Ο Φασισμός ανάμεσά μας…

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

 Ο Φασισμός δεν θα εξουδετερωθεί αν τον αναζητούμε στη γερμανική μπότα ή στο ιταλικό λοφίο αλλά αναζητώντας τον πρώτα και πάνω απ’ όλα στον ίδιο μας τον εαυτό και την καθημερινότητά μας, όπως ορθά διατείνεται ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του «Η μαζική ψυχολογία του Φασισμού»…

Παραδείγματα πλείστα…

Σε παλαιότερο άρθρο μου http://sioualtec.blogspot.gr/2017/07/blog-post_847.html ανέφερα εκτενώς τον Γολγοθά, τον οποίο οφείλει ν’ ανέβει κάποιος, αν θελήσει να ιχνηλατήσει τη διαδρομή της ασθένειας ενός αγαπημένου του προσώπου. Παρ’ όλες τις παρεμβάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη τα στοιχεία του φακέλου της μητέρας μου δεν βρέθηκαν. Και στον επόμενο τόνο συστήθηκε ΕΔΕ προς διερεύνηση της υποθέσεως…

Πριν περίπου έναν μήνα έκαναν τον γύρο του διαδικτύου φωτογραφίες, στις οποίες απεικονίζονταν Σύριοι πρόσφυγες ενδεδυμένοι με γυναικεία εσώρουχα. Η προσβολή δηλοποιεί τους βασανισμούς-εξευτελισμούς, στους οποίους υπόκεινται στην προσπάθειά τους να περάσουν απ’ την Τουρκία…

Πριν από κάποιες ημέρες εισήρθα στο Δικαστικό Μέγαρο της Καβάλας με σκοπό να καταθέσω μήνυση κατά μεγάλης Εταιρείας ιδιωτικών συμφερόντων. Για να πρωτοκολληθεί και να κατατεθεί η μηνυτήρια αναφορά η υπάλληλος μου υπέβαλλε την εξής ερώτηση: «Γνωρίζετε τους ιδιοκτήτες της Εταιρείας;» Στην αρνητική απάντησή μου μου υπέδειξε το ευαγγέλιο, να ακουμπήσω την παλάμη, ώστε να ορκιστώ. Ακουμπώντας το χέρι, σημειωτέον δεν ασπάζομαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια κανένα δόγμα, είτε θρησκευτικό είτε κομματικό, την κοιτούσα ήσυχη να συνεχίζει τις διαδικασίες. Με το πέρας των ενεργειών της εξέφρασα την εύλογη απορία μου: «Πως είστε σίγουρη πως πιστεύω στον Θεό;». Γύρισε σαστισμένη, αφού είχε ήδη καταχωρηθεί μετά δόξας και τιμής η αναφορά, και μου απάντησε πως «θα όφειλα να την έχω ενημερώσει»…

Πριν περίπου τέσσερις μήνες προσήλθα στο υποκατάστημα της ΔΕΗ στη Λιβαδειά Βοιωτίας προς λήψη συμπληρωματικών διευκρινήσεων σχετικά με τον λογαριασμό μου. Ενώ ο διευθυντής ήτο αρκετά ευγενής και πρόθυμος να με εξυπηρετήσει, ένας υπάλληλος στη θέα του έντυπου γύρισε υποτιμητικά στον διευθυντή εκστομίζοντας το εξής απλό!!!!: «Δεν θα εξηγούμε στον κάθε πελάτη. Όπως θα φέρνουν το λογαριασμό, θα του τον δίνουμε πίσω και θα τον διώχνουμε χωρίς να προλαβαίνει να πάρει ανάσα»…

Πάμπολλες αναρτήσεις υποβιβαστικές προς το γυναικείο φύλο. Το μοντέλο της «υστερικής»-της «πόρνης»-της «γατούλας»-της «μέγαιρας» και ων ουκ έστιν αριθμός. Και το πλέον ανησυχητικό είναι πως οι ίδιες οι γυναίκες ενθαρρύνουν τους εκπροσώπους του ανδρικού φύλου σχολιάζοντας με ρήσεις του τύπου «δεν τις έμαθες ακόμη;»…

Αυτά είναι ελάχιστα εκ των πολλών παραδειγμάτων φασιστικής συμπεριφοράς, η οποία ηδονίζει, θα τολμούσαμε να πούμε, τον άνθρωπο…

Ο φασισμός ως βιοθεωρία…

Η χιτλερία δεν σταματάει στα σύνορα του ναζιστικού κόμματος και της χώρας της Γερμανίας, αλλά παρεμφαίνει καθορισμένη τοποθέτηση κινήσεων-αντιδράσεων ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο.

Ας αρχίσουμε με το αρκτικόλεξο ΕΔΕ=Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Στον Κώδικα Δημοσίων Υπαλλήλων στο μέρος Ε’=Πειθαρχικό Δίκαιο, στο τμήμα Α’=Παραπτώματα και ποινές στο άρθρο 106 ορίζεται η έννοια του παραπτώματος, ο οποίος παραπέμπει σε παράβαση υπαλληλικού καθήκοντος συντελουμένη είτε με υπαίτια πράξη είτε με παράλειψη, και του υπαλληλικού καθήκοντος, το οποίο παραπέμπει σε υποχρεώσεις που επιβάλλονται από κείμενες διατάξεις. Στο άρθρο 4 του Συντάγματος δηλοποιείται ευκρινώς η «δυνατότητα ισότητας των Ελλήνων Πολιτών ενώπιον του Νόμου, ανεξαρτήτως δημοσίων ή ιδιωτικών αξιωμάτων που κατέχουν». Η απλοϊκή μου σκέψη διερωτάται λοιπόν αν η σύσταση ΕΔΕ δεν συνιστά έναν εξ ορισμού διαχωρισμό ανάμεσα στους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι καλούνται στα Ποινικά-Αστικά Δικαστήρια, και στους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με την ανακριτική διαδικασία που διενεργείται από συναδέλφους τους. Πρόκειται για σαφή πειθαρχική αυτοτέλεια κι ανεξάρτητη από κάθε άλλη ποινική διαδικασία. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να θέσουμε κι άλλο «απλοϊκό» ερώτημα: Όταν στην εγκύκλιο επισημαίνεται η στόχευση αντιμετώπισης φαινομένων διαφθοράς, πως επιτυγχάνεται η πάταξη παράνομων συμπεριφορών που έχουν ήδη εντοπιστεί στο σώμα της δημόσιας διοίκησης δια μέσω ολοκλήρωσης της πειθαρχικής εξέλιξης από ενεργούμενα του ίδιου μηχανισμού, τα οποία θα φοβούνται ανάλογη κύρωση για τον εαυτό τους; Πάνω απ’ το 90% των ανακριτικών διαδικασιών τύπου ΕΔΕ έχουν έκβαση θετική προς τον κατηγορούμενο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να αποδοθεί μία ευθύνη περί αγνώστων. Ομοιοτρόπως η ΕΔΕ, η οποία διενεργήθηκε στο Νοσοκομείο Λιβαδειάς, κατέληξε στον πάτο του πηγαδιού. Ακόμη και οι υπεύθυνοι απ’ τα γραφεία του Συνηγόρου του Πολίτη μου ανακοίνωσαν πως ένα μεμονωμένο περιστατικό απώλειας φακέλου ασθενούς δεν συνιστά ολιγωρία-αδράνεια του συστήματος!! Τη στιγμή που με μία πρόχειρη πλοήγηση στο διαδίκτυο διαπιστώνονται κρούσματα εκατοντάδων παρεμφερών κρουσμάτων. Το 2009 δηλώθηκαν 444 «εξαφανισμένοι φάκελοι» στο Λαϊκό μόνο Νοσοκομείο Αθηνών. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε και το τεράστιο σκάνδαλο με την φαρμακευτική Novartis, στο οποίο εμφανίζονται ως εμπλεκόμενοι ΚΕΕΛΠΝΟ-ΕΟΠΥΥ.

Σε άρθρο του κυρίου Κιτσή αναλύονται υποθέσεις αθώωσης επίορκων υπαλλήλων δημοσίου φορέα προερχόμενοι απ’ ΙΚΑ-ΕΣΥ-Εφορία-Πολεοδομία. Πιο συγκεκριμένα το 75% των περιπτώσεων τυγχάνει πλήρους αθώωσης, ενώ στο υπόλοιπο ποσοστό επιβάλλεται προσωρινή παύση με στέρηση αποδοχών αλλά επαναφορά του ατόμου στην εργασία.

Μου κοινοποιήθηκε έγγραφη συγγνώμη, ωστόσο…

Ο φασισμός ως θρησκευτικός μυστικισμός…

Η θρησκευτικότητα ανέκαθεν βασίζει την αποδοχή της στο δίπολο διαστροφής-μαζοχισμού. Η φιλοσοφία του εξαγνισμού στο επέκεινα επιτείνει το σαδισμό στο γήινο έδαφος. Το περίκλειστο ένστικτο που λαμβάνεται ως κοινωνικό δεδομένο ή ως δομικό φόβητρο συνιστά ξεκάθαρο έρεισμα του φασισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εμφάνιση εικόνων-συμβόλων θρησκευτικού χαρακτήρα στις αίθουσες Δημοσίων Υπηρεσιών. Παρεμφαίνουν έναν κίβδηλο φιλελευθερισμό, του οποίου σαν ξυστρίσουμε το επίπλαστον στρώμα θα δούμε τη δευτερογενή κακοπάθεια-σήψη των θεμελίων, διότι η θρησκευτικότητα δεν αναφύεται σαν ενόρμηση πολιτισμική-ανακουφιστική παραμυθία αλλά σαν εκφοβιστική πραγματογνωμοσύνη. Μια επισκόπηση της παγκόσμιας Ιστορίας αποδεικνύει πως η άσκηση βίας δια μέσω του φόβου αποτελεί το προνομιακό όπλο κάθε Εξουσίας, η οποία σαν υπερτροφικός υδροκεφαλισμός ταυτίζεται πάντα με μορφές δεσποτισμού.

Έχει διαφορά ο πιστός που θα κάνει το σταυρό του όταν νιώθει μόνος κι απελπισμένος απ’ τον εξ ανάγκης πιστό που θα ενδυθεί προσωπείο εξωραϊσμού μπρος σε μια επίσημα μονολιθική προσέγγιση. Έχει διαφορά ο ένθεος που παραμερίζει τα ενδύματα για να προσφέρει τη γύμνια του στη συνείδηση απ’ τον ένθεο, στον οποίο εμφιλοχωρεί το επιβεβλημένο καθήκον της Πίστης δια μέσω προπαγανδιστικής πρακτικής.

Τα στερεότυπα σχήματα και οι τυποποιημένες τοποθετήσεις διαβρώνουν την πολυσημία και η «προστασία της κοινωνικής ευρυθμίας» δεν αποτελεί παρά μια ιδεολογική επένδυση κάθε αυταρχισμού. Απ’ το crimen majestatis=Έγκλημα καθοσιώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως το Hochverrat=Εσχάτη Προδοσία του Ναζισμού: ένας δρόμος γεμάτος απ’ το αίμα των «αντιφρονούντων»…

Πυρ, Γυνή και Θάλασσα…

Η Φωτιά ερημώνει. Η Θάλασσα καταπίνει!

Πως γίνεται να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα τρία «θεριά» της Φύσης η Γυναίκα, η οποία συνιστά ανέκαθεν το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών;

Στην Αρχαία Ελλάδα, στο λίκνο της Δημοκρατίας η Γυναίκα όχι απλώς θεωρείται αλλά είναι κατ’ ουσίαν έκπτωτη, αφού η πρώτη κύρια δυσκολία που καλείται ν’ αντιμετωπίσει ένα νεογέννητο κορίτσι ήταν να του επιτραπεί να ζήσει. Κάτι που εξαρτιόταν άμεσα απ’ την απόφαση του Πατέρα, σ’ ένα κατ’ εξοχήν πατριαρχικό σύστημα κληρονομιάς δεν είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει το οικογενειακό όνομα και κατ’ εφαπτομένη τα οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία. Στο Βυζάντιο ομιλούμε για εγκλεισμό της στην οικία με εξαίρεση κάποιες εξόδους υπό περιορισμό και συνοδεία. Όλες οι δραστηριότητές της υπαγορεύονταν και τελούνταν σε κλειστές αίθουσες. Η θεσπισμένη νοοτροπία δεν αδειοδοτούσε πρόσβαση στη γνώση εκτός από ελάχιστο βάπτισμα σε δεξιότητες γραφής κι αναγνώσεως. Την εξύψωνε η απόκτηση παιδιών. Τα πρώτα δικαιώματα παραχωρούνται κατά την βιομηχανική επανάσταση, όχι δια μέσω άδολης εκχώρησης. Η αστική τάξη είχε επιβάλλει τον καλπασμό του καπιταλισμού, τα εργοστάσια φύτρωναν ανεξέλεγκτα και χρειάζονταν εργατικά χέρια, δεδομένου ότι τα ανδρικά αφ’ ενός δεν επαρκούσαν με βάση πληθυσμιακές στατιστικές αφ’ ετέρου απασχολούνταν σε εμπόλεμες συρράξεις, κάτι το οποίο επέτεινε την έλλειψη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές οργανώσεις συστήθηκαν υψώνοντας στη φαρέτρα τους τη θέση της Γυναίκας. Εύκολα θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε την κατάσταση του εργάτη. Δεν είχε ποτέ, όπως μαρτυρεί ο Λένιν, τη θεωρητική ικανότητα ιδεολογικού σχεδιασμού, απλά γνωρίζει την αδικία μέσα απ’ τις εργασιακές σχέσεις. Με τον σοσιαλισμό βρέθηκε ν’ αποκτά ηγέτη τους σοσιαλιστές διανοούμενους, εκ των οποίων ξεπήδησαν αρχηγοί της εργατιάς συμμεριζόμενοι τα δικαιώματά της χωρίς να ανήκουν ωστόσο ταξικά στους κόλπους της. Η ίδια αντίφαση και οφθαλμοφανής κατάσταση διαπιστώνεται στα «φεμινιστικού τύπου» κινήματα, τα οποία ανοίγουν διαύλους επαναστάσεων στο όνομα της Γυναίκας, με την ίδια ταυτοχρόνως να βρίσκεται στη θέση του αχθοφόρου ιδεολογιών ή συμφερόντων άλλων.

Η Γυναίκα συνεχίζει ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών. Σε καιρούς κρίσης και πολέμων κατηγορείται πως είναι στα μετόπισθεν, αλλά είναι αυτή η οποία καλείται ν’ ανταποκριθεί εν τέλει στη σκληρή πραγματικότητα. Στα νεότευκτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στης «Προοδευτική Ευρώπη», δες Ειδομένη, η Γυναίκα πέφτει θύμα αποτρόπαιων εκβιασμών-κακοποίησης. Οι σεξιστικοί σχολιασμοί σε κάθε βήμα της. Αρκεί να δούμε τις αντιδράσεις αρθρογράφων σχετικά με την σύζυγο Μακρόν. Θα εστιάζουμε στην πολιτική Μακρόν ή στο τι φοράει και ποιας ηλικίας είναι η σύζυγος του εκάστοτε αργυρώνητου ομολογουμένως υπαλληλίσκου της πολιτικής σκηνής οικονομικών συμφερόντων;;; Αρκεί να θυμηθούμε τα υπαινικτικά σχόλια, τα οποία έλαβε η Καϊλή και άσχετα με την πολιτική-κομματική συμπεριφορά της, η οποία είναι σαφώς κατακριτέα. Ας ανατρέξουμε σε δικογραφίες κατά γυναικών, οι οποίες ενώ δέχθηκαν επιθέσεις δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα της άμυνας κι εκ των υστέρων κατηγορούνται για «εγκληματική πρόθεση».

Η ιδιότητα της γυναίκας συνεχίζει να τίθεται υπό το μικροσκόπιο, όχι ως χαρακτηρισμός πρωτογενούς και μη επιδεχόμενης «διορθώσεων», αλλά ως μεταβλητή, η οποία συνιστά κρηπίδα για οιοδήποτε θρησκευτικό-πολιτικό δόγμα στην πολυδιάστατη πορεία του ιστορικού «γίγνεσθαι». Παραδόξως εγκολπώνεται και η ίδια την αναγκαιότητα της επιβολής περιθωρίων, μέσα στα οποία της επιτρέπεται να ενεργεί, ανάλογα με την εποχή και το πολιτικό σύστημα, το οποίο ορίζει τη σεξουαλικότητα και την συμπεριφορά της. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, δυστυχώς ομιλούμε για προστασία de jure και όχι de facto.

Και θα κλείσω την παράγραφο με κάποιους στίχους απ’ την Ποιητική Σύνθεση «Στις Ακρώρειες της Μοναξιάς», η οποία κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Ωρίωνας τον Μάρτιο του 2017.

«…Οι Μητριάρχες μ’ ήθελαν Πόρνη, / Με τη χαρά μου σε κοινοκτημοσύνη. / Οι Πατριάρχες μ’ έχριζαν Αγία, / Με την ευδία μου σ’ εμμονή ενδοοικογενειακή…

Έτσι τελειώνει ο Κόσμος…

«Μητέρα» ονομάζεται η Επιστήμη της Ψυχανάλυσης. «Πατέρας» ονομάζεται η Επιστήμη της Κοινωνιολογίας. Δυστυχώς αποδεικνύονται και οι δύο πενιχρές ως προς το να προτείνουν σοβαρό σχεδιασμό ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αρκούνται σε μία άπραγη παρατήρηση και ανενεργή ομφαλοσκόπηση.

Αφ ης στιγμής ο άνθρωπος μεταλλάχθηκε σε καταναλωτικό ον, παύει να ενδιαφέρει η βελτίωση του συστήματος κατανομής αγαθών. Αναφύεται σ’ αυτό το σημείο ο φασισμός σαν έκφραση καταπίεσης σε πλαίσιο διεθνικό με τον Ισχυρό να εισπράττει μέσα από γρανάζια μηχανοκρατικής παγίωσης την ανταμοιβή του επειδή καταδυναστεύει. Κατά πόσον εν καιρώ κρίσης, όπου η άνιση διαστρωμάτωση προσφέρει στους ισχυρούς να έχουν την ευκαιρία τους έναντι των εξαθλιωμένων, η «ηδονή» αυτή πολλαπλασιάζεται-μεγεθύνεται; Και βέβαια ο όρος «ισχυρός» περικλείει πολλές έννοιες. Διότι οι Ισχυροί ανά την υφήλιο είναι πάνω απ’ τους Κυβερνώντες, κάτι σαν «Υπερδυνάμεις». Τα κοινωνικά στρώματα χωρίζονται ανέκαθεν σε ισχυρούς=βολεμένους-τυχερούς και σε ανίσχυρους=αβόλευτοι αγωνιστές-ασυμβίβαστοι άτυχοι. Καλές οι ερμηνείες περί ελευθερίας της βούλησης, αλλά σε πρακτικό επίπεδο δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τους εξωγενείς παράγοντες, οι οποίοι καθορίζουν την πορεία ενός ατόμου, και οι οποίοι εν τέλει εμφανίζονται ως πολλοί περισσότεροι.

Ο Δυτικός άνθρωπος παρουσιάζεται ευαίσθητος επιδεικνύοντας συναίσθημα για τα αδέσποτα ζώα, τη στιγμή που δεν ενδιαφέρεται για τους χιλιάδες ανέργους-άστεγους-πένητες. Τέτοιο ενδιαφέρον είναι κατά βάσην και ουσία αστήριχτο όταν εκλείπουν βασικά ψηφίσματα και θεσμικοί σχεδιασμοί. Τα ζώα πρώτα θα προστατεύσουν τα άτομα του είδους τους κι έπειτα θα ενδιαφερθούν για τις υπόλοιπες μερίδες έμβιων ατόμων. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την έλλειψη του έλλογου αλλά με το ένστικτο. Όταν ο άνθρωπος ολιγωρεί απέναντι στα άτομα του είδους του, με υποκριτική βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε: «Έτσι τελειώνει ο Κόσμος κι όχι με μια θεαματική έκρηξη. Αλλά με ένα λυγμό» σύμφωνα με τον αξεπέραστο ποιητή T. S. Eliot…

Οι Δημοπίθηκοι σε νέες περιπέτειες…

Λογοπλάστης είναι ένας πολύ καλός φίλος, απ’ τον οποίο δανείστηκα τον όρο «Δημοπίθηκοι», διότι τη βρήκα ευφυέστατη και κατά τη ρήση του Miguel de Unamuno, Ισπανός συγγραφέας & φιλόσοφος, «Αυτό που οι φασίστες μισούν πάνω απ’ όλα, είναι η ευφυΐα».

Τι κάνουμε στην πράξη λοιπόν για να αποτρέψουμε τον φασισμό;

Όταν απεκδυόμεθα τον μανδύα του Δασκάλου κι ενδυόμεθα εκείνον του ενεργούμενου, αφού δεχόμαστε να αναπαράγουμε τα απεχθή-ψευδή ρηθέντα στα σχολικά εγχειρίδια και σκύβουμε το κεφάλι μόνο και μόνο για το ξεροκόμματο λησμονώντας την ιδιότητα του Λειτουργού.

Όταν απεμπολούμε την ηθική του Ιπποκράτη και γινόμαστε συνεργοί στα τεράστια σκάνδαλα στον Τομέα της Υγείας.

Όταν ο έλληνας αγρότης ανέβαζε το γόητρό του προσλαμβάνοντας μετανάστες για τις αγροτικές δουλειές με ελάχιστη αμοιβή. Ας θυμηθούμε τη Μανωλάδα-τον Θεσσαλικό και Κωπαϊδικό Κάμπο.

Όταν η μικροαστούλα νοικοκυρά έμαθε να χρησιμοποιεί βοήθεια για τις οικιακές εργασίες απασχολώντας μετανάστριες επί πενιχρής αμοιβής, επειδή τοιουτοτρόπως ανέβαινε κοινωνική βαθμίδα, επίπλαστη ουσιαστικά.

Όταν Οικονομολόγοι-Λογιστές απεργάζονται δεινά κατά των λαϊκών στρωμάτων. Δεν θα ξεχάσω όταν μπήκα στο γραφείο ενός Λογιστή. Είχε αναρτημένες τις φωτογραφίες του Γκεβάρα-του Βελουχιώτη-ενός αγίου της Ορθοδοξίας και τακτοποιούσε «μαύρο συνάλλαγμα» ενός επιχειρηματία. Τη στιγμή που ο άνεργος φορολογείται επειδή έχει ένα σπίτι.

Όταν στις πολεοδομίες συνεχίζουν τα ρουσφέτια για τις τακτοποιήσεις προς όφελος των οικοπεδοφάγων-εμπρηστών.

Όταν η ίδια η Γυναίκα κατηγορεί το φύλο της όχι με αντικειμενικά κριτήρια αλλά ζηλόφθονα.

Όταν ο έχων προλαμβάνει τον μη έχοντα με πλείστους τρόπους, ενώ στην ουσία απλώς του κλείνει την πόρτα προς αρωγή. Η έλλειψη δυστυχίας προφανώς κι επισύρει τη Δυστυχία.

Το αυταρχικό Κράτος αναπτύσσει τα συμφέροντά του μέσα στο πλαίσιο της Οικογένειας, η οποία λειτουργεί σαν εργοστάσιο ιδεολογίας. Έξω απ’ το πλαίσιο της Οικογένειας διευρύνεται ο ιστός στις υπόλοιπες Δομές, Νοσοκομεία-Σχολεία-Υπηρεσίες, που κρηπιδώνουν την ανάσχεση της Σκέψης. Στη συνείδηση του Μέσου ανθρώπου δεν υπάρχει ίχνος της ιδέας της εξέγερσης. Συχνά στις μέρες μας νομίζουν οι άνθρωποι πως με το να αναπτύξουν μορφές εκτεταμένης φιληδονίας έχουν δραπετεύσει απ’ τους περιορισμούς. Στην ουσία όμως παραμένουν προσδεδεμένοι στο άρμα της Οικογένειας σαν προσαρμοσμένοι υπήκοοι μιας ηγετικής προσωπικότητας, είτε μεταφράζεται σαν Πατέρας είτε σαν Μητέρα. Εκ του σύνεγγυς η συσκότιση των μαζών επέρχεται απρόσκοπτα, αφού με την ίδια λογική δεν μπορούμε να υψώσουμε ανάστημα σε κανέναν άλλο παγιωμένο θεσμό.

«Κι αν η πρόθεσή μας είναι να παραδεχτούμε την πραγματικότητα της στιγμής σαν λογικό έγκλημα, και αυτό είναι μια προσπάθεια για να κατανοήσω την εποχή μου», δια στόματος Albert Camus

«Χωρίς να φλυαρούμε λοιπόν περί φασισμού, ας δώσουμε συγκεκριμένη απάντηση. Ειδάλλως ας κλείσουμε το στόμα μας», καθώς διατυπώνει κι ο Ράιχ…

---

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη

---