του Γιάννη Ελαφρού
Εάν ψάξει κανείς σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο για να βρει τους τελευταίους
των …Ευρωπαϊκανών, το πιο πιθανό είναι να τους ανακαλύψει στο
νοτιοανατολικό της άκρο, στην Ελλάδα, εκεί ακριβώς που οι ιθαγενείς
πλήρωσαν με αίμα, πόνο και δάκρυα το ευρωπαϊκό όνειρο, που αποδείχθηκε
κοινωνικός εφιάλτης. Θα είχε μεγάλη πλάκα, αν δεν ήταν τόσο δραματικό
για τις ζωές μας, να παρακολουθήσει κανείς τη στάση της ελληνικής
πολιτικής ελίτ απέναντι στη συζήτηση που άνοιξαν για την Ευρωπαϊκή Ένωση
πολλών ταχυτήτων τα τέσσερα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της
ολοκλήρωσης: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία (αλήθεια, τι απέγινε
εκείνη η μεσογειακή συμμαχία του Νότου;).
Την αγωνία του «να μην υπάρξει καμία νέα οπισθοδρόμηση στο ευρωπαϊκό
κεκτημένο και να αποκλειστεί οποιοδήποτε ενδεχόμενο de facto διχασμού
της ενωμένης Ευρώπης», εξέφρασε με άρθρο του στην Εφημερίδα των
Συντακτών τη Δευτέρα ο Α. Τσίπρας. Στο ίδιο άρθρο εμφανίζεται
ευρωπαϊκότερος των Βρυξελών: Κάθε συζήτηση «πρέπει να γίνει μέσα στο
πλαίσιο των συνθηκών, των κανόνων που ισχύουν σήμερα» και «στη βάση της
Συνθήκης της Λισαβόνας, που είναι σήμερα το “σύνταγμα” της ΕΕ» (και
εμείς που νομίζαμε πως η ευρωρεφορμιστική Αριστερά υποστήριζε την ανάγκη
μεταρρύθμισης του πλαισίου της ΕΕ)! Κι ακόμα: «Θα πρέπει να
εγκαταλειφθεί κάθε σκέψη διάσπασης των σημερινών θεσμών μεγαλύτερης
εμβάθυνσης, όπως η ευρωζώνη και ο χώρος Σένγκεν»!
Τρομοκρατημένη η
εγχώρια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία από τις βαθιές παραπέρα
αντιδραστικές αλλαγές που συζητούνται στην ΕΕ, έρχεται να υποστηρίξει
τις σημερινές καταπιεστικές δομές, αποδεικνύοντας (για μια ακόμα φορά)
πως η συστημική κατ’ όνομα Αριστερά υποστηρίζει όχι το μέλλον των
εργατικών συμφερόντων, αλλά το παρελθόν του καπιταλισμού. Και για να
κάνει και μια …θετική πρόταση ο Α. Τσίπρας είπε πως «είναι καλύτερα να
μιλάμε όχι για Ευρώπη των “πολλών ταχυτήτων” αλλά των “πολλαπλών
επιλογών”». Δηλαδή, όσοι θέλουν περισσότερη ολοκλήρωση να την έχουν,
διασφαλίζοντας όμως τον «ανοιχτό, δημοκρατικό και συνεκτικό χαρακτήρα
της Ένωσης».
Μπούρδες! Τα ηγεμονικά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ, δηλαδή η Γερμανία
και οι σύμμαχοί της, θα επιδιώξουν να διαμορφώσουν το κατάλληλο πλαίσιο
για την εξυπηρέτηση των τεράστιων συμφερόντων που εκφράζουν. Η ΕΕ των
πολλαπλών ταχυτήτων δεν θα είναι προφανώς ένας μπουφές —όπως θέλει να
μας παραμυθιάζει ο Τσίπρας και οι ευρω-μνημονιακοί— που ο κάθε φτωχός
συγγενής θα παίρνει ό,τι θέλει και θα αφήνει ό,τι μπορεί, αλλά μια
γαλέρα που κάποιοι θα είναι στο τιμόνι και κάποιοι στα κουπιά. Στα
κουπιά θα είναι η εργατική τάξη της ηπείρου και ιδίως εκείνοι οι λαοί
που είναι πιασμένοι στο δόκανο της χρεομηχανής και της επιτήρησης.
Εξάλλου πολύ καθαρά το είπε πρόσφατα και ο …φιλέλληνας Γιουνκέρ,
πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: Στις χώρες με μνημόνιο, δεν ισχύει το
ευρωπαϊκό κεκτημένο!
Η επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου είναι να βρίσκεται εντός της
ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, ακόμα κι αν χρειάζεται να
πληρώνει αυξημένα «τέλη» στα ισχυρότερα κεφάλαια, γιατί έτσι στηρίζει
την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική του κυριαρχία στο εσωτερικό, σε
βάρος του «εχθρού λαού» και διεκδικεί ένα κομμάτι από τη διεθνή λεία της
ΕΕ.
Με το απαράμιλλο μίγμα νεοφιλελεύθερου κυνισμού και πολιτικάντικης
φαιδρότητας εκφράζει αυτή την τάση (και) ο Κυριάκος Μητσοτάκης. «Η
Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης», είπε την
Τετάρτη στην κοινοβουλευτική ομάδα. «Ως χώρα έχουμε κάθε λόγο να
θέλουμε μεγαλύτερη δημοσιονομική εμβάθυνση», συμπλήρωσε, υπογραμμίζοντας
πως «θα κάνουμε ό,τι απαιτείται για να ακολουθήσουμε την Ευρώπη στις
νέες προκλήσεις»! Ό,τι απαιτείται. Μετά από εφτά χρόνια μνημονιακό
σφαγείο, τέτοιες δηλώσεις ακούγονται ως επιλογή οριστικής εξολόθρευσης
των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.
Την ίδια ώρα, το συστημικό think tank ΔιαΝΕΟσις σημειώνει πως οι νέοι
μεταξύ 17-24 ετών είναι διχασμένοι όσον αφορά τη στάση τους απέναντι
στην ΕΕ. Η αντιΕΕ τάση αναπτύσσεται ειδικά τη διετία 2015-16, δηλαδή
μετά την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πλαίσιο. Ακόμα και ο Ν.
Μαραντζίδης σημειώνει πως η απώλεια πίστης στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερα
αισθητή μεταξύ των πολιτών που αυτοχαρακτηρίζονται Κεντροαριστεροί.
Η ανάγκη μιας Αριστεράς που θα σηκώσει το γάντι της πάλης για
αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών
συμφερόντων, ποτέ δεν ήταν πιο επιτακτική.
ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου