Μα που πήγαν οι τάξεις ;

Αν κάποιος έχει πραγματικά ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθεί με το εύρος της ακατάσχετης θεωρητικολογίας της “αντισυστημικής” “αριστερής” διανόησης, με αφορμή μικρά ή μεγαλύτερα γεγονότα της καθημερινότητας, δικαίως θα αναρωτηθεί αν διακτινίστηκε στην μετά- καπιταλιστική περίοδο, της εποχής της μετά – νεωτερικότητας , όπου αυτόνομες αντιμαχόμενες ομάδες κρατών, υπερεθνικών οργανισμών,τραπεζιτών, εμπόρων όπλων, ατομικών τρομοκρατών, συγκρούονται εντός του κενού ενός κοινωνικού, πολιτικού, οικονομικού αλλά και ιστορικού πλαισίου, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Εντός της φτωχής σχετικοκρατίας της “αριστερής” διανόησης, ο παλλόμενος καπιταλιστικός κόσμος της ατέρμονης εκμετάλλευσης, πραγματώνεται και προβάλλεται, ως συνονθύλευμα ατομικών εξάρσεων ανορθολογικότητας, που αντίκειται προς την βολική ορθολογικότητα της συναίνεσης, της οποίας ακρογωνιαίος λίθος, είναι ο παρασιτικός και έρπων ¨αριστερός” ακαδημαϊσμός.

Στα γραπτά και στις διαλέξεις της ¨αριστερής” κενολογίας λοιπόν, οι τάξεις εξαφανίζονται και δίνουν την θέση τους, σε στρατιές ασύμπτωτων ατομικοτήτων, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι εμφανίζονται ως απελευθερωτικοί, (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ. Αφγανιστάν, Συρία), ενώ η ολοκληρωτική ηγεμονία ενός αιμοσταγούς καπιταλισμού, εμφανίζεται ως νεοφιλελεύθερη παραφωνία που μπορεί να ανακοπεί με την εκλογή “αριστερών” κυβερνήσεων (Ελλάδα, πρόσφατα Πορτογαλία), που θα είναι σε θέση να ανατρέψουν τον σχεδιασμό των κυρίαρχων καπιταλιστικών ελίτ.

Τα γεγονότα ωστόσο είναι πεισματάρικα. Η πραγματικότητα δεν μπορεί για καιρό να κρυφτεί, να καλλωπιστεί και να διαστραφεί, όταν γίνεται αφόρητη για τις κοινωνικές πλειοψηφίες, που ως εκ θαύματος, είναι πάντα οι ίδιες και φέρουν πάντα το ίδιο πρόσημο. Του ανθρώπου που πουλά -σε εξευτελιστικές τιμές- την εργατική του δύναμη για να ζήσει, του ανθρώπου που εκλιπαρεί να πουλήσει την εκπαίδευσή του, την φαντασία του, τον χρόνο του, την ίδια του την ζωή και δεν βρίσκει καν αγοραστή, του ανθρώπου που μεταναστεύει για να αποφύγει άλλον ένα “απελευθερωτικό” πόλεμο, του ανθρώπου που μεταναστεύει γιατί η αριστερή κυβέρνησή του, υπέγραψε άλλο ένα μνημόνιο, για να σωθεί ο εσμός του τραπεζιτικού κεφαλαίου.

Είναι η πραγματικότητα που γελοιοποιεί με τον πιο δραματικό τρόπο την αφήγηση ενός κόσμου μετά-μοντέρνου , που απλά δεν υπάρχει, παρά μόνο στα βουλιμικά μυαλά των χορτασμένων “διανοούμενων”.

Οι εργάτες σε πείσμα της ¨αριστερής” νεκρολογίας της ιστορίας, συνεχίζουν να υπάρχουν. Εργάζονται, ψάχνουν για δουλειά, αγωνίζονται, συμμετέχουν σε σωματεία, σε κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, γράφουν, διαβάζουν, ελπίζουν, απογοητεύονται, λυγίζουν αλλά δεν υποκλίνονται, και όλα αυτά ως διηνεκή, εκκωφαντική απόδειξη, του αμετάκλητου της ύπαρξής τους.

Όσοι λοιπόν αναρωτιούνται, που βρίσκονται οι εργάτες, που κρύβονται τελικά οι προλετάριοι, ας κοιτάξουν έξω απ’ το παράθυρό τους, και θα τους δουν, με βλέμμα και βήμα κουρασμένο να πλησιάζουν αργά, με δυσκολίες και πισωγυρίσματα, με ήττες και απογοητεύσεις, προς την πραγμάτωση της τελικής ; ή της αρχικής ; έκβασης.

Άλλωστε όλα κάποια στιγμή θα είναι ανοικτά, για να μοιάζουν στους ορίζοντες της ανθρώπινης ιστορίας.

του Χρήστου Μιάμη

από: MARXISM