Περί -υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων- και άλλων δαιμονίων... , (της Πένης Γαλάνη)

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τη δημοσίευση έρευνας της Le Parisien που  καταρρίπτει και μάλιστα εκκωφαντικά τον «μύθο» του τεραστίου δημοσίου τομέα και του υπερβολικού αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας.

Αν ένα επιχείρημα ευδοκίμησε ήδη από τις αρχές της κρίσης προκειμένου δήθεν να στοιχειοθετηθεί οικονομικά, πολιτικά αλλά και ηθικά η μνημονιακή λαίλαπα που ακολούθησε ήταν αυτό του «υπέρογκου δημοσίου τομέα» και των «πολυάριθμων, βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων»  που πρέπει πάση θυσία να μειωθούν.

Αυτή η προπαγάνδα, πατώντας σε υπαρκτά στοιχεία διαφθοράς και διαπλοκής που τα ίδια αυτά αστικά κόμματα εξουσίας δημιούργησαν και διαιώνισαν, εξαπλώθηκε σε βαθμό επιδημίας, συγκροτώντας μέχρι και σήμερα ένα απ’ τα πιο τρανταχτά όπλα όλου του αστικο- φιλελεύθερου μπλοκ για την προώθηση μιας σειράς μέτρων ιδιωτικοποιήσεων, απολύσεων και μνημονιακών δεσμεύσεων, κυρίως σε τομείς κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Σύμφωνα με την έρευνα της Le Parisien, η οποία εμφανίζει το ποσοστό του εργατικού δυναμικού που απασχολούνται στο δημόσιο σε διάφορες χώρες, μόνο η Ιαπωνία έχει λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους από την Ελλάδα, ενώ οι Σκανδιναβικές χώρες Σουηδία και Νορβηγία βρίσκονται στις πρώτες θέσεις με ποσοστά 26,2% και 29,3% αντίστοιχα. Επόμενη βρίσκεται η Γαλλία με 21,9%, στην οποία μάλιστα το συγκεκριμένο ζήτημα του δημοσίου τομέα και των υπαλλήλων του βρίσκεται στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης με τον υποψήφιο Φιγιόν να τονίζει ότι υπάρχει ανάγκη για απόλυση 500.000 ατόμων. Βρετανία και ΗΠΑ βρίσκονται στις αμέσως επόμενες θέσεις με 17,4% και 14,6% αντίστοιχα ενώ Ιταλία, Ισπανία και Γερμανία συγκεντρώνουν χαμηλότερα ποσοστά, ωστόσο και πάλι πιο ψηλά από τη χώρα μας.

Τα στοιχεία αυτά δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες της εκτίναξης της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης και της απότομης πτώσης του βιωτικού επιπέδου, συνέπειες που μεταξύ άλλων είναι αποτέλεσμα και του τεράστιου αριθμού απολύσεων, κυρίως στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα (συμβασιούχους κλπ).

Λαμβάνοντας υπόψη την απογραφή που διενήργησε το 2010 η τότε κυβέρνηση θα δούμε ότι οι υπάλληλοι σε δημόσιο τομέα, Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης απασχολούσαν περί τους 770.000. Αντίστοιχα, με στοιχεία του 2012, οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν περίπου 706.000, εκ των οποίων οι 295.000 εργάζονταν στον τομέα της εκπαίδευσης και της υγείας (νοσοκομεία). Το 2014 όμως, σύμφωνα με το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είχε μειωθεί στους 579.164, με διαρκή μάλιστα ρυθμό μείωσης, ανά μήνα.

Δηλαδή μέσα σε 4 χρόνια, μετά από απολύσεις, συγχωνεύσεις υπηρεσιών και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι μειώθηκαν κατά 25% (190.000). Τα δημιουργούμενα κενά όμως όχι μόνο δεν καλύφθηκαν αλλά αυξήθηκαν δημιουργώντας ανυπολόγιστα προβλήματα σε ζωτικούς τομείς της καθημερινής ζωής, την ίδια ώρα που αμέτρητοι απόφοιτοι και εργαζόμενοι-άνεργοι σχηματίζουν ουρές στον ΟΑΕΔ ή υποαπασχολούνται σε δουλειές του ποδαριού, εκτός του επιστημονικού τους πεδίου.

Άνθρακες ο νεοφιλελεύθερος θησαυρός

Πέραν όμως του αριθμητικού μύθου, αξίζει να σταθούμε και στα αμιγώς οικονομικά στοιχεία για τους υπαλλήλους στο δημόσιο τομέα που για ακόμη μια φορά έρχονται να καταρρίψουν την προπαγάνδα περί «καλοπληρωμένων»». Έρευνες του 2010 δείχνουν ότι μόνο το 9% του ελληνικού ΑΕΠ το 2009 διατέθηκε για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, την ίδια στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό για Δανία και Γαλλία ήταν 16,9% και 12,8% αντίστοιχα.

Άνθρακες λοιπόν, ο θησαυρός της προπαγάνδας... Και αυτό μάλιστα, από επίσημες πηγές αστικών εφημερίδων όπως η Le Parisien. Θα ήταν βέβαια ανώφελο να πιστεύει κανείς  ότι αυτή η μείωση του δημόσιου τομέα συνεπάγεται και «πάταξη της διαπλοκής», «τέλος των πελατειακών σχέσεων» και «εξυγίανση του δημοσίου». Αντιθέτως, όλες οι τελευταίες εξελίξεις αλλά και τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνουν πως αυτή η πορεία σημαίνει περαιτέρω διαφθορά, σκληρά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις, εξαφάνιση των όποιων κοινωνικών παροχών και χειροτέρευση των όρων αναπαραγωγής και διαβίωσής μας σε όλα τα επίπεδα.

πηγή:  - Kommon