Η διαπραγμάτευση είναι μια απάτη

Η «δίκαιη» ανάπτυξη περνάει πάνω από τη σφαγή και των τελευταίων εργατικών δικαιωμάτων. Η έξοδος από το 3ο μνημόνιο είναι απλώς η ….είσοδος στο 4ο.

Όπως γράφτηκε οι εκπρόσωποι ΕΕ και ΔΝΤ ζητούν ξανά απολύσεις και γενικότερα κτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων στο δημόσιο. Ποια μέτρα ετοιμάζουν ;

Ξαναπροβάλλεται ο στόχος για δραστική μείωση του δημοσίου τομέα και του μισθολογικού και λειτουργικού κόστους. Δηλαδή ανοίγουν όλα. Άμεση μείωση συντάξεων και μισθών με την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς και ακόμα πιο άμεσο έλεγχο των προσλήψεων: περιορισμό στο 1/5 όχι μόνο για τους μόνιμους διορισμούς (που έχουν έτσι κι αλλιώς παγώσει) αλλά και για τους συμβασιούχους. Χαρακτηριστικά αναφέρουν ως πρόβλημα ότι “μέσω των συνεχόμενων ανανεώσεων γίνονται ουσιαστικά μόνιμες”. Ενώ μέσα από τη γνωστή φιλολογία για “να απολυθούν οι επίορκοι και διεφθαρμένοι” και “να κλείσουν οι οργανισμοί φαντάσματα” ξαναμπαίνει το ζήτημα των απολύσεων στο δημόσιο και καθιέρωση μόνιμου συστήματος απολύσεων με βασικό εργαλείο την αξιολόγηση. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα,  ότι ο νέος υπ. Παιδείας στην παρθενική του εμφάνιση ξεκίνησε με την αξιολόγηση αποκαλύπτοντας τις προτεραιότητες του και της κυβέρνησης γενικότερα .

Η μνημονιακή προπαγάνδα λέει πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εξασφαλισμένοι και δεν έχουν πληγεί όσο οι εργαζόμενοι και κυρίως οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Πως απαντάτε;

Τα μέτρα στο δημόσιο δε θίγουν μόνο τους δημόσιους υπάλληλους και τους ελαστικά εργαζόμενους σ’ αυτό. Αφορούν όλη την κοινωνία, γιατί ο στόχος είναι η συρρίκνωση των δημόσιων παροχών και υπηρεσιών για το λαό, η ιδιωτικοποίηση μέρους τους και η λειτουργία του δημοσίου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε όφελος του κεφαλαίου.

Το χτύπημα του δημοσίου εκτός των άλλων θέλει να εξαφανίσει σταδιακά τον τελευταίο θύλακα σταθερής και μόνιμης δουλειάς, με στοιχειωδώς αξιοπρεπείς όρους εργασίας -αν μπορούμε πια να το λέμε αυτό μετά από εφτά χρόνια μνημονίων-, πράγμα που θα διευκολύνει την καθολική χειροτέρευση της εργασίας παντού. Οι όποιοι καλύτεροι όροι εργασίας έχουν απομείνει στο δημόσιο λειτουργούν ως παράδειγμα διεκδίκησης και για τον ιδιωτικό τομέα. Μήπως το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων στο δημόσιο σημαίνει βελτίωση της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα; Κάθε άλλο.

Θέλουν να επιβάλουν μεσαιωνικούς όρους εργασίας παντού και αυτό φάινεται και από τα μέτρα που ετοιμάζουν και για τον ιδιωτικό τομέα.

Τι ετοιμάζουν στον ιδιωτικό τομέα ;

Αύξηση του ποσοστού ομαδικών απολύσεων στο 10% το μήνα από 5% που είναι σήμερα και κατάργηση του υπουργικού βέτο. Νομιμοποίηση των συμβάσεων ημέρας, ώρας, λευκών συμβάσεων (short time work) ακόμα και με αντίτιμο ένα «κουπόνι κοινωνικής στήριξης». «Υποκατώτατος μισθός» των 200 και 300 ευρώ σε ακόμα περισσότερους από τους 500.000 απασχολούμενους που σήμερα έχουν εισόδημα κάτω και από τον κατώτερο μισθό και σε όλους τους νεοεισερχόμενους στην εργασία. Η νέα γενιά πρέπει να μάθει να δουλεύει σα σκλάβος, χωρίς κανένα δικαίωμα στην εργασία. Κατάργηση τριετιών και μισθολογικών ωριμάνσεων. Υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων στις κλαδικές που είναικατά τεκμήριο χειρότερες καθώς εξαρτώνται από την υπαρξη δυνατού σωματείου στην κάθε επιχείρηση.. Χορήγηση του επιδόματος ανεργίας στους …εργοδότες για να προσλαμβάνουν τζάμπα εργατικό δυναμικό.

Εργασιακός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα

Γιατί δε αντιδρούν σ΄ αυτά, αυτοί που επικαλούνται τον ιδιωτικό τομέα για να δικαιολογήσουν την επίθεση και στο δημόσιο;

Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και μέτρα που χτυπάνε όλους: Τη μείωση του αφορολόγητου στις 5.000. Το άνοιγμα του ασφαλιστικού ξανά και με άμεση μείωση των κύριων συντάξεων και όχι μόνο. Την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της λαϊκής (πλειστηριασμούς, κόκκινα δάνεια) και δημόσιας περιουσίας και τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο που τα συνοδεύουν.

Τα μέτρα που απαιτούν οι θεσμοί στη 2η αξιολόγηση είναι απίστευτα σκληρά για όλους. Δε μένει κανένας αλώβητος.

Ανεξάρτητα από το βαθμό και την έκταση άμεσης εφαρμογής όλων αυτών στο σύνολό τους στην πραγματικότητα προετοιμάζουν και το επόμενο βήμα αντεργατικών μέτρων – μην ξεχνάμε ότι την άνοιξη έρχεται ο κόφτης …

Τι επιδιώκουν με το νέο συνδικαλιστικό νόμο ;

Μεγάλα εμπόδια στην απεργία και τη συλλογική διεκδίκηση. Νομιμοποίηση του λοκ άουτ και της αντιμετώπισης ως παράνομης οποιασδήποτε μορφής οργάνωσης και δράσης των εργαζομένων βγαίνει έξω από τα όρια του “επιτρεπτού” (καταλήψεις, μορφές οργάνωσης απ’ τα κάτω – επιτροπές αγώνα κλπ.) Περιορισμό της συνδικαλιστικής προστασίας, που εμφανίζουν ως χτύπημα των προνομίων. Φυσικά δε στοχεύουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που αποτελεί πυλώνα στήριξης της πολιτικής τους. Στοχεύουν, πρώτα και κύρια, συνδικαλιστές που υπερασπίζονται δικαιώματα και εκπροσωπούν ριζοσπαστικές, αγωνιστικές τάσεις στο κίνημα.

Που στοχεύουν ΕΕ και ΔΝΤ; Η κυβέρνηση τι στάση κρατάει;

ΕΕ και ΔΝΤ επιμένουν στην εφαρμογή όλου του σχεδίου, από το πρώτο μνημόνιο και όσων δεν μπόρεσαν να επιβάλουν, εξαιτίας των λαϊκών αντιστάσεων. Το καθεστώς σύγχρονης δουλείας με μισθούς Βουλγαρίας και Κίνας. Πρόκειται για τη λεηλασία του πλούτου που παρήγαγαν και παράγουν οι εργαζόμενοι σε όφελος του ξένου και του ελληνικού κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεράσει την βαθιά καπιταλιστική κρίση και να αυξήσει την κερδοφορία του σε βάρος της εργασίας.

Η κυβέρνηση και η νέα υπουργός Εργασίας τα δίνουν όλα στο κεφάλαιο και τους δανειστές. Πιστοί στις επιλογές της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΣΕΒ δεν έχουν κανένα δισταγμό να υλοποιήσουν κατά γράμμα και ταχύτατα τις «υποχρεώσεις» του 3ου μνημονίου. Το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν επικοινωνιακά να παρουσιάσουν διαπραγμάτευση και επιμέρους «επιτυχίες» όπως τώρα με την υποτιθέμενη μάχη για να σώσουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι η «διαπραγμάτευση» είναι μια απάτη, η «δίκαιη» ανάπτυξη περνάει πάνω από τη σφαγή και των τελευταίων εργατικών δικαιωμάτων και ότι η έξοδος από το 3ο μνημόνιο είναι απλώς η ….είσοδος στο 4ο.

Δεν υπάρχει στο ελάχιστο βελτίωση της ζωής των εργαζόμενων μέσα στην ΕΕ, το ευρώ, την κυριαρχία του κεφαλαίου.Υπάρχουν μόνο όλο και σκληρότερα Μνημόνια.

Την επόμενη Πέμπτη η ΑΔΕΔΥ έχει προκηρύξει 24ωρη απεργία, αλλά η ΓΣΕΕ κινήθηκε μόνη για τις 8/12. Τι κρύβεται από πίσω;

Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ συνεχίζουν το σχέδιο υπονόμευσης της αναγκαίας πανεργατικής απάντησης. Είναι έτοιμες να επαναλάβουν το φιάσκο του ασφαλιστικού. Δεν θέλουν διεκδικήσεις που βγαίνουν έξω από τους νόμους της εκμετάλλευσης, των μνημονίων και του Ευρωσφαγείου. Η ΓΣΕΕ, σε ανοιχτή συμφωνία με την κυβέρνηση και τους βιομήχανους, φτιάχνει μέτωπα «εθνικής διαπραγμάτευσης» αντί για ταξικούς αγώνες ανατροπής.

Ενώ η ΑΔΕΔΥ καθόρισε με καθυστέρηση την απεργία στις 24 Νοέμβρη, οι ίδιες παρατάξεις ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ στη ΓΣΕΕ αρνήθηκαν συμμετοχή, ώστε να γίνει πανεργατική και καθόρισαν απεργία στις 8 Δεκέμβρη για τον ιδιωτικό τομέα. Απεργία που μπορεί να αποδειχτεί διαμαρτυρία “κατόπιν εορτής” καθώς μέχρι το Γιούρογκρουπ στις 5 Δεκέμβρη θέλουν να έχουν κλείσει όλα τα μέτρα. Δηλαδή κάνουν πλάτες στην κυβέρνηση να τελειώσει με όλα χωρίς ενοχλητικές απεργίες.

Ποια είναι η σημασία της απεργιακής μάχης στις 21/11; Τι προτείνετε μετά;

Το μεγάλο στοίχημα είναι η απεργία στις 24/11 να γίνει μεγάλος αγωνιστικός σταθμός όπου μαζί με το δημόσιο θα συναντηθούν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό δυνάμεις του ιδιωτικού τομέα, της νεολαίας (κάθε είδους συσπειρώσεις νέων εργαζομένων, φοιτητών κλπ), επιστημονικών χώρων, ανέργων, επιτροπών αγώνα και κάθε μορφής αγωνιστικών συλλογικοτήτων. Να υπάρξει η παρέμβαση των εργαζόμενων τώρα που ετοιμάζουν τα μέτρα και όχι μετά. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα για την αναγκαία αγωνιστική κλιμάκωση με γεγονότα αμέσως μετά, με σταθμό την 5η Δεκέμβρη – Γιούρογκρουπ, 6/12 επέτειος Γρηγορόπουλου και νέα πανεργατική κλιμάκωση στις 8/1

Χρειάζεται ριζική ταξική ανασυγκρότηση

Αγωνιστική ενότητα χωρίς τους υποταγμένους των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ

Το ΠΑΜΕ είχε πει στην αρχή απεργία στις 24/11. Τι έγινε μετά; Οι δυνάμεις της ΛΑΕ τι στάση κράτησαν;

Δυστυχώς, παρά τις διακηρύξεις τους, τόσο το ΠΑΜΕ όσο και το ΜΕΤΑ αποδέχονται στην πράξη το σχέδιο της γραφειοκρατίας των Παναγόπουλου και σία. Το ΜΕΤΑ στη ΓΣΕΕ ψήφισε κατά της 24ης Νοέμβρη και μαζί με ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΕΜΕΙΣ μετέθεσε την απεργία για τις 8 Δεκέμβρη! Ταυτόχρονα στο ΕΚΑ αποδέχεται τη διορισμένη διοίκηση από το δικαστικό πραξικόπημα αλλά και τη συνύπαρξη του σε πάμπολλες περιπτώσεις προεδρεία, ψηφοδέλτια κ.α με κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές. Παρά τις προτάσεις συνεργασίας που κάνει, δεν συμβάλει στην πράξη στη συσπείρωση του ταξικού εργατικού κινήματος στη βάση και σε ένα ανεξάρτητο σχέδιο ανατροπής, στην προσπάθεια της Πρωτοβουλίας σωματείων για συντονισμό.

Το ΠΑΜΕ ενώ υποστήριξε την ανάγκη να γίνει πανεργατική απεργία στις 24 Νοέμβρη, στηρίζοντας αρχικά αποφάσεις σε Ομοσπονδίες και σωματεία του ιδιωτικού τομέα για συμμετοχή στις 24/11, μόλις η ΓΣΕΕ έβγαλε την απόφαση για τις 8 Δεκέμβρη (την οποία δεν ψήφισε) προτίμησε τη διάσπαση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στις 24/11 και άλλαξε τις αποφάσεις σε συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα που έχει πλειοψηφία, για τις 8/12!!! Αντί να καλέσει όλα τα συνδικάτα και τα πρωτοβάθμια σωματεία να μπουν στην απεργία στις 24/11. Τελικά θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει πανεργατική απεργία χωρίς την ΓΣΕΕ – Παναγόπουλο, που …τόσο μάχεται;

ΜΕΤΑ και ΠΑΜΕ τάσσονται υπέρ ενός αγωνιστικού σχεδίου «ήπιας», προκαθορισμένης και προβλέψιμης διαμαρτυρίας, υπό την αιγίδα και πρωτοβουλία των υποταγμένων ηγεσιών σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και όχι μιας αγωνιστικής ταξικής ενότητας ανατροπής του αντεργατικού τερατουργήματος, με την ευθύνη των γενικών συνελεύσεων και πρωτοβάθμιων σωματείων. Είναι η αποδοχή της τουφεκιάς στον αέρα, και τελικά της ήττας, αντί της συσπείρωσης σε ένα ταξικό κέντρο αγώνα με άλλο σχέδιο, περιεχόμενο αιτημάτων και μορφών, που μπορεί να οδηγήσει στη νίκη.

Σε λίγες μέρες ξεκινά το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Τι προσδοκάτε από αυτό ;

Το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, παρά την κρισιμότητα της περιόδου, δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τις μάχες χαρακωμάτων, το παιχνίδι συσχετισμών μακριά από τις ανάγκες των εργαζόμενων. Σήμερα χρειάζεται μια ριζική ταξική ανασυγκρότηση το κίνημα στους δημοσίους υπαλλήλους και ευρύτερα, στο περιεχόμενο και τα αιτήματα, στις μορφές πάλης και στη δομή και λειτουργία του. Αυτή τη λογική θα προτάξουμε ως Παρεμβάσεις και θα δώσουμε τη μάχη της συσπείρωσης σ΄ αυτή τη βάση όλων των διάσπαρτων δυνάμεων που αναζητούν μια άλλη διέξοδο για το εργατικό κίνημα. Θα επιδιώξουμε να πάρουμε αγωνιστικές αποφάσεις κλιμάκωσης του αγώνα και να εντάξουμε τους εργαζόμενους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις στα σωματεία.

Ειδικό θέμα αποτελεί η συσπείρωση και οργάνωση των νέων εργαζομένων. Οι συμβασιούχοι, κάθε μορφής έχουν θέση σήμερα στα σωματεία των δημοσίων υπαλλήλων;

Η ένταξη των ελαστικά εργαζόμενων στα σωματεία των Δ.Υ. πρέπει να είναι μια σημαντική απόφαση αυτού του συνεδρίου και όχι μόνο καταστατικά αλλά και με τη διαμόρφωση αντίστοιχων αιτημάτων που να καλύπτουν τόσο τις άμεσες όσο και τις γενικότερες ανάγκες τους. Ταυτόχρονα ιδιαίτερη σημασία έχει να στηρίξουμε όλοι μας την προσπάθεια συσπείρωσης και συλλογικής δράσης αυτών, σε κάθε χώρο δουλειάς με δημιουργία επιτροπών αγώνα και νέων σωματείων, όπου αυτό είναι αναγκαίο. Γι αυτό έχει μεγάλη σημασία η καμπάνια ενάντια στην ελαστική, επισφαλή εργασία και την ανεργία που ξεκίνησε η Πρωτοβουλία σωματείων για συντονισμό, με συλλογικότητες νέων εργαζομένων στο χώρο αυτό.

Συνέντευξη του Κ. Τουλγαρίδη (εκλεγμένος στο Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ από τις Παρεμβάσεις και πρόεδρος του Συλλόγου δασκάλων «Κ. Σωτηρίου»)

πηγη: prin

από Ταξική Πτέρυγα