"Το κουμπί του Κιμ και τα κουμπιά του Τραμπ"

Η Βόρεια Κορέα έχει μια ιδιαιτερότητα που δεν είναι ευρέως γνωστή. Παραλίγο να αποτελέσει τη δεύτερη χώρα που θα δεχόταν ατομική επίθεση από τις ΗΠΑ. Αυτή ήταν η εισήγηση του επικεφαλής της Αμερικάνικης επέμβασης στην κορεατική χερσόνησο το 1950 Ντάγκλας Μακ Άρθουρ, όταν ο κινέζικος στρατός (μαζί με τους κορεάτες κομμουνιστές) παρατρίχα να τους πετάξει εντελώς έξω. Η πρόταση απορρίφτηκε, γιατί η Σοβιετική Ένωση είχε πλέον κι αυτή τη βόμβα. Αλλιώς η Πιονγκ Γιανγκ θα είχε καεί ολοσχερώς, σαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

 

Αυτή είναι η αρχή της λεγόμενης πυρηνικής ισορροπίας του τρόμου. Στη συνέχεια, απέκτησε βόμβα η Αγγλία, η Γαλλία, η Λ.Δ.Κίνας, το Ισραήλ, και εσχάτως και η Βόρεια Κορέα. Το κυρίαρχο θέμα στις αμερικανοσοβιετικές διαπραγματεύσεις τη δεκαετία του '70 ήταν ο περιορισμός των πυρηνικών όπλων που πλέον σε ποσότητα και ισχύ μπορούσαν να καταστρέψουν τον μισό πλανήτη. Βέβαια, το πάγιο αίτημα του φιλειρηνικού κινήματος και της Αριστεράς ήταν (και είναι) ο πλήρης αφοπλισμός. Όμως οι δυο υπερδυνάμεις διατηρούσαν και βελτίωναν το ατομικό οπλοστάσιό τους γιατί λειτουργούσε ως απειλή προς τον άλλον και προς τρίτους (ΗΠΑ-και στο Βιετνάμ τέθηκε η πρόταση για χρήση ατομικών βομβών στη Διαδρομή Χο-Τσι-Μινχ) ή απειλή προς τον άλλον και αποτροπή του (ΕΣΣΔ). Για να είμαστε ακριβείς, ο Μπρέζνιεφ είχε απειλήσει ότι θα βομβαρδίσει- αν συμβεί τίποτα -και όποια χώρα φιλοξενεί αμερικάνικους πυραύλους. Ο ένας φοβόταν τον άλλον και οι λαοί και τους δυο-άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο.

Όταν ο Τρούμαν πληροφόρησε τον Τσώρτσιλλ ότι έγινε ατομική δοκιμή στο Αλαμογκόρντο (τον Ιούλη του 1945) και ήταν πετυχημένη, ο Τσώρτσιλλ πηδούσε από τη χαρά του: τώρα θα δουν οι Ρώσσοι. Αυτό είναι και το νόημα της ατομικής βόμβας. Μια και έκτοτε δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί, η ατομική βόμβα είναι ένα πολιτικό όπλο. Βάζει το όριο παρέμβασης στον άλλον. Αυτό κάνει σήμερα ο Κιμ Γιονγκ Ουν, και μέσω αυτού και η Κίνα. Αν κοιτάξουμε το χάρτη, η Βόρεια Κορέα συνορεύει με την Κίνα, την Ρωσσία και την Νότια Κορέα. Κανέναν δεν μπορεί να απειλήσει στρατιωτικά. Ούτε τη Νότια Κορέα, για τις άλλες δυο δεν το συζητάμε, η πρώτη είναι δε και ο πάτρωνάς της. Άρα;

Άρα οι ΗΠΑ θέλουν να παίξουν παιχνίδι στην Απω Ανατολή για να περιορίσουν την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας. Η οποία σημειωτέον, αθόρυβα, αναβαθμίζει πολύ το οπλοστάσιό της. Και ο αδύναμος κρίκος είναι ακριβώς η Βόρεια Κορέα, ένα ιδιότυπο καθεστώς που έχει κάποια σοσιαλιστικά στοιχεία, κληρονομιά του...παππού Κιμ Ιλ Σουνγκ και κρατική κεντρική οικονομία, δεν είναι όμως σοσιαλισμός. Ή είναι όσο ήταν οι χώρες τις ανατολικής Ευρώπης κατά τη τελευταία δεκαετία της ύπαρξής τους, με διαφορετική όμως ιστορική διαμόρφωση. Ένα οδοιπορικό που δημοσίευσε σε βιβλίο η δημοσιογράφος Φραγκίσκα Μεγαλούδη (δεν το έχω διαβάσει, αλλά έχω διαβάσει γι αυτό) περιγράφει την καθημερινή ζωή της χώρας πολύ διαφορετικά από τη δυτική προπαγάνδα, η οποία είναι εξωφρενικά χοντροκομμένη. Δαιμονοποιεί. Άρα προετοιμάζει νέα επέμβαση (μετά το 1950) ενάντια στον κορεατικό λαό, η μέθοδος αυτή άλλωστε επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, μέχρι αηδίας. Αυτός που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά θα είναι πάλι το νοτιοκορεάτικο φιλοαμερικανικό καθεστώς, με πιθανό σενάριο κάποιο επεισόδιο που θα οδηγήσει σε σύρραξη και κατάρρευση της κυβέρνησης του Κιμ Γιονγκ Ουν. Κάτι τέτοια επεισόδια δεν θέλουν πολύ να προκληθούν και, κάτι που δεν τονίζουν τα δυτικά ΜΜΕ, οι νοτιοκορεάτες κάθε τρεις και λίγο κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις-προβοκάτσιες στα σύνορα. Η συμμετοχή των ΗΠΑ και ο βαθμός αυτής θα εξαρτηθεί από την ενεργοποίηση της Κίνας.

Η ηγεσία της Βόρειας Κορέας θέλει να προφυλάξει το καθεστώς της. Βρίσκεται υπό το καθεστώς εμπάργκο (ουσιαστικά μόνο με την Κίνα έχει εμπορικές σχέσεις) και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να αντέξει πόλεμο με τη Νότια Κορέα, έστω και περιορισμένο. Η λύση που προκρίθηκε είναι τα ατομικά όπλα. Αυτή είναι η (κυνική) ιστορία των πυρηνικών δοκιμών που γίνονται τώρα. Όποιος δε θέλει ατομικά όπλα εκεί δεν πρέπει να θέλει και αλλού. Και κυρίως στα χέρια αυτών που βομβαρδίζουν κάθε γωνιά του πλανήτη εδώ και εφτά δεκαετίες. Οι άλλοι δεν θυμάμαι να πείραξαν ποτέ κανένα, ούτε καν στη γειτονιά τους.

ΠΗΓΗ:Γιατί μπαμπά;