσταθεροποιούσε την αστική ηγεμονία σε βαθμό που δημιούργησε μια συνθήκη δομικής αστάθειας, μια γενικευμένη, πολύμορφη και αντιφατική αμφισβήτηση όλων των φορέων (κόμματα, ΜΜΕ, κρατικοί θεσμοί) της αστικής κυριαρχίας.

Η πολιτική των μνημονίων  έφερε την Ελλάδα σε ξεχωριστή θέση της ταξικής πάλης σε παγκόσμια κλίμακα, συγκέντρωσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έθεσε με απτό τρόπο το ζήτημα της ανατροπής.

Το ρήγμα που άφησε η δυναμική αυτή της κατάστασης, παρότι κλείνει εξ αιτίας της υποχώρησης του κινήματος, εντούτοις παραμένει ακόμη ενεργό.

Απέναντι σε αυτή την πολιτική ποια Αριστερά μπορεί λοιπόν να ασκήσει αποτελεσματική αντιπολίτευση πρωτίστως στους δρόμους και με προοπτική, να διαλεχτεί ξανά με την υπόθεση της ανατροπής στο σήμερα, από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων;

Αυτό το πολιτικό ερώτημα που εκκρεμεί από την αρχή της κρίσης και ειδικά μετά την ήττα του καλοκαιριού του ’15 αναζητά ακόμη απάντηση από τις μαχόμενες αριστερές δυνάμεις.

Ένα πλήθος οργανώσεων, κινήσεων, ομάδων και ανεξάρτητων αγωνιστών στους χώρους της Αριστεράς, αναζητούν με επιμονή απαντήσεις.

Παρά τον σκεπτικισμό και τη δυσφορία που προκαλεί αυτή η πανσπερμία μπορεί να αναδειχτεί και να αποδειχτεί σε δύναμη του κινήματος.

Αρκεί να οδηγηθεί σε ένα γόνιμο, ενοποιητικό διάλογο μέσα στην πράξη του αγώνα. Να εμφανιστεί ο σύγχρονος, συλλογικός και «στρατηγικός» ηγεμόνας που θα ενώνει αντί να χωρίζει, θα εμπνέει αντί να καθηλώνει.

Προς παρόν βέβαια κυριαρχεί το αίσθημα της μικρής ιδιόκτητης αλήθειας που σκιάζει τις μεγάλες ανάγκες και καλλιεργεί την πολυδιάσπαση. Ο ανομολόγητος συμβιβασμός με την ήττα που τροφοδοτεί αυτάρεσκες περιχαρακώσεις σε ένα νοσταλγικό και καθαγιασμένο παρελθόν.

Κι έτσι αντίπαλος γίνεται ο απέναντι αριστερός ενώ ο πραγματικός αντίπαλος, η αστική πολιτική και οι φορείς της, απομακρύνεται προς το μέλλον, που γίνεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, αόρατο.

Γι’ αυτό και οι αγώνες της συνταρακτικής εφταετίας 2008-2015 δεν μπόρεσαν να υπερβούν το όριο τους, στην ουσία το πολιτικό και προγραμματικό όριο στο οποίο βρίσκονταν (βρισκόμαστε) οι υπάρχουσες δυνάμεις εργατικής αναφοράς και κομμουνιστικής στόχευσης.

Οπότε ήταν επόμενο να ηγεμονεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνυόμενος σε κόμμα με μαζική εργατική και λαϊκή επιρροή. Ο συμβιβαστικός χαρακτήρας του προγράμματός του είχε ήδη αναδειχθεί από την αρχή, ωστόσο, το γεγονός αυτό όχι μόνο δεν περιόρισε την επιρροή του στην εργατική τάξη και τη νεολαία, αντίθετα την ενίσχυσε, ακόμα κι όταν εγκατέλειπε το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ» και, μετά το 2012, μετατοπιζόταν στο «διαπραγμάτευση πάση θυσία εντός της ΕΕ και του ευρώ».

Όσο από τότε πήγαινε δεξιότερα τόσο ενισχυόταν!

Γιατί; Γιατί αυτό επέτρεπε «το δικό μας μπόι».

Γιατί η αντικαπιταλιστική Αριστερά, παρά τις προσπάθειες, παρουσιάστηκε αδύναμη να πάρει τη πολιτική πρωτοβουλία των κινήσεων. Να ενώσει τις αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις σε ένα πρόγραμμα αιτημάτων και πάλης ικανό να αντιμετωπίσει την ιδιαίτερη επιθετικότητα της αστικής τάξης. Ακόμη και σήμερα υπάρχει έλλειμμα εξαγωγής ουσιαστικών συμπερασμάτων, ικανών να βοηθήσουν την αποτελεσματικότητα της πολιτική μας.

Η «πληρωμή» από όλα τα προηγούμενα ήρθε με την πολιτική των συνεχιζόμενων μνημονίων και το προβάδισμα που παίρνει το μαύρο μέτωπο των εθνικιστικών, δεξιών, ακροδεξιών και νεοφασιστικών δυνάμεων.

Το ρεύμα αυτό επιδιώκει να εκτρέψει την εργατική δυσαρέσκεια από τον ταξικό αγώνα για τα σύγχρονα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα σε μια νέα, αντιδραστική και επικίνδυνη «εθνική ενότητα» υπό τη σκέπη του κεφαλαίου, της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Εξ αιτίας όλων αυτών των λόγων είναι πλέον υπαρξιακή ανάγκη να συγκροτηθεί και να διακηρυχθεί μια πολιτική της μέγιστης δυνατής συγκέντρωσης δυνάμεων για μια αριστερή και ανατρεπτική αντιπολίτευση.

Η τακτική πολιτική πρόταση στις σημερινές συνθήκες συμπυκνώνεται στην πάλη για μια εργατική και λαϊκή ανατροπή της επίθεσης με αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, ενάντια στους νόμους του κεφαλαίου.

Ο άμεσος στόχος είναι η απόσπαση νικών παρά το χρέος και ενάντιά του, παρά την Ευρωπαϊκή Ένωση και εναντίον της. Για την ανατροπή της νεοβαρβαρικής πολιτικής των επάνω, την ήττα των αστικών μνημονιακών νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων που οδηγούν σε έναν ιδιότυπο Μεσαίωνα.

Είναι η επιβολή μέτρων για την αποδυνάμωση του ιμπεριαλιστικού πλέγματος με τον αγώνα για έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων από τη χώρα.

Είναι οι νίκες για τη δημοκρατία, πάνω απ’ όλα τη θεσμοθέτηση του δικαιώματος του αγώνα στους χώρους δουλειάς, του αφοπλισμού των ΜΑΤ, της κατάργησης των παρακολουθήσεων, ενάντια στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό.

Για να ανακτώνται και να διευρύνονται οι εργατικές κατακτήσεις και οι παροχές σε δημόσια παιδεία, υγεία και ασφάλιση.

Να κερδίζουν οι μισθοί σε βάρος των καπιταλιστικών κερδών, η μόνιμη και σταθερή εργασία σε βάρος της ανεργίας, της μισοεργασίας και της εργασιακής εξουθένωσης.

Να αποκρούεται η φτώχεια, η λιτότητα και ο πολιτισμός των σκουπιδιών.

Με τη στέρεα γνώση πως οι νίκες οδηγούν όχι μόνο στην ικανοποίηση εργατικών και λαϊκών αναγκών αλλά και στη σφυρηλάτηση της πολύτιμης αυτοπεποίθησης για τους αγωνιστές.

Και με την επίγνωση πως σε περίοδο που εντείνεται η επιθετικότητα της άρχουσας τάξης, τυχόν κατακτήσεις θα είναι ασταθείς, θα έρχονται με σκληρούς λαϊκούς αγώνες και με τεράστιο κόπο και θα χάνονται στην πρώτη υποχώρηση του κινήματος.

Στόχος μας επίσης είναι να συμβάλουμε στην ανάδειξη ενός πρωτότυπου χειραφετητικού πολιτισμικού ρεύματος συγκροτώντας ένα αντίστοιχο ενωτικό μέτωπο αμφισβήτησης και σύγκρουσης με το πολιτιστικό κατεστημένο της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Στις ανταγωνιστικές κοινωνίες, με πιο οδυνηρή τον καπιταλισμό, ο πολιτισμός γίνεται άξονας ταξικού διαχωρισμού και πεδίο διαμόρφωσης ψευδαισθήσεων και καθημερινών ματαιώσεων.

Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός είναι, ιστορικά, ο ουσιαστικός κληρονόμος του κριτικά επεξεργασμένου πολιτιστικού πλούτου.

Ωστόσο, παρόλο που σήμερα η τεχνολογία διευκολύνει τη δυνατότητα άμεσης πολιτιστικής πρόσβασης, αυτή η δυνατότητα γίνεται πραγματικότητα μόνο στο 1/4 του πληθυσμού της γης και ουσιαστικά καθυποτάσσεται στη λογική της εμπορευματοποίησης, του καπιταλιστικού κέρδους και της μιντιακής χειραγώγησης.

Επιπλέον, στις σημερινές συνθήκες της πολιτισμικής ζωής, η αστική εικόνα του καλλιτέχνη σαν «μοναδικού» όντος εκτός κοινωνίας έχει αντικατασταθεί από ένα πολυπληθές πολιτισμικό προλεταριάτο, ανέργων, υπαμειβόμενων ή ευκαιριακά εργαζόμενων στο χώρο της τέχνης, των ΜΜΕ και της διαφήμισης.

Ο πολιτισμός αποτελεί την ιστορική έκφραση της ανθρώπινης δραστηριότητας στη σχέση της με τη φύση και την κοινωνία. Γι' αυτό είναι αναπόσπαστα δεμένος με τον τρόπο που ζει και δουλεύει ο εργάτης κάθε ιστορικής περιόδου αλλά και με τη διαλεκτική σχέση σεβασμού και αξιοποίησης της οικολογικής ισορροπίας, αφού η φύση είναι τροφός και πεδίο δημιουργίας του ανθρώπου.

Ζούμε σε ένα ολοκληρωτικό τοπίο και μια κατακερματισμένη κοινωνία, που τέμνεται βίαια από αντιθέσεις, παλιές και νέες.

Η βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας παίρνει νέα μεγέθη σε βάθος, αλλά και πολλαπλές μορφές, ανάλογες με την πολύμορφη εργατική τάξη της εποχής μας.

Ταυτόχρονα όμως αναδύονται με οξύ τρόπο αντιθέσεις σε όλα τα επίπεδα, στο περιβαλλοντικό, το γυναικείο, το έμφυλο, το εθνικό, το θρησκευτικό, το μεταναστευτικό κ.α. Οι σύγχρονες μορφές καταπίεσης αναζητούν τον δικό τους τρόπο έκφρασης αλλά και σύγκρουσης με κυρίαρχες απόψεις. Άλλες φορές γίνονται επιχείρημα και άλλοθι αντιδραστικών πολιτικών.

Κι εμείς, χρειάζεται να κατανοήσουμε τόσο τον κατακερματισμό, όσο και τη διεύρυνση των κινημάτων χειραφέτησης και των αντίστοιχων υποκειμένων.

Να βρούμε την ουσία της σημερινής εργατικής τάξης, τη ραχοκοκαλιά του λαϊκού κινήματος.

Να ξαναδούμε τη σχέση μας με τα πολύμορφα κινήματα, όχι ως εξωτερική καθοδήγηση, αλλά ως συστατικό στοιχείο που βοηθά στη συγκρότησή τους, τα πυροδοτεί, κατανοεί την αντιφατικότητά τους, γίνεται κομμάτι τους και ως κομμάτι τους τα ενοποιεί, τα ριζοσπαστικοποιεί, τα μετασχηματίζει.

Με τον ίδιο τρόπο να δούμε και την ενότητα της μαχόμενης Αριστεράς και δη της Αριστεράς με κομμουνιστική στόχευση ως σύνθεση σε ανώτερο επίπεδο των υπαρχόντων γραμμών και ρευμάτων. Με γνώση ότι οι διαφορετικές προσεγγίσεις γεννούνται μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης. Αλλά και με την αυτοπεποίθηση ότι ο διάλογος και, πάνω από όλα, η κοινή πολιτική δράση και επεξεργασία, μπορούν να συμβάλλουν στη νέα στρατηγική ενότητα που ταιριάζει στην εποχή μας.

Το υποκείμενο της εργατικής πολιτικής 

Η επαγγελλόμενη και επιδιωκόμενη ρήξη δεν μπορεί να προσεγγιστεί αν δεν δοθούν πολιτικές απαντήσεις στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα επιβίωσης του σήμερα και αν δεν πραγματοποιηθούν αγώνες γι’ αυτά.

Μόνο έτσι θα συγκεντρώνονται δυνάμεις ικανές να ανοίγουν και το δρόμο της επαναστατικής διαδικασίας.

Στον πυρήνα αυτής της πολιτικής βρίσκεται η σύγχρονη εργατική τάξη, μαζί με τα αυτοαπασχολούμενα μεσαία στρώματα και τη νεολαία.

Η σύγχρονη εργατική τάξη και στην Ελλάδα, μέσα από τον κατακερματισμό της, μεγαλώνει ταυτόχρονα αριθμητικά, «βιομηχανοποιείται» με νέο τρόπο, πάνω από όλα διεθνοποιείται και συγκεντρώνεται στα πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια και ομίλους. Σε αυτούς τους χώρους κύρια, δίνονται μάχες αποφασιστικού χαρακτήρα για την εξέλιξη της κοινωνίας. Εκεί θα πάρει σάρκα, φωνή και πρόσωπο το επαναστατικό υποκείμενο που γεννά η επαναστατική σκέψη.

Αυτά τα τμήματα αντρών και γυναικών της εργατικής τάξης, τα συγκεντρωμένα σε μεγάλες επιχειρήσεις και ομίλους, όπου διαμορφώνονται νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας, όπου συνενώνεται η τεχνική με την επιστημονική εργασία, αποτελούν τις «ατμομηχανές» της κοινωνικής πάλης της εποχής μας, την πρώτιστη κοινωνική δύναμη για την επιβίωση. Σε αυτά τα τμήματα, με το μεγάλο ειδικό κοινωνικό βάρος, το κεφάλαιο αναζητά το κεντρικό πυρήνα ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης.

Μπορεί, με τη δράση του κόμματος, να αποτελέσουν την υλική βάση για την ανατροπή, την επανάσταση και την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Εντός τους χρειάζεται να διαμορφώνεται ένα πολύμορφο, ενωτικό μαχητικό κίνημα της σύγχρονης εργασίας, της αποτροπής του πολέμου, της δημοκρατίας και του εργατικού λαϊκού πολιτισμού.

Το κίνημα αυτό κέντρο θα έχει κυρίως ένα πολιτικό μέτωπο που θα φιλοδοξεί να γίνει η καρδιά και το μυαλό ενός ανεξάρτητου ταξικού ανατρεπτικού εργατικού κινήματος, το οποίο θα δημιουργεί δικούς του θεσμούς ικανούς να υπερασπισθούν αποτελεσματικά τις πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις του.

Σπονδυλική του στήλη θα έχει ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο εργατικών συνδικάτων ενάντια στον εκφυλισμένο, αστικοποιημένο, γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, με στόχο τη συνεπή, συνεχή και σχεδιασμένη κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων στο μαζικό λαϊκό κίνημα. Αυτό επιβάλλει το συντονισμό της πολιτικής πάλης, ώστε να προσλάβει μαζικό και εξ αυτού αποτελεσματικό χαρακτήρα, χωρίς να ακυρώνει τις επί μέρους διαφορές ατόμων και συλλογικοτήτων.

Απαιτούνται τεράστια συγκέντρωση εργατικών λαϊκών δυνάμεων και μεγάλων διαστάσεων συγκρούσεις, άρα και μεγάλες υπερβάσεις από τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Υπό αυτήν τη σκοπιά μπορεί να πρέπει να αναζητηθεί και να απαντηθεί δημιουργικά η σχέση ανάμεσα στο κόμμα, το μέτωπο και το κίνημα, όχι στατικά και επί χάρτου, αλλά στη ζώσα μετεξέλιξή τους, από τις σημερινές «αντιδραστικές συνθήκες» προς τις προσδοκώμενες και επιδιωκόμενες επαναστατικές.

Το κόμμα, το μέτωπο και το κίνημα αλληλοτροφοδοτούνται και αλληλοεπηρεάζονται. Συναποτελούν το πολιτικό υποκείμενο της εργατικής πολιτικής.

Το «κίνημα» είναι το καθοριστικό. Αυτό προωθεί την ιστορική κίνηση.

Το «μέτωπο» είναι το αποφασιστικό. Εκεί συγκροτείται πολιτικά η πλειοψηφία των καταπιεσμένων και «αποφασίζεται» η συγκεκριμένη κατάργηση της υπάρχουσας κατάστασης.

Το κόμμα είναι τμήμα της τάξης, όχι διαμεσολαβητής ή όργανό της. Είναι ο στρατηγικός ηγεμόνας, η συλλογική διάνοια, που μπορεί να βλέπει πιο μακριά την ιστορική προοπτική.

Από αυτή τη σκοπιά οφείλουμε να κατακτούμε την εργατική δημοκρατία διαρκώς ως οργανωτική αρχή στο κομμουνιστικό κόμμα που έχει ανάγκη η εποχή μας. Οργανωτική αρχή που δεν καταστέλλει, ούτε υποτάσσει, αλλά συγκεντρώνει δημοκρατικά, εθελοντικά και συνειδητά όλες τις επαναστατικές «απειθαρχίες» και απόψεις ενάντια στην αστική πολιτική.

Προϋποθέτει τη βαθιά συμφωνία σε μια πρωτοπόρα θεωρία, πρόγραμμα και τακτική που επιβεβαιώνονται στην πράξη και αναγνωρίζονται από την εργατική τάξη. Έτσι μόνον κατακτάται η εθελοντική, συνειδητή αυτοπειθαρχία κι ενότητα στη δράση.

Η οικοδόμηση ενός τέτοιου κόμματος είναι ένα δύσκολο έργο μακράς πνοής.

Έχει εσωτερική ανάγκη την πράξη και την ανάπτυξη του οργανωμένου διαλόγου των επαναστατικών, αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων ως προϋποθέσεις για την υπέρβασή της σημερινής τους κατάστασης, 

Αγώνας για την αποτροπή του πολέμου

Η αριστερή ανατρεπτική αντιπολίτευση οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία ενός μαχητικού και ενωτικού αντιπολεμικού κινήματος για την ειρήνη και τη διεθνιστική συνεργασία των λαών της περιοχής. Που θα στρέφεται αποφασιστικά ενάντια στην πολιτική στοίχισης του ελληνικού κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του στη συμμαχία με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ.

Καμία «προστασία» και «ασφάλεια» δεν μπορεί να προσφέρει στο λαό η συμμετοχή της χώρας σε αυτόν τον επιθετικό, ιμπεριαλιστικό άξονα. Αντίθετα, εγκυμονεί μέγιστους κινδύνους.

Σε τέτοιες συνθήκες απαιτείται ο σωστός συνδυασμός αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, ταξικού διεθνισμού και πατριωτισμού, αποτροπής του πολέμου και ανατροπής της αστικής πολιτικής. Απαιτείται η θεωρητική επεξεργασία για το περιεχόμενο και τις μορφές των σύγχρονων πολέμων, η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, που θα υπερβαίνουν τόσο τον επικίνδυνο, αφηρημένο «πατριωτισμό», όσο και τον εξίσου επικίνδυνο, αφηρημένο «διεθνισμό».

Ο δρόμος που αξίζει να στρατευθούμε

Για όλους τους παραπάνω λόγους (μας) χρειάζεται και μας αναλογεί μια νέα οργανωμένη προσπάθεια.

Ένα όραμα πολιτισμού και ηθικής, που αφορά όλες τις πλευρές του εγχειρήματος, τη στάση των συλλογικών οργάνων και των προσώπων, τη σχέση πρωτοπορίας και μαζών, ηγεσίας και οργάνωσης, ηγεμονίας και εξάρτησης, συλλογικότητας, δημοκρατίας, αποτελεσματικότητας, πειθαρχίας και ελευθερίας, επίδρασης στο λαϊκό κίνημα και επηρεασμού από αυτό. Της σχέσης με το παρελθόν, με τις ηρωικές και τις «γκρίζες» πλευρές του.

Είναι ανάγκη σήμερα η συγκρότηση μιας συλλογικής συνείδησης ανάλογης του σκοπού που ευαγγελιζόμαστε για το μέλλον.

Μια προσπάθεια που φιλοδοξεί να σηκώσει το γάντι και να αναμετρηθεί ξανά με όλα τα στρατηγικά ερωτήματα που ανακύπτουν σήμερα, με διαφορετική μεθοδολογία, και σε διαλεκτική σύνδεση με την πράξη.

Αυτόν το δρόμο επιχειρούμε να ανοίξουμε, με την κατάθεση των κεντρικών αξόνων της Πρόταση Ιδρυτικής Διακήρυξης για ένα νέο κομμουνιστικό σχέδιο. Σε αυτόν το σκοπό επιχειρούμε να δώσουμε συγκεκριμένη υπόσταση.

Τις βασικές ιδέες μας τις θέτουμε στην κρίση των αγωνιστών και στην ισότιμη, δημοκρατική συν-διαμόρφωση με όσους και όσες κινούνται στην ίδια κατεύθυνση.

Το νέο και η προσέγγιση της αλήθειας ξεκινούν από τις ανήσυχες πρωτοπορίες. Επιβεβαιώνονται αρχικά από τη μετωπική συγκέντρωση δυνάμεων. «Κατοχυρώνονται», όμως, ιστορικά και τελικά, από την ανατρεπτική δράση του κινήματος εκατομμυρίων ανθρώπων που καταργεί την υπάρχουσα, βάρβαρη τάξη πραγμάτων.

Γι’ αυτή την υπόθεση αξίζει να στρατευθεί κανείς!

Αθήνα, 23 Ιουνίου 2018

Αναδημοσίευση από - Kommon