Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα: Κυρίως να μην ξεχάσουμε.

του Νίκου Μαντέλα 

Δεν περιμέναμε, ίσως, ποτέ ότι θα μιλούσαμε και θα γράφαμε από αυτή την ηλικία για επετειακές ιστορικές ημερομηνίες με τις οποίες συνδεόμαστε βιωματικά. Επετειακές, με την έννοια ότι καταγράφουν συμβάντα του παρελθόντος που συγκροτούν μια ορισμένη συλλογική αναφορά. Ημερομηνίες οι οποίες μας παραπέμπουν σε γεγονότα που έχει ουσία κοινωνική και πολιτική να ανακληθούν για να νοηματοδοτηθούν ξανά στο παρόν. Θεωρούσαμε ότι μάλλον αυτό αποτελούσε το «προνόμιο», ορισμένων άλλων γενεών, παλαιότερων από εμάς και σίγουρα περισσότερο δοκιμασμένων.

Το ζήτημα αποκτά άλλες διαστάσεις όταν αυτές οι ημερομηνίες δεν αφορούν ζητήματα που τέθηκαν σε μια άλλη περασμένη εποχή, αλλά, αντίθετα, οι συμμετέχοντες, οι πρωταγωνιστές και τα κοινωνικά φαινόμενα που τις όρισαν εξακολουθούν να υφίστανται στο τώρα. Τότε η μνήμη, η αναφορά και το «σκάλισμα» των εμπειριών αυτών αποκτά αναπόδραστα συγκροτητικό στοιχείο της σκέψης και της πράξης μας.

Η Ιστορία των τελευταίων συνταρακτικών χρόνων και αυτών που έπονται, δε γνωρίζουμε από ποιον θα γραφτεί, για ποιο σκοπό και σε ποιο κοινωνικό τοπίο. Θα είναι, ωστόσο, μια Ιστορία ανεπαρκής αν δε μιλήσει για τον Παύλο Φύσσα, αν δεν αναφέρει την 18/9/2013.

Η Χρυσή Αυγή εκείνες τις μέρες βρίσκεται στο μέγιστο της πολιτικής της επιρροής. Μεγάλο τμήμα του λαού έχει την εμπειρία μιας πρωτόγνωρης πτώσης του βιοτικού του επιπέδου. Η ανεργία χτυπάει κόκκινο και γίνεται η μεγάλη αγωνία κάθε εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Η καταπάτηση της λαϊκής βούλησης σε συνδυασμό με την συνθήκη εθνικής και κοινωνικής ταπείνωσης του ελληνικού λαού προκαλεί τη γενικευμένη δυσφορία απέναντι στο επίσημο πολιτικό προσωπικό. Οι κυβερνήσεις των Μνημονίων οδηγούνται στον ακραίο αυταρχισμό και την καταστολή. Σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώνεται το πλέον κατάλληλο υπόβαθρο για να δυναμώσει το ανοιχτά φασιστικό ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Εργοδότες και μεγάλα αφεντικά κατανοώντας τις δυναμικές «πιάνουν φιλίες» με τα στελέχη των, κατά τα άλλα, «αντισυστημικών» νοσταλγών του ναζισμού. Καναλάρχες και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα πλασάρουν και σπρώχνουν το ναζιστικό μόρφωμα. «Επιθυμούν» μια «σοβαρή εκδοχή» του. Το ίδιο κάνουν στελέχη και πτέρυγες του αστικού πολιτικού κόσμου. Εγγύηση και συμφωνία τους, η διάσπαση των εργαζόμενων, των άνεργων, των φτωχών, ο διχασμός ντόπιων και μεταναστών, το τσάκισμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς. Γι΄ αυτό πρώτα στο στόχαστρο βάζουν τον εργατικό συνδικαλισμό.

Η Χρυσή Αυγή αρχίσει να πατάει με μαζικούς όρους σε φτωχογειτονιές, σε σχολεία, στην επαρχία, να καταλαμβάνει ολοένα περισσότερο χώρο.

Τα τάγματα εφόδου έχουν αναλάβει δράση. Μαχαιρώνουν μετανάστες. Χτυπάνε ομοφυλόφιλους. Στοχοποιούν ανθρώπους των κινημάτων. Όλα στο σκοτάδι όπως κάθε βρώμικη εγκληματική υπόθεση με την οποία συνδέονται, ναρκωτικά, πορνεία, μπραβιλίκια.

Στις 17 Ιανουαρίου 2013, δολοφονείται ο μετανάστης εργάτης Σαχζάτ Λουκμάν ενώ πήγαινε στη δουλειά του για το μεροκάματο.

Λίγους μήνες αργότερα, στις 12 Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, ακολουθεί επίθεση με δολοφονικά χαρακτηριστικά σε μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Το μήνυμα σαφές. Η Χρυσή Αυγή ετοιμάζεται να δείξει τα δόντια της κλιμακώνοντας, χτυπώντας συντεταγμένα συνεργείο αφισοκόλλησης του μαζικότερου κόμματος της Αριστεράς. Σε μια γειτονιά που μέχρι πρόσφατα χαρακτηριζόταν «κόκκινη».

Το χτύπημα κατά παραγγελία του εφοπλιστικού κεφαλαίου που θέλει να τελειώνει με τον εργατικό συνδικαλισμό στη ζώνη του Περάματος.

Η «πρόβλεψη» όλη εκείνη την περίοδο υπήρχε σε όλες τις συλλογικές αποφάσεις των οργανώσεων της Αριστεράς. «Η φασιστική βία κλιμακώνεται», «το φασιστικό φαινόμενο δυναμώνει», «θα χτυπήσουν το κίνημα». Ωστόσο, οι αριστερές δυνάμεις στην πλειοψηφία τους αδυνατούν, χαρακτηριστικά, αυτή την εκτίμηση να τη μετασχηματίσουν σε συγκεκριμένο σχέδιο και πολιτικό προσανατολισμό, για την αναχαίτιση και το τσάκισμα του φασισμού, όταν μάλιστα αυτό αποτελεί επιτακτικό καθήκον. Δεν εκτιμήθηκε, μάλλον, πόσο δραματικά στην ουσία τους ήταν αυτά που περιγράφονταν. Αλλά ήρθαν…

Έξι μέρες αργότερα τα πράγματα δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια.

Το βράδυ της 17ης προς 18ης Σεπτέμβρη οι φασίστες δολοφονούν τον Παύλο Φύσσα.

Ο Παύλος θα μπορούσε εκείνο το βράδυ να δράσει όπως τόσοι και τόσοι άλλοι σε αντίστοιχη περίπτωση, ανθρώπινα, να γυρίσει και να το βάλει στα πόδια. Μόνος εναντίον όλων άλλωστε, κανείς δε θα τον κατηγορούσε για «φυγομαχία». Οι χρυσαυγίτες είναι πολύ πιθανό να πανηγύριζαν εκείνο το βράδυ, να κατέγραφαν άλλο ένα περιστατικό όπου «ο εχθρός φοβήθηκε, τράπηκε σε φυγή», να συνέχιζαν να «κάνουν τους καμπόσους» σε ακόμη περισσότερους, να δυνάμωναν τα σχέδιά τους.

Όμως, αυτή τη φορά το έργο παίχτηκε αλλιώς. Ο Παύλος με την ίδια τη ζωή του βάζει το μεγάλο εμπόδιο στην άνοδο του φασισμού στην σύγχρονη Ελλάδα των μνημονίων.

Δολοφονία. Αντιφασίστες, νέοι και νέες, ένας ολόκληρος λαός νιώθει την οργή. Ακόμα και αν προσπαθούν τα καθεστωτικά μέσα να υποβαθμίσουν το ζήτημα ή να το ντύσουν με έναν «θεσμικό» αντιφασισμό. Οι πολύμορφες αντιφασιστικές συνελεύσεις, επιτροπές και μέτωπα, που, κυρίως αυθόρμητα, έχουν συγκροτηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια συναντιούνται στο δρόμο μαζί με ταξικά σωματεία και συλλόγους φοιτητών. Φτιάχνεται η ραχοκοκαλιά για να πατήσουν και να στηριχτούν οι αυθόρμητες αντιφασιστικές διαθέσεις χιλιάδων λαού. Διαδηλωτές συγκρούονται, μάχονται απέναντι στα ΜΑΤ που ακόμα φυλάνε τους φασίστες. Η αστυνομία χτυπάει στο ψαχνό με συλλήψεις και δακρυγόνα. Με την κάλυψη τους, ακόμα και τώρα, οι «αγανακτισμένοι πολίτες» κάνουν πάλι την εμφάνιση τους πετώντας πέτρες στους αντιφασίστες διαδηλωτές.

Ένα πραγματικό αντιφασιστικό κίνημα κάνει φανερή πλέον την παρουσία του και παίζει ρόλο στις εξελίξεις. Μέχρι και στις πιο συντηρητικές επαρχίες ο κόσμος γιουχάρει τους φασίστες, τους απομονώνει: «Φασίστες δολοφόνοι».

Το κλίμα αλλάζει και η Χρυσή Αυγή χάνει ραγδαία από τη μέχρι πρόσφατα κατακτημένη της νομιμοποίηση στην κοινωνική συνείδηση.

Πολλά ακολούθησαν από εκείνες τις μέρες. Αποσοβήθηκε μια δραματικά χειρότερη εξέλιξη. Ο φασισμός στην πρώτη φάση ανάπτυξής του μπορεί να αναχαιτίστηκε. Σε αυτό εκτός των εκτός των άλλων, δεν έπαιξαν αμελητέο ρόλο και οι ενδοαστικές αντιθέσεις που ποτέ δεν πρέπει να υποτιμόνται, οι οποίες, όμως, για πρώτη φορά απομυστικοποιήθηκαν, αποκαλύφθηκαν πλατιά.

Ένα είναι το σίγουρο, σήμερα. Οι αιτίες που γέννησαν το φασισμό στην Ελλάδα της κρίσης είναι εδώ.

Τα στελέχη της Χρυσής Αυγής απολαμβάνουν την ελευθερία τους, αμαυρώνουν τη μνήμη του Παύλου και τους ανθρώπους του. Στάθηκε μόνος, ένας, απέναντί τους και τους κατατρόπωσε. Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν να τον μισούν για αυτό.

Στη σημερινή κρίσιμη ιστορική στροφή ο κίνδυνος νέας ενδυνάμωσης του φασισμού, όχι απαραίτητα με μια επανάληψη της ιστορίας, επανέρχεται. Διατηρεί μια σταθερή πλέον κρίσιμη κοινωνική, οργανωτική και εκλογική βάση. Αξιοποιεί το γεγονός ότι την εφαρμογή των πλέον καταστροφικών μέτρων για τα λαϊκά στρώματα έχει αναλάβει μια κυβέρνηση που μιλά στο όνομα της Αριστεράς. Δημαγωγεί μπροστά στο ενδεχόμενο πολέμου, την εντεινόμενη πολεμική προετοιμασία και την άνοδο του εθνικισμού. Ενώ, στο διεθνές επίπεδο αναδύονται μαζικά εθνικιστικά, κρυφοφασιστικά ή ανοιχτά φασιστικά κόμματα σε όλες σχεδόν τις χώρες του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Πρόκειται για ένα νέο ποιοτικά στοιχείο που θα βρουν και βρίσκουν ήδη, άμεσα, μπροστά τους το εργατικό λαϊκό κίνημα και η Αριστερά.

Σήμερα, λοιπόν, δεν πρέπει ούτε λεπτό να χάσουμε από την αναμέτρηση με το φασισμό και τις αιτίες που τον γεννούν. Δεν πρέπει ούτε λεπτό να χάσουμε από την οικοδόμηση συλλογικών δεσμών των χτυπημένων από την κρίση λαϊκών στρωμάτων. Να παλέψουμε από κοινού ντόπιοι και μετανάστες απέναντι στην εξαθλίωση και τον αυταρχισμό. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας νέοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, όλος ο λαός ανεξαρτήτως εθνικότητας, καταγωγής, φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαρίσουμε στους φασίστες της Χρυσής Αυγής την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη μαχητική αντιπολίτευση στα Μνημόνια, την κυβέρνηση και την επιτροπεία. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αφήσουμε την «πατρίδα» να γίνει βρισιά στα χείλη των φασιστών. Ο τόπος που μεγαλώσαμε, οι αναμνήσεις και οι άνθρωποι που αγαπήσαμε να γίνονται άλλοθι για δολοφονίες μεταναστών, αιτία πολέμων και ξεριζωμών άλλων λαών από τους τόπους τους.

Να κατανοήσουμε έγκαιρα, αυτή τη φορά, το πρόβλημα της ανάπτυξης των ταγμάτων εφόδου και της βαθιάς σύνδεσης φασιστών με τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής. Αυτή τη φορά να οργανώσουμε την εργατική, λαϊκή και νεολαιίστικη αυτοάμυνα. Να ενωθούμε, να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι στη φασιστική απειλή.

Κυρίως να μην ξεχάσουμε…

Η μνήμη του Παύλου Φύσσα κάλεσμα για να παλέψουμε και να τσακίσουμε μια και καλή το φασισμό.

«Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα

Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος

Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω…»

ΠΗΓΗ:  Kommon