Κατάληψη του εκσκαφέα Ε1 στο ορυχείο Νοτίου Πεδίου της ΔΕΗ για την ένταξη της ΔΕΗ στο υπερταμείο...

 από:e-KOZANH
e-kozani: Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας: Νέοι αγώνες από τους ίδιους (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΑΔ τώρα ΜΕΤΑ [ΣΥΡΙΖΑ]) που στήριξαν τις αλλεπάλληλες «μετοχοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις» και τις αλλεπάλληλες "διασώσεις" της ΔΕΗ καθώς και την πάλη για ...τα συμφέροντα των εργαζομένων... Τα αποτελέσματα αυτής της πάλης τα βιώνουν στο πετσί τους εργαζόμενοι και συνταξιούχοι της ΔΕΗ. ΑΕ...

Πηγή: kozani.tv

Συμβολική κατάληψη του μεγαλύτερου εκσκαφέα ορυχείων λιγνίτη των Βαλκανίων έκαναν σήμερα το μεσημέρι συνδικαλιστές του Σωματείου Εργαζομένων στη ΔΕΗ "Σπάρτακος".

Δείτε το ρεπορτάζ του Βαγγέλη Χριστόδουλου απο τον FLASH:

Διαβάστε εδώ για παλαιότερους αγώνες ενάντια σε «μετοχοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις» και «διασώσεις» της ΔΕΗ: 

«ΣΟΚ και ΔΕΟΣ» σε Κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ: "Αποφάσεις" της έκτακτης σύσκεψης στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας για το ασφαλιστικό της ΔΕΗ

Ενάντια στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ»: «Τρέλα είναι να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα»*

Το μεγάλο συλλαλητήριο στην Πτολεμαΐδα ενάντια στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ»

Ο «πόλεμος» ενάντια στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ»: Πολιτική συμμαχιών και κοινή δράση

Είμαστε υποταγμένοι και επιταγμένοι 

*** 

e-kozani:

[...]
«Είναι πια προφανές σε όλους, πως στα χρόνια των μνημονίων κάθε αμυντική εργατική αγωνιστική κινητοποίηση σε μια επιχείρηση, έναν κλάδο ή τομέα, ακόμα και όταν στοχεύει στην «εξαίρεση» για την αποτροπή των συνεπειών της γενοκτονικής πολιτικής του αστικού μπλοκ εξουσίας, είναι αντικειμενικά μια ευθεία πολιτική σύγκρουση με τον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό του αστικού μπλοκ εξουσίας[1]. Κι αυτό γιατί η πλημμυρίδα  των αντεργατικών μέτρων σε όλα τα μέτωπα, ιδιωτικοποιήσεις, εργασία - κοινωνική ασφάλιση - υγεία - παιδεία - κοινωνικές υπηρεσίες - φορολογία στοχεύουν, συγκλίνουν, συμπυκνώνονται, σε δύο κεντρικούς στόχους: στην τιμή της εργατικής δύναμης (το κόστος αναπαραγωγής της, μισθοί, μεροκάματα) και στα χρονικά όρια της εργασίας[2]. Στον «ανταγωνισμό» το κεφάλαιο δεν ανέχεται διαφοροποιήσεις στους γενικούς όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, δρα κυνικά ως εξισωτής προς τα κάτω και απαιτεί οι ρυθμίσεις να ισχύουν για το σύνολο της εργατικής τάξης και του κόσμου της εργασίας[3]. Και το ελάχιστο ρήγμα ενέχει τον κίνδυνο -για την άρχουσα αστική τάξη και το κεφάλαιο- να καταρρεύσει ο κεντρικός πολιτικός σχεδιασμός όχι μόνο από τη σύγκρουση με τον κόσμο της εργασίας αλλά και από τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό τους.

Παρά ταύτα ακόμα και τώρα, στα χρόνια των μνημονίων συνεχίζονται οι δίκαιες απεγνωσμένες μοναχικές κινητοποιήσεις κλάδων και επιχειρήσεων απέναντι σε μια ανελέητη συνασπισμένη εξουσία των δυνάμεων του αστικού μπλοκ και το πάνοπλο αστικό κράτος της βίας και της καταστολής».

---------------

[1] «Ό,τι ο προλετάριος έχει ανάγκη, δεν μπορεί να το πάρει, παρά από αυτή την αστική τάξη, της οποίας το μονοπώλιο εξασφαλίζεται από την δύναμη του Κράτους. Ο προλετάριος είναι λοιπόν, δίκαια και πραγματικά, ο σκλάβος της αστικής τάξης, που έχει το δικαίωμα απόφασης για την ζωή του ή τον θάνατό του», (ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ).

[2] Έτσι το εργατικό κίνημα που και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού γεννήθηκε ενστικτώδικα από τις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής επισφραγίζει τα λόγια του Άγγλου επόπτη εργασίας Ρ. Τζ. Σωντερς: «Ποτέ οι παραπέρα ενέργειες για τη μεταρρύθμιση της κοινωνίας δε θα έχουν κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, αν δεν περιοριστεί προηγούμενα η εργάσιμη ημέρα και αν δεν επιβληθούν αυστηρά τα όρια που θα της καθοριστούν», (Κ. Μαρξ Το κεφάλαιο Τ.1ος).

[3] «Το κεφάλαιο από την φύση του εξισωτής... ζητάει σ' όλες τις σφαίρες παραγωγής ισότητα στους όρους εκμετάλλευσης της εργασίας σαν έμφυτο "ανθρώπινο δικαίωμα». (Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο Τ.1ος).