Εκτός από τη μοναξιά υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός... [του Σπύρου Αλεξίου]

 Σκέψεις για το αντι – ιμπεριαλιστικό κίνημα μετά την επίσκεψη Ομπάμα

 Σιγά σιγά καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός από την -ούτως ή άλλως- σημαντική επίσκεψη του Μπ. Ομπάμα. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να στρέψει επικοινωνιακά αλλού τη συζήτηση είναι προφανές πως το γεωπολιτικό στοιχείο ήταν το κυρίαρχο και οι πραγματικές διαστάσεις του θα φανούν στο άμεσο μέλλον. Το γεγονός πως η πρώτη συνάντηση του Τσίπρα ήταν με τον πρόεδρο της Κύπρου ίσως να είναι ενδεικτικό. Το γεωπολιτικό ζήτημα δεν είναι ξεκομμένο φυσικά από την ευρύτερη ιδεολογική διάσταση αλλά και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων δυνάμεων: Η υπεράσπιση ενός καπιταλισμού “με ανθρώπινο πρόσωπο” που προέβαλε ο Ομπάμα από τη μια, η βίαιη ακροδεξιά – στα όρια του εκφασισμού – προσαρμογή που εκφράζει ο Τραμπ από την άλλη. Η “δημοκρατία” σαν όραμα από τη μια, τα δικαιώματα της “φτωχολογιάς” και το “έθνος” από την άλλη. Είναι δεδομένο πως τόσο η μία όσο και η άλλη εκδοχή τελικά οδηγούν στον πόλεμο, τον εκφασισμό και την εξαθλίωση,  ο παροξυσμός της κρίσης και τα αδιέξοδα του συστήματος δεν επιτρέπουν ούτε “δημοκρατία” ούτε “κοινωνικό πρόσωπο”. Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, όσοι έχουν την αυταπάτη πως η εκλογή Τραμπ θα σημάνει -αν μη τι άλλο- αναστολή των πολεμικών περιπετειών πλανώνται πλάνην οικτρά. Τώρα είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να συζητήσουμε και να φέρουμε στο προσκήνιο την αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική και φυσικά φιλειρηνική πλευρά της αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής.

    Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας οφείλουμε δύο βασικές παραδοχές:

1.  Η επίσκεψη Ομπάμα δεν ήταν ο ιδεολογικός, πολιτικός και επικοινωνιακός περίπατος που φαντάζονταν τα κέντρα εξουσίας. Ένας περίπατος που έγινε -γιατί να το κρύψουμε- στις περισσότερες χώρες που επισκέφθηκε. Στην Ελλάδα η αριστερά αντέδρασε και έδωσε τη μάχη επιτυγχάνοντας να μουτζουρώσει την αστραφτερή εικόνα του πλανητάρχη αλλά και να εκθέσει την υποταγμένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πόλεις συγκρούστηκαν με την καταστολή, τη χαζοχαρούμενη life style ατμόσφαιρα, έσπασαν- ως ένα βαθμό- τις απαγορεύσεις και το κλίμα τρόμου. Καθόλου αμελητέο και σοβαρή παρακαταθήκη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και όλες οι άλλες συλλογικότητες ήταν εκεί. Ήταν συγκρότηση και ανάσα της πρωτοπορίας, απαραίτητη και σοβαρή, εξέφρασε διαθέσεις, ασαφείς ίσως, πολύ μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας. Φυσικά οι αντιστάσεις αυτές δεν αντιστοιχούν στις απαιτήσεις της εποχής, δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Θα μείνει ως άλλη μια στιγμή αγώνα αν δεν έχει την συνέχεια που απαιτείται.

2.  Από την άλλη πλευρά, οι αντιδράσεις στην επίσκεψη Ομπάμα δεν είχαν σχέση με αυτές των προκατόχων του (Κλίντον, Μπους) που αντιμετωπίστηκαν με προφανή εχθρότητα από το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, γεγονός που εκφράστηκε και κινηματικά. Αν συνυπολογίσουμε και τη χρονική συγκυρία, ημέρες Πολυτεχνείου, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η αντίδραση της κοινωνίας και η έκφρασή της στο δρόμο απείχε από τις προσδοκίες που η “κανονικότητα” της αριστερής μεθολογίας δημιουργούσε. Μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν είδε στο πρόσωπο του Ομπάμα τον ηγέτη της δύναμης που έχει βυθίσει στο αίμα μεγάλες περιοχές του πλανήτη, που είναι -μαζί με την ΕΕ- υπεύθυνη για την ανθρωπιστική τραγωδία των προσφύγων ,για να μην αναφερθούμε στην οικονομική κρίση. Αντίθετα, ο Ομπάμα ήρθε κι έφυγε “συμπαθής”, ακόμα και σε αριστερούς/ες (προφανώς δεν εννοούμε απολογητές του ΣΥΡΙΖΑ) που δυσκολεύονταν να κατανοήσουν τις αντιδράσεις, αναδεικνύοντας ανάγλυφα το μέγεθος της υποχώρησης, το μέγεθος της ιδεολογικής ήττας.

    Υπάρχουν όπως είπαμε αιτίες για αυτό. Βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλα γεγονότα, η απειλή του πολέμου γίνεται όλο και πιο ορατή. Σε τέτοιες συνθήκες η ιδεολογική προετοιμασία και κατά συνέπεια η στάση του λαϊκού παράγοντα έχει αποφασιστική σημασία.

    Μια πρώτη και εύκολη διαπίστωση, που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, είναι η επικοινωνιακή ικανότητα του Ομπάμα. Άριστος χειριστής των μέσων, μετρ του επικοινωνιακού παιχνιδιού, χαρισματικός και καλλιεργημένος. Η σύγκριση με προκατόχους (Μπους) και διαδόχους (Τραμπ) καταλυτική και όχι μόνο προς την εικόνα. Ο λόγος του περιγράφει έναν “καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο” που όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά και δεν πρόκειται να υπάρξει, η κίνηση της ιστορίας είναι προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ο Ομπάμα έχει συμβάλει αποφασιστικά σ αυτην την κίνηση όντας πρόεδρος των ΗΠΑ την κρίσιμη περίοδο 2008-2016. Παρόλο που αυτό είναι γνωστό, η “ελπίδα” που προσέφερε και προσφέρει συναντά ευήκοα ώτα σε μια παγκόσμια κοινωνία που βυθίζεται στην δίνη του πολέμου, της κρίσης και του εκφασισμού.

    Ειδικά στην Ελλάδα τα παραπάνω συνδυάζονται και με την λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ. Η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα σοκαρισμένη από τη βίαιη διάψευση των ελπίδων που καλλιεργήθηκαν. Η επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στην ενίσχυση

της απογοήτευσης με προμετωπίδα την “μη ύπαρξη άλλης λύσης”. Η στρατηγική αυτή ναι μεν δεν διασώζει τον ΣΥΡΙΖΑ που καταρρέει κάτω από το διογκούμενο κύμα οργής, αφήνει όμως βαθιά σημάδια στο σώμα της κοινωνίας, ειδικά στη νέα γενιά. Ταυτόχρονα ο εξαγνισμός των ΗΠΑ, για τα εγκλήματα του παρελθόντος και του παρόντος, στον οποίο μεθοδικά προχώρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τα αποτελέσματά του. Ας θυμηθούμε τον σάλο που ξεσηκώθηκε το 2014 όταν στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο του Πολυτεχνείου “διορθώθηκε” η αναφορά στην αμερικανοκίνητη χούντα. Πολλοί/ες το θεώρησαν “πολιτικαντισμό”, όμως είναι φανερό πως επρόκειτο για πλευρά μιας στρατηγικής επιλογής που συνειδητά οδηγούσε στην πλήρη υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

    Πέρα από τα προφανή υπάρχει η καθημερινή, συστηματική δουλειά των ιδεολογικών κέντρων και μηχανισμών του αντιπάλου. Μια ματιά στο “ψυχαγωγικό” πρόγραμμα των ελληνικών ΜΜΕ είναι αποκαλυπτική. Βομβαρδισμός από ταινίες αμερικανικής παραγωγής με κύριο θέμα τη “μάχη κατά της τρομοκρατίας”. Βομβαρδισμός από αμερικάνικες σειρές με κύριο θέμα την “μάχη κατά του εγκλήματος” με τις δυνάμεις καταστολής να παρουσιάζονται ως σούπερ ανθρωπιστές επιστήμονες. Μπαίνουμε στον πειρασμό ν αναφέρουμε την επανεμφάνιση της θρυλικής σειράς “Χαβάη 5-0” όπου σ' ένα ρεσιτάλ κακογουστιάς ο νέος Στηβ Μαγκάρετ είναι ένας ανίκητος “κούκλος” που καταπολεμά το έγκλημα στο...Ιρακ! Αντίστοιχη είναι η εικόνα στη βιομηχανία του κινηματογράφου ή της λογοτεχνίας όπου μέχρι και τα ξεχασμένα κρυφοπορνό αναγνώσματα του Ζεράρ ντε Βιλλιέ αναστήθηκαν, ο πρίγκηψ Μάλκο Λίνγκε σκοτώνει τώρα Σερβους, Ιρακινούς, Λύβιους κ.λπ. Περιττό φυσικά να μιλήσουμε για τον τομέα της ενημέρωσης όπου η κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών κέντρων είναι απόλυτη. Το γεγονός πως πέρυσι, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Ομπάμα, διατέθηκαν πάνω από 600 εκ δολλάρια για την προβολή της “ανοιχτής κοινωνίας” είναι αποκαλυπτικό. Είναι γνωστό πως η εκτίμηση της CIA για την ήττα στο Βιετνάμ στεκόταν ιδιαίτερα στο ρόλο της κοινωνικής αντίστασης που γεννήθηκε από την επικοινωνιακή ήττα των ΗΠΑ. “Χάσαμε από μια φωτογραφία”, είναι η περίφημη φράση! “Οι νικημένοι στρατοί διδάσκονται καλά” έλεγε ο παλιός μας φίλος και δυστυχώς για μια ακόμα φορά οι ιμπεριαλιστές αποδεικνύουν πως διαβάζουν τον Λένιν περισσότερο από μας...  

     Όλα αυτά θα ήταν αφύσικο να μην επιφέρουν σοβαρά χαράγματα στην κοινωνική συνείδηση, ειδικά όταν από την άλλη πλευρά, την πλευρά της αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων και της μαχόμενης διανόησης η αντίσταση είναι αναιμική, συχνά δε η σύγχυση κι η λανθασμένη εκτίμηση καταλήγουν να ενισχύουν αυτήν την κατάσταση. Τα σημάδια της ήττας, η δραματική αλλαγή του συσχετισμού εις βάρος των δυνάμεων της απελευθέρωσης εκφράζεται όπως είναι φυσικό στον προσανατολισμό, την ιδεολογική επίδραση και την μαζικότητα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ερχόμαστε λοιπόν στα “καθ ημάς” και στο αμείλικτο ερώτημα: αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, εμείς τί κάνουμε;

   Όταν ανακοινώθηκε η επίσκεψη Ομπάμα στην αριστερά χτύπησε καμπανάκι: Έρχεται ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε μια εποχή που γύρω μας ο κόσμος φλέγεται, από την Ουκρανία μέχρι την Υεμένη, με τον ρόλο των ΗΠΑ να είναι καθοριστικός, όπως καθοριστικός είναι και στους εφιαλτικούς εμφύλιους της Αφρικής για την οποία δε μιλά κανείς. Έρχεται σε μια εποχή που οι

ίδιοι  ενορχηστρώνουν πραξικοπήματα σε μια σειρά χωρών, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία, Νικαράγουα), σε μια εποχή όπου ο πλανήτης εξαθλιώνεται από την οικονομική κρίση με το -ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ- ΔΝΤ να πρωταγωνιστεί. Και σε ποιές μέρες έρχεται; Ακριβώς στις μέρες που, για την κανονικότητα της σκέψης μας, το

αντιιμπεριαλιστικό κι αντιαμερικανικό αίσθημα του λαού μας είναι στο “κόκκινο”, στο τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και ποιος τολμά να κάνει κάτι τέτοιο; Η δήθεν “αριστερή κυβέρνηση”. Ο Σαμαράς ή ο Γιωργάκης ούτε που θα το διανοούνταν (όπως και πολλά άλλα...).  Αντίσταση υπήρξε, όπως είπαμε, από την αριστερά με συγκινητική αυταπάρνηση όμως δεν υπήρξε ο λαικός ξεσηκωμός που θα αντιστοιχούσε.

      Μιλήσαμε παραπάνω για το τί κάνει ο αντίπαλος, ας σκεφτούμε λίγο τι ΔΕΝ κάνουμε εμείς. Εδώ και αρκετά πια χρόνια, στο όνομα ενός παραμορφωμένου “διεθνισμού” και μιας στρεβλής ανάγνωσης της σχέσης “εθνικού – ταξικού”, αρνούμαστε να δούμε και, κατά συνέπεια, να αναδείξουμε και να αντιπαλέψουμε την ιμπεριαλιστική παρέμβαση που είναι ο κύριος μοχλός των εξελίξεων. Ενός “διεθνισμού” που, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης (κι όχι μόνο),  ήρθε να αντικαταστήσει την -επίσης- παραμορφωτική εκδοχή της “υπεράσπισης του σοσιαλισμου”. Με άξονα το υπαρκτό δεδομένο, πως τα καθεστώτα των περιοχών που αιματοκυλούσαν οι ιμπεριαλιστές ήταν από αυταρχικα, αντιδραστικά έως και εφιαλτικά, η στάση της αριστεράς ήταν ένα εκκρεμές που κινούνταν από την αμηχανία μέχρι και την ανοιχτή υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Έφτασαν τμήματα της αριστεράς να αναζητούν ψήγματα ελπίδας στους -χρηματοδοτούμενους από τις ΗΠΑ, την Σ. Αραβία, την Τουρκία κ.α. - κατσαπλιάδες της Μεσης Ανατολής ή στους -υποστηριζόμενους από ΗΠΑ και ΕΕ- Ναζί της Ουκρανίας. Οι φωνές που προσπαθούσαν να αναδείξουν την άποψη πως ο ιμπεριαλισμός μπορεί να μην είναι ο “ένας εχθρός” είναι όμως ο κυρίαρχος, ο βασικός, πνίγονταν είτε από την επικοινωνιακή καταιγίδα του αντιπάλου είτε από την σύγχυση της δικής μας πλευράς. Αντιμετώπισαν οι φωνές αυτές λοιδωρίες όπως “νοσταλγοί του παλιού” έως και ... “σύμμαχοι” του κάθε Σανταμ, του κάθε Μιλόσεβιτς ή του κάθε  Άσαντ! Θεωρήθηκε πως κάθε καταγγελία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων “αθώωνε” τη δική μας ή τις άλλες αστικές τάξεις. Προφανώς αυτό δεν ήταν ξεκομμένο, το αντίθετο, από τη συνολική ήττα και υποχώρηση του εργατικού κινήματος και την, αναμενόμενη διαλεχτικά, ιδεολογική ήττα και υποχώρηση. Για να το πούμε διαφορετικά, η έλλειψη οράματος, προγράμματος και οργανωτικών δομών για την κομμουνιστική απελευθέρωση συχνά μας έκανε να παρακολουθούμε έναν “ξένο καυγά”, αδυνατώντας να αναδείξουμε έναν άλλο δρόμο.

    Πρακτικά αυτό εκφράστηκε με την παραχώρηση του γήπεδου στον αντίπαλο. Στο επικοινωνιακό κομμάτι δεν διαμορφώθηκε ένα δίκτυο αντιπληροφόρησης που θα αμφισβητεί την απόλυτη κυριαρχία των μεγάλων “ειδησεογραφικών” πρακτορείων, με τη λέξη “πρακτορείων” να έχει και τις δύο σημασίες. Στην καθημερινότητα τα γεγονότα περνούν όχι ως ερεθίσματα για πολιτική δράση, κίνημα αλληλεγγύης και, τελικά, επανεξόρμηση των αντιιμπεριαλιστικών ιδεών αλλά ως άγχος μην τυχόν και ...ταυτιστούμε με κατι που δεν είναι η απόλυτη, δική μας επαναστατική αλήθεια την οποία -παρεπιπτόντως- νομίζουμε πως κατέχουμε.

   Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: Στην Ουκρανία το ναζιστικό καθεστώς κάνει όλα όσα θα έκανε ένα ναζιστικό καθεστώς. Κι όμως, από τη μεριά της αριστεράς δεν έχει σηκωθεί ένα ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης σε αυτούς που το αντιμάχονται καθώς, εκτός των άλλων εγγενών αδυναμιών, υπάρχει το άγχος της ταύτισης με τον ...Πούτιν(!)! Υπάρχει παιχνίδι της Ρωσίας στην περιοχή; Ασφαλώς! Δεν είναι όμως η παρέμβασή της που μετέτρεψε την Ουκρανία σε κόλαση, είναι η ανοιχτή στήριξη των ναζί από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Η μάχη για τη συντριβή του ναζιστικού καθεστώτος από που κι ως που συνεπάγεται ταύτιση με τα σχέδια οποιουδήποτε; Ο αγώνας κατά του Ναζισμού στον Β΄Παγκόσμιο σήμαινε τάυτιση με τα σχέδια του Ρούσβελτ ή του Τσώρτσιλ;

    Ας αλλάξουμε ήπειρο: Στη Βενεζουέλα η μπολιβαριανή επανάσταση έχει σοβαρά, δικά της προβλήματα. Είναι όμως εξώφθαλμο πως η παρέμβαση των ΗΠΑ, μέσω της ελεγχόμενης από αυτές “αντιπολίτευσης”, συνιστά αληθινό πραξικόπημα που απειλεί τις σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις αλλά και οδηγεί σε αιματοχυσία. Η αλληλεγγύη στην μπολιβαριανή επανάσταση είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, χωρίς αυτό να αφαιρεί το δικάιωμα της συντροφικής κριτικής. Ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει σ αυτήν την κατεύθυνση, αντίθετα όλο και περισσότερες – συγκαλυμένες ή όχι – φωνές από το χώρο της αριστεράς δείχνουν να επιχαίρουν καθώς θεωρούν πως η επικράτηση του πραξικοπήματος των ΗΠΑ δικαιώνει τις δικές τους ιδεολογικές και πολιτικές επίλογές. Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Και μην παραλείψουμε την καινούργια μόδα: η καταγγελία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων βαφτίζεται ειρωνικά “συνωμοσιολογία”! Ας δηλώνει ο υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ πως “ξοδέψαμε 1 δισ. Δολλάρια στην Ουκρανία”, ας απογειώνονται αεροπλάνα από τη νατοική βάση του Ιντσερλίκ! Συνωμοσιολογίες...

   Γενικότερα μιλώντας, δείχνουμε να έχουμε ξεχάσει πως ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού δεν αποτελεί κληρονομική υποχρέωση επειδή κάποτε έγραψε το γνωστό βιβλίο ο Λένιν. Επίσης, δεν είναι η εκδήλωση ανθρωπιστικής αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες που δημιουργούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις . Είναι βασικός κρίκος μιας αντικαπιταλιστικής στρατηγικής καθώς η πρόσδεση στα ιμπεριαλιστικά κέντρα αποτελεί στρατηγική επιλογή της αστικής ταξης στην Ελλάδα κι οχι μόνο. Ο αγώνα για το σπάσιμο της εξάρτησης, για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς επηρεάζει καθοριστικά τον συσχετισμό δύναμης και φέρνει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας σε ευθεία ρήξη με τον πυρήνα της πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας του αντιπάλου με καταλυτικές συνέπειες και στο επίπεδο της συνείδησης αυτών των τμημάτων. Ο στόχος αυτός συναντάται με την ιστορική μνήμη και αλλά και το σύγχρονο αίτημα του λαού για ανεξαρτησία και ελευθερία. Ορθότατα προβάλλουμε τον στόχο της ρήξης και της αποδέσμευσης από το ιμπεριαλιστικό κεντρο της ΕΕ, τον παρουσιάζουμε όμως μόνο ως “οικονομική” ανάγκη. Ελάχιστα στεκόμαστε πως η ΕΕ καταπατά βάναυσα κάθε έννοια δημοκρατίας κι ανεξαρτησίας των κρατών – μελών. Είναι εγκληματικό αυτούς τους στόχους, βαθιά αντικαπιταλιστικούς, να επιτρέπουμε να τους καπηλέυονται οι ακροδεξιές συμμορίες. Ακόμα περισσότερο που σήμερα προβάλλει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ένα  ρεύμα εθνικιστικό και βαθιά αντιδραστικό, ντυμένο με τον μανδύα του “φιλολαικού πατριωτισμού”. Το ρεύμα του Τραμπ, του Φάρατζ και της Λεπέν που επιδιώκει να καλύπτει τον χώρο που αφήνει η ωμή αντικοινωνική στάση των πολιτικών εκπροσώπων του κατεστημένου αλλά και τον χώρο των πρωτόλειων δημοκρατικών, πατριωτικών κι αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων των λαών. Αισθήματα που ενώ η αριστερά θα έπρεπε διαλεκτικά να ενσωματώσει στην αντικαπιταλιστική στρατηγική, τα περιφρονεί ή και τα θεωρεί εχθρικά, επιτρέποντας τη λεηλασία τους από το ρεύμα του εθνικισμού.  Και φυσικά – αυτό κι αν έχει ξεχαστει – στην εποχή μας που ο εφιάλτης ενός γενικευμένου πολέμου λόγω του ιμπεριαλιστικού παροξυσμού  είναι ορατός, το αίτημα της ειρήνης είναι αίτημα επιβίωσης του λαού κι όχι “πασιφισμός”.

  Επανέρχεται λοιπόν πεισματικά μπροστά μας το αιώνιο θέμα της τακτικής σε σύνδεση με τη στρατηγική, των μετωπικών πολιτικών που θα επιτρέπουν τη συγκέντρωση δυνάμεων σε βασικούς κρίκους. Η μάχη κατά του ιμπεριαλισμού, η αποκάλυψη του ρόλου του και των κινδύνων για την δική μας ζωή απαιτεί ένα μέτωπο αγώνα που θα ενώσει συλλογικότητες, αγωνιστές/τριες και, κυρίως, πλατιά τμήματα της κοινωνίας, στη βάση των κεντρικών αιτημάτων για έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ, κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων, μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς ως απαραίτητες προυποθέσεις για την λαική επιβίωση. Ένα μέτωπο που θα διεκδικεί το σπάσιμο ενός κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα σαν την καλύτερη διεθνιστική συμβολή  στον αγώνα κάθε λαού για ειρήνη και ελευθερία, που θα συνδέεται έτσι με τους αγώνες των γειτονικών λαών και, ιδιαίτερα, των λαών της Τουρκίας που στενάζουν κάτω από τη διπλή μπότα του ιμπεριαλισμού και του φασίστα Ερντογάν. Μέσα από τη μάχη αυτή και μέσα στο εργαλείο της, το μέτωπο, η πρωτοπόρα αντίληψη που αντιλαμβάνεται την ανάγκη της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, θα δοκιμάζει και θα αναβαθμίζει τις επεξεργασίες της, θα προβάλει στην πραγματική ζωή και στην πραγματική κίνηση των ανθρώπων τη στρατηγική της επαναστατικής διαδικασίας με κατέυθυνση τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία ως την απάντηση στην αγωνία των εργαζομένων και των νέων όλου του κόσμου.

    Στις συζητήσεις μας το τελευταίο διάστημα υπάρχει συμφωνία των περισσοτέρων στην ανάγκη της υπέρβασης και ανασύνθεσης του εαυτού μας, συλλογικού και ατομικού, σε ανώτερο επίπεδο. Στο ζήτημα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα η υπέρβαση αυτή, στον πολιτικό προσανατολισμό και τη δράση μας, δεν παιρνει αναβολή. Το κτήνος βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση και ο μόνος τρόπος που μπορεί να συνεχίσει να επιβιώνει είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων-πάλι η ξύλινη μα τόσο αληθινή γλώσσα- δηλαδή ο πόλεμος, η καταπίεση, η εξαθλίωση. Ας ξαναπιάσουμε το νήμα των μεγάλων αντιιμπεριαλιστικών αγώνων, στις νέες συνθήκες και με την μεγάλη εμπειρία – θετική και αρνητική- του επαναστατικού κινήματος ως πολύτιμο σύμβουλο. Η αμερικάνικη πρεσβεία, τα γραφεία της ΕΕ, η βάση της Σούδας είναι πάντα εδώ. Ας ξαναγεμίσουν οι δρόμοι με διαδηλωτές, ας κόψουμε το οξυγόνο που δίνουν στην αστική τάξη της χώρας μας τα κυρίαρχα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για να αλλάξει το παρόν, για να ανοίξει ο δρόμος για το μέλλον θα πρέπει να υπάρξει παρόν και μέλλον! Κι αυτό είναι διακύβευμα, απαιτεί ρωγμές στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία που φυσικά δεν μπορεί να επιφέρει κανείς μόνος του. Να αντιστρέψουμε στην πράξη το -ούτως ή άλλως προβληματικό- παλιό αντισύνθημα, να τελειώνουμε με την αυτάρεσκη μοναξιά μας, απέναντί μας είναι ο ιμπεριαλισμός!

ΣΠΥΡΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 ΑΝΤΑΡΣΥΑ - antarsya.gr | ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή