Το παιχνίδι της συγγνώμης

της Μαριάννας Τζιαντζή
στο: ΠΡΙΝ

«Κι οι άντρες κλαίνε», λέει ένα παλιό τραγούδι του Καζαντζίδη. Σήμερα, μετά την ανάρτηση του Άδωνη Γεωργιάδη στο φέσμπουκ με την οποία αναγνωρίζει το Ολοκαύτωμα, μπορούμε να πούμε «κι όμως, κυρία μου, και οι άντρες ζητούν συγγνώμη». Οι πολιτικοί άντρες, εννοείται.

Πολλοί επιδοκίμασαν αυτή τη συγγνώμη, επισημαίνοντας ότι είναι ευθύ και αντρίκιο το να αναγνωρίζει κανείς δημόσια ένα λάθος του. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αλλάζει. Μόνο που το αντισημιτικό φλερτ του Άδωνη (για να το πούμε μαλακά) δεν ήταν μια νεανική τρέλα ούτε προϊόν άγνοιας. Δεν ζούσε σε ένα έρημο νησί του Ειρηνικού ο κ. Γεωργιάδης όταν διαφήμιζε «το υβριστικό για τους Εβραίους βιβλίο του Κώστα Πλεύρη», όπως το χαρακτηρίζει σήμερα. Ήταν άνω των 30 και γνώριζε γραφή και ανάγνωση.

Μέχρι στιγμής δεν έχει εφευρεθεί το προθεσό-μετρο, ώστε να εκτιμήσουμε την ειλικρίνεια ή τις προθέσεις του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Σημασία όμως έχει η χρονική στιγμή που ακούγεται η συγγνώμη: λίγες μέρες αφότου το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι συνεχίζει την καταδικασμένη από τον ΟΗΕ πρακτική των εποικισμών, προχωρώντας στην ανέγερση άλλων 560 κατοικιιών στα Κατεχόμενα κι ενώ ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει θέσει το θέμα της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. Με άλλα λόγια η αναγνώριση μιας χθεσινής τραγωδίας συνυπάρχει με την αποσιώπηση, δηλ. την αποδοχή μιας άλλης, σύγχρονης και συνεχιζόμενης τραγωδίας. Ποιος ξέρει, ίσως σε μερικές δεκαετίες, ο Άδωνις να ζητήσει συγγνώμη και από τον παλαιστινιακό λαό επειδή ο ίδιος τόσα χρόνια σώπαινε μπροστά στο δράμα του.