Απεργίες 24/11 ΚΑΙ 8/12 : Κατακερματισμένος αγώνας ήττας ή άμεσο ενωτικό σχέδιο αντεπίθεσης;

 Των Ν Γουρλά Δ Τσίτκανου.

από:Kommon

Οι ταξικές δυνάμεις έπρεπε να δώσουν την μάχη για μια μέρα πανεργατικής απεργίας που θα ένωνε το σύνολο της τάξης και να μην πέσουν στην παγίδα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού κάνοντας υπερβάσεις και εκείνους τους απαραίτητους  συμβιβασμούς για να υπάρξει μια  πανεργατική απεργία. 

Η μνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, από ό,τι φαίνεται, έχει έτοιμα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά νομοσχέδια της δεύτερης αξιολόγησης για να τα περάσει με διαδικασίες φαστ – τρακ.

Αυτή την φορά όμως το διακύβευμα είναι ακόμα μεγαλύτερο από τα προηγούμενα. Η ΕΕ και το ΔΝΤ στο πλαίσιο των προαπαιτούμενων για να κλείσει η αξιολόγηση τα ζητάνε στην κυριολεξία όλα. Και η ανασχηματισμένη κυβέρνηση θα τα δώσει όλα. Αυτός εξάλλου ήταν και ο σκοπός του ανασχηματισμού.

Τώρα, ζητάνε να διπλασιαστεί το όριο απολύσεων από το 5% στο 10%. Να πάει παρακάτω ακόμα και αυτός ο άθλιος μισθός των 586 ευρώ και μάλιστα  να συνοδεύεται με έναν άλλο υποκατώτερο πανάθλιο μισθό για τους νεοπροσλαμβανόμενους.

Ζητάνε άμεσα να καταργηθούν ακόμα και αυτές οι ελάχιστες  κλαδικές συμβάσεις (από τις 200 που υπήρχαν πριν από το 2010, σήμερα διατηρούνται μόλις 16). Το μόνο είδος σύμβασης που επιτρέπουν  είναι οι επιχειρησιακές και των «ενώσεων προσώπων».

Για να γίνουν ευκολότερα για το κεφάλαιο τα παραπάνω προβλέπεται η ακόμα μεγαλύτερη επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης για 100 και 200 ευρώ μισθό (343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά, ενώ    126.956 εργαζόμενοι έως 100 ευρώ).

Το περιβόητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που έχουν κάνει σημαία στις διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση και ο Κατρούγκαλος, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη νομιμοποίηση, μονιμοποίηση, επέκταση και γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης που τείνουν να γίνουν κυρίαρχες στο βομβαρδισμένο τοπίο των εργασιακών δικαιωμάτων.

Ζητάνε καινούργιες μειώσεις συντάξεων και το περαιτέρω κόψιμο των κοινωνικών παροχών σε επιδόματα τοκετού κ.λπ., μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους στα 5.000 από τα 8.600 ευρώ

Ζητάνε νέο συνδικαλιστικό νόμο όπου, ανάμεσα στα άλλα, θα επανέλθει ως φάντασμα από το παρελθόν της δεκαετίας του ’70 το λοκ αουτ του Λάσκαρη.

 Επαναφέρουν το ύπουλο επιχείρημα ότι χρειάζεται η απόλυτη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων προκειμένου να κηρυχθεί απεργία, παλιά επιδίωξη της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων της Δεξιάς που ουσιαστικά καταργεί το δικαίωμα στην απεργία.

Ταυτοχρόνως, στο πλαίσιο του σχεδίου απαξίωσης της συνδικαλιστικής δράσης, θα επιχειρηθεί περιορισμός των κατακτήσεων και της προστασίας των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που θα πατάει και στις υπαρκτές παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στις επιδιώξεις αυτές των δανειστών το βέβαιο είναι ότι  η κυβέρνηση  θα συμφωνήσει για να κλείσει την αξιολόγηση. Μπορεί για λόγους επικοινωνιακούς να «διεκδικεί το μέσο ευρωπαϊκό κεκτημένο», αλλά στην ουσία ακόμα και αυτό είναι προσαρμοσμένο στην ανάγκες εξυπηρέτησης των νέων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων του κεφαλαίου με ολίγη προστασία από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Οι παραπάνω αναμενόμενες εξελίξεις έχουν ένα και μοναδικό στόχο: ακόμα πιο φτηνή, ελεγχόμενη και κατακερματισμένη εργατική δύναμη. Για την παραπέρα αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, ώστε να έρθουν «επενδυτές» σε μια χώρα όπου θα υπάρχουν μισθοί πείνας, ανύπαρκτα δικαιώματα, με ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα δικαιούται κάποια τετράωρη στάση κι αυτή με το ζόρι.

Η περιβόητη ανάπτυξη που «όλους τους ενώνει» (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΣΕΒ)  -εάν και όπως έρθει- στην πραγματικότητα θα οικοδομηθεί στα συντρίμμια των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Αυτό είναι το βασικό διακύβευμα και η πρόκληση για το συνδικαλιστικό κίνημα και τις ταξικές πρωτοπορίες του.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση  το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται τραγικά πίσω από μια ουσιαστική νικηφόρα απάντηση στην επιδιωκόμενη ισοπέδωση και των τελευταίων κατακτήσεών του.

 Παρά κάποιες προσπάθειες της ταξικής και αγωνιστικής  πτέρυγας του κινήματος να υπερβεί τα βαρίδια της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού (απεργίες στην υγεία, συλλαλητήριο 530 συνδικαλιστικών οργανώσεων, προσπάθειες για αγωνιστικούς ταξικούς συντονισμούς, διαδηλώσεις συνταξιούχων κ.λπ.),  οι εργαζόμενοι στην μεγάλη πλειοψηφία τους παραμένουν σε αδράνεια. Στις λίγες συνελεύσεις η συμμετοχή είναι ελάχιστη, ενώ ένα σύννεφο απογοήτευσης, ανοχής και παραίτησης δηλητηριάζει ακόμα τις διαθέσεις.

Λίγες ημέρες πριν τα νομοσχέδια καρατόμησης εργατικών δικαιωμάτων, η κατάσταση στις ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος είναι παραπάνω από ανησυχητική: Στο ΕΚΑ διορίζεται δοτή διοίκηση και πέρα από κάποιες αντιδράσεις της ΑΤΕ – ΕΚΑ του ΠΑΜΕ και δυνάμεων του ΜΕΤΑ (Ρεσάλτο) δεν κουνιέται φύλλο, ο δε διορισμένος, και προερχόμενος από τη ΛΑΕ πρόεδρος, αποδέχεται τη καρέκλα που πρόκυψε από το δικαστικό πραξικόπημα.

Τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ προκηρύσσουν και ξε-προκηρύσσουν απεργίες με αποφάσεις του Π.Γ. του ΚΚΕ, ανάλογα με το τι πράττει ο Παναγόπουλος και η ΓΣΕΕ. 

Οι ανεξάρτητοι Συντονισμοί Σωματείων που στηρίζονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις, παρά τις διακηρύξεις τους, δεν ξεπερνούν τα ασφυκτικά μικρά όριά τους και είναι ουσιαστικά διχασμένοι, παραμένοντας στην ουσία μέρος του προβλήματος. Ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον  και όλοι μαζί στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ, αναμένοντας κάποια καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα. Που κι αυτά δεν έρχονται: Οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς έπεσαν περισσότερο ή λιγότερο στις εκλογές αιρετών εκπροσώπων σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ η ΔΑΚΕ αύξησε τα ποσοστά της.

 Αποκορύφωμα των παραπάνω αδιεξόδων ο καυγάς μεταξύ των παρατάξεων για τις ημερομηνίες της απεργίας,  που και αποπροσανατολιστικός είναι και σπέρνει παραπέρα την απογοήτευση στους εργαζομένους. Είναι γνωστό ότι  ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισμός της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, πάντα επιδίωκε και επιδιώκει την διάσπαση και τον κατακερματισμό των αγώνων, όμως είναι απαράδεκτο δυνάμεις και ρεύματα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος να μπλοκάρονται σε τέτοια κατασκευασμένα από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό  διλλήματα.

 Οι ταξικές δυνάμεις έπρεπε να δώσουν την μάχη για μια μέρα πανεργατικής απεργίας που θα ένωνε το σύνολο της τάξης και να μην πέσουν στην παγίδα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού κάνοντας υπερβάσεις και εκείνους τους απαραίτητους  συμβιβασμούς για να υπάρξει μια  πανεργατική απεργία. Οι ταξικές δυνάμεις παρόλα αυτά , θα πρέπει να δώσουν την  μάχη για να πάρουν οι εργαζόμενοι τις απεργίες στα χέρια τους, συμμετέχοντας μαζικά στην απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 24 κλιμακώνοντας παραπέρα στην απεργία της ΓΣΕΕ στις 8/12 .

Βέβαια κανένας δεν ισχυρίζεσαι ότι η κατάσταση είναι εύκολη, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.

Η μόνιμη και παρατεταμένη ανεργία καθηλώνει και δυσκολεύει αφάνταστα την ενεργητική μαχητική στάση ακόμα και δυνάμεων  της πρωτοπορίας. Αυτό σε συνδυασμό με την αντεργατική καταιγίδα που επέβαλαν τα μνημόνια και ο εργασιακός μεσαίωνας, ο οποίος έχει επιβληθεί ιδιαίτερα στην νέα βάρδια των εργαζομένων, καθιστά την κατάσταση ακόμα δυσκολότερη, καθώς η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων συνεχώς περιορίζεται και η συνδικαλιστική πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπέρνα το 8%.

Οι διαπιστώσεις αυτές, όμως, δεν δικαιολογούν απόλυτα την σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα των δυνάμενων με ταξική αναφορά οι οποίες εξαγγέλλουν την ανατροπή της επίθεσης και την ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Δεν μπορεί να συνεχίζεται η ίδια πολιτική που καθορίζεται από κομματικούς σχεδιασμούς και παραταξιακές επιδιώξεις με τους εργαζόμενους απόντες.

Χρειάζεται να αναζητήσουμε τις αιτίες και τις ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση και να απαντήσουμε βαθύτερα για να συμβάλλουμε στην όσο ποτέ αναγκαία ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει και θα γίνει, οι ευθύνες θα αποδοθούν. Δεν είναι, όμως, η ώρα γι’ αυτή τη συζήτηση. Είναι η ώρα της άμεσης ενωτικής δράσης, για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης, του ΣΕΒ, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Που θα στηριχθούμε; Στις λίγες αλλά ελπιδοφόρες εμπειρίες και διεργασίες που ήδη έχουν  συμβεί: Οι συνταξιούχοι πέτυχαν να κάνουν μια από τις πιο μαζικές διαδηλώσεις των τελευταίων ετών. Την οργάνωσε ένα συντονιστικό όλων των συνταξιουχικών ομοσπονδιών και σωματείων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με αγωνιστικό πλαίσιο το οποίο ένωσε όλα τα ρεύματα που δρουν στο συνταξιουχικό κίνημα.

Κάποια αναπροσαρμογή τακτικής φαίνεται να εκδηλώνεται από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που πήραν την πρωτοβουλία με τις 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπου υπέγραψαν σωματεία και συλλογικότητες από διαφορετικά ταξικά και ρεφορμιστικά ρεύματα.

Υπάρχει ήδη μια σημαντική κοινή βάση στη «βάση» των αριστερών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο περιεχόμενο των αιτημάτων, στις μορφές αγώνα και στην κλιμάκωση του, που όμως κανένα από τα συγκροτημένα ρεύματα δεν τόλμα να αξιοποιήσει.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα αυτά του αγώνα των συνταξιούχων, χρειάζεται να γενικευτούν, να χρησιμοποιηθούν σαν οδηγός για την ταξική πτέρυγα και χωρίς άλλη καθυστέρηση να προχωρήσει η συγκρότηση ενός συντονιστικού κέντρου αγώνα ενάντια στα αντεργατικά νομοσχέδια της δεύτερης αξιολόγησης, το οποίο θα αποτελείται από  πρωτοβάθμια σωματεία, ταξικές ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, καθώς και από άλλες  εργατικές συλλογικότητες και εργατικές πρωτοβουλίας στις γειτονιές.

Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να προηγηθεί μια διαδικασία ενωτικής υπέρβασης της μέχρι τώρα κατάστασης από όλα τα ρεύματα που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και επιδιώκουν την ανατροπή της επίθεσης, εξαιρώντας δηλ. τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Οπωσδήποτε θα χρειαστεί ένα βασικό πλαίσιο που θα μπει για συζήτηση στα μαζικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος σε Δ.Σ. και συνελεύσεις, και ένα συντονιστικό κέντρο αγώνα που θα εγκρίνουν και θα στηρίξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους.

Το κέντρο αυτό, θα επιδιώξει, φυσικά, να στηρίξει αγώνες που ξεσπούν (μέσα μεταφοράς, άνεργοι κλπ) βάζοντας ένα άμεσο  σχέδιο κλιμάκωσης με διαδηλώσεις, συλλαλητήρια,  απεργίες και θα αποβλέπει παράλληλα, τόσο κοντοπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα, στην οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία τους.

Αν αυτό γίνει και πάλι μόνο από τα πάνω, με αποφάσεις και συνεννοήσεις κομματικών φορέων και ρευμάτων, είναι βέβαιο ότι για ακόμα μια φορά θα αποτύχει.

Ο πολιτικός στόχος αυτού του σχεδιασμού αντικειμενικά θα είναι η ενωτική και, κυρίως, μαζική εργατική και ευρύτερα, λαϊκή και νεανική απάντηση στην επιθετικότητα του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Στο βαθμό που κάτι τέτοιο πραγματοποιηθεί, θα μπορούμε να μιλάμε πια για ένα πρώτο βήμα στο μεγάλο ζητούμενο όλων των ταξικών δυνάμεων που είναι η ανασυγκρότηση  του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το πλαίσιο που θα μπορούσε να ενώσει και να είναι ανοικτό σε άλλες προστάσεις θα μπορούσε να είναι το παρακάτω:

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Με ανθρώπινες συνθήκες και μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας.

Μείωση του χρόνου εργασίας τώρα 35ωρο και στην προοπτική 6ωρο και 5ήμερο χωρίς μείωση μισθών.

Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (Εθνικές, Κλαδικές, Ομοιοεπαγγελματικές) κι υποχρεωτική γενική επιβολή τους. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της ελαστικής εργασίας, του θεσμού της ενοικίασης εργαζομένων, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας.  

Όχι στην αντιδραστική αναδιάρθρωση του δημοσίου (μετατάξεις-μεταθέσεις, τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων).

Άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν σε μισθούς και συντάξεις από το Γενάρη του 2010.

Άμεση κατάργηση των μισθών γαλέρας για τους νέους κάτω των 25. Όχι στον νέο υποκατώτατο μισθό

Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων που αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης.

Δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία.

Το παραπάνω πλαίσιο θα είναι ανεπαρκές αν δεν συνδέεται με τους γενικότερους στόχους πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος  για την Ανατροπή της πολιτικής του διεθνούς και ντόπιου μαύρου μετώπου: ΕΕ – ΔΝΤ – ΣΕΒ και της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για  παύση πληρωμής και διαγραφή του χρέους. Για έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.