Ποιος θα σώσει την τιμή του συνδικαλιστικού κινήματος;

Γράφει ο Μάκης Ριζάτος.

ΠΗΓΗ:Κίνηση Κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας  

Την Τρίτη, 28/2/2017, ανάμεσα στους καλεσμένους στην εκπομπή του ΑΝΤΕΝΑ, «Καλημέρα Ελλάδα», του δημοσιογράφου Γ. Παπαδάκη, ήταν και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας συνταξιούχων ΙΚΑ που είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος ερωτήθηκε από τον δημοσιογράφο κο Παπαδάκη: «Κύριε πρόεδρε, υπάρχει μια αναστάτωση στους συνταξιούχους για την εισφορά υπέρ των συνταξιουχικών οργανώσεων που επιβάλλει ο μνημονιακός νόμος του κ. Κατρούγκαλου….. εκείνο που ενόχλησε είναι ότι πρόκειται για διάταξη του γνωστού αντιασφαλιστικού μνημονιακού νόμου του Μαΐου του 2016 αλλά και το γεγονός ότι κανείς δεν είχε ενημερωθεί και δεν ρωτήθηκε γιαυτό».

Το στέλεχος του ΚΚΕ, απέφυγε να απαντήσει στην αιτία της αγανάκτησης των συνταξιούχων, καθώς και στο γεγονός που τόνιζε ο δημοσιογράφος για διάταξη που περιέχεται στον πιο ακραίο αντιασφαλιστικό νόμο. Απλά αρκέστηκε να πει, πως οι συνταξιούχοι δεν πρέπει να ανησυχούν γιατί τα χρήματα αυτά που τους τα παίρνουν με αυτήν τη διάταξη, χωρίς να τους ρωτήσουν, «πιάνουν τόπο»!!! Τι απέκρυψε; Πρώτον: ότι όταν αυτός ο νόμος διαμορφωνόταν και ήταν σχέδιο, ο ίδιος, ως πρόεδρος των συνταξιούχων ΙΚΑ, ενώ εξαπέλυε μύδρους εναντίον του, ονομάζοντας τον, νόμο λαιμητόμο, την ίδια στιγμή, από κοινού και με άλλους προέδρους του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού!!!, επισκέφθηκαν τον υπουργό κο Κατρούγκαλο και του έθεσαν το αίτημα να περιληφθεί στον αντιασφαλιστικό νόμο του, αυτή η διάταξη της παρακράτησης υποχρεωτικής εισφοράς!!! Μάλιστα, όταν ο υπουργός δέχτηκε μεν να μπει αυτή η διάταξη στο νόμο του, (άρθρο 102 νόμου 4387/2016) αλλά η υποχρεωτική παρακράτηση από τους συνταξιούχους να είναι 0,20€, μόνον από τις κύριες συντάξεις τους και όχι 0,25€ από τις κύριες συντάξεις τους και άλλα 0,25€ από τις επικουρικές τους, που ζητούσε ο πρόεδρος, το στέλεχος του ΚΚΕ!!!, μαζί και με τους άλλους προέδρους, τότε το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, στις 11/5/2016 σελίδα 9, κατάγγειλε τον υπουργό πως «στραγγαλίζει τα συνταξιουχικά σωματεία με ψίχουλα»!!! (πατήστε εδώ για να διαβάσετε όλο το δημοσίευμα. Αλλά πατήστε και εδώ και εδώ και εδώ για να δείτε σχετικά δημοσιεύματα του Εργατικού Αγώνα).

Ακόμα τι άλλο απέκρυψε το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρόεδρος της ομοσπονδίας συνταξιούχων ΙΚΑ; Απέκρυψε ότι στις 18/10/2016 ο ίδιος, ως πρόεδρος της ομοσπονδίας, απέστειλε επιστολή στον υπουργό και του ζητούσε να του αποδώσει τα χρήματα που παρακράτησε από τους συνταξιούχους. (ΦΕΚ 4421 τεύχος δεύτερο 30/12/2016 σελ.44732 παράγρ. 3). Στο ίδιο ΦΕΚ και στην ίδια σελίδα (που υπογράφεται από την υπουργό εργασίας), στην παράγραφο 5, καταγράφεται ότι το ποσό που παρακρατείται από τους συνταξιούχους χωρίς να τους ρωτήσουν, ανέρχεται στα 1.786.438€, ενώ στην παράγραφο 6 η μοιρασιά που συμφωνήθηκε, γίνεται, κατά 64% υπέρ της ομοσπονδίας συνταξιούχων ΙΚΑ (όλη η διοίκηση αυτής της ομοσπονδίας πρόσκειται στο ΚΚΕ), κατά 32% υπέρ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτικών Συνταξιούχων, και κατά 4% υπέρ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας. (πρόκειται για ομοσπονδίες του διαχρονικού «πολύχρωμου» κυβερνητικού συνδικαλισμού).

Αναφέραμε παραπάνω ότι η διάταξη για την υποχρεωτική παρακράτηση της υποχρεωτικής εισφοράς των συνταξιούχων, μετά από πρόταση των προαναφερόμενων προέδρων συνταξιουχικών οργανώσεων, περιλήφθηκε στο άρθρο 102 του ακραίου αντιασφαλιστικού νόμου 4387/2016. Το άρθρο αυτό, το ψήφισε το ΚΚΕ, άλλωστε το μέλλος της ΚΕ του κόμματος και πρόεδρος της ομοσπονδίας ΙΚΑ, με επιμονή το απαίτησε από τον υπουργό. Έτσι λοιπόν το ΚΚΕ ουσιαστικά νομιμοποίησε έναν εκτρωματικό νόμο που κατά τ’ άλλα δεν κουράζεται να τον καταδικάζει στα λόγια. Επίσης έτσι εκχώρησε στο αστικό κράτος το δικαίωμα, όχι μόνο να επεμβαίνει στα συνδικάτα, αλλά και να κρατά στα χέρια του το κλειδί της δράσης τους αφού, έχοντας πάρει και με τη βούλα των συνδικαλιστών του ΚΚΕ, το δικαίωμα να εισπράττει εισφορές από όλους τους συνταξιούχους, μπορεί να κατευθύνει τη χρηματοδότηση επιλεκτικά, ανάλογα με το τι βολεύει κάθε φορά την αστική τάξη. Υπάρχει επομένως μέγα πολιτικό, συνδικαλιστικό, ηθικό ζήτημα για τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ αλλά και για το ίδιο το ΚΚΕ, ζήτημα που δικαίως τίθεται σε όλα τα επίπεδα, δημιουργώντας τεράστια ερωτηματικά, μεταξύ άλλων και για τη γνωστή στάση τους στο νόμο Κατρούγκαλου (Να θυμηθούμε δεν υπήρξε καμία πρόταση από το ΠΑΜΕ για απεργιακή κινητοποίηση, από το Φλεβάρη του 2016 μέχρι την ψήφιση του νόμου, το Μάη του 2016 ενώ αντίθετα, είχαμε συναπόφαση του ΠΑΜΕ με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό για 48ωρη απεργία, όταν ο νόμος θα πήγαινε στη βουλή!!! Μια απεργία που έγινε το Σαββατοκύριακο 7&8 Μάη του 2016 «κατόπιν εορτής», όταν ψηφιζόταν ο νόμος!!!).

Αλλά και από την αστική συνταγματική σκοπιά, αυτή η διάταξη είναι διαβλητή γιατί περιέχει καταναγκασμό. Σε τι συνίσταται ο καταναγκασμός; Συνίσταται στο γεγονός ότι το αστικό κράτος που υποχρεούται να παρέχει τις συντάξεις, οικειοποιείται, χωρίς να ρωτήσει τους δικαιούχους τη σύνταξή τους, ένα μέρος από αυτήν τη σύνταξη, λέγοντας ότι θα το αποδώσει στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Επίσης η διάταξη είναι διαβλητή και από το γεγονός ότι το κράτος παρακρατεί αυτήν την εισφορά από όλους τους συνταξιούχους είτε είναι εγγεγραμμένοι σε σωματεία είτε δεν είναι. Και τρίτον είναι διαβλητή, γιατί το σύνολο των χρημάτων που το κράτος παρακρατεί, το αποδίδει επιλεκτικά σε τρεις ομοσπονδίες, ενώ υπάρχουν και άλλες, υπάρχουν πολλά σωματεία που δεν ανήκουν σε ομοσπονδίες, αλλά και συνομοσπονδίες. Το επιχείρημα που προβάλλεται ότι όποιος δεν θέλει να του γίνεται αυτή η υποχρεωτική παρακράτηση μπορεί να κάνει αίτηση εξαίρεσης, είναι ανήθικο και αντιδεοντολογικό γιατί επιδιώκει να πειθαναγκάσει τον καθένα να διστάσει να προβεί στη διαδικασία για εξαίρεση για να μην υποβληθεί στην ταλαιπωρία που αυτή συνεπάγεται αλλά κύρια γιατί ο καθένας δεν θέλει, μια τέτοια κίνησή του να τον χαρακτηρίσει μίζερο για ένα τόσο μικρό ατομικό ποσό.

Αφού λοιπόν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ υπέκυψαν στα «θέλγητρα» του αστικού κράτους, μια νομική κίνηση από συνεπείς ταξικές οργανώσεις που δεν θέλουν το αστικό κράτος να είναι κουμανταδόρος στα οικονομικά των συνδικάτων, μπορεί και πρέπει να σώσει την τιμή του συνδικαλιστικού κινήματος.