Των οικιών ημών εκφασιζομένων, ημείς άδομεν… (Του Σπύρου Αλεξίου)

Το Μενίδι ήρθε τις τελευταίες μέρες με δραματικό τρόπο στην επικαιρότητα, λόγω του θανάτου του 11χρονου από αδέσποτη σφαίρα αλλά και του ρατσιστικού ξεσπάσματος που ακολούθησε και έφερε στην επιφάνεια το τεράστιο θέμα του αργού αλλά σταθερού εκφασισμού της κοινωνίας. 

 

 

Εκφασισμού που τρέφεται στο έδαφος της κοινωνικής κρίσης αλλά είναι αποτέλεσμα σταθερής και στοχευμένης δράσης από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος.

 

Για το περιστατικό στο Μενίδι και όσα ακολούθησαν έχουν γραφτεί πολλά,  μεγάλο μέρος της Αριστεράς με ευκολία απέδωσε τα γεγονότα σε «χρυσαυγίτες».

 

Σε άρθρο του στο kommon.gr ο Νίκος Γουρλάς ορθότατα επισημαίνει:

«Ορισμένοι βιαστήκαν να χρεώσουν όλες τις διαμαρτυρίες στην ακροδεξιά, σε δουλειά των φασιστών, που φυσικά κι έχουν βάλει το χεράκι τους σ’ ένα βαθμό. Μία τέτοιου είδους όμως μονοδιάστατη αφήγηση ξεφεύγει από μία αριστερή ταξική ανάλυση και καταλήγει σ’ ένα μικροαστικό δικαιωματισμό που βλέπει μέχρι τα όρια της μεταμοντέρνας ταυτότητας των υποκειμένων».

 

Η εύκολη λύση των «χρυσαυγιτών» παραβλέπει την κοινωνική πραγματικότητα σε αυτές τις συνοικίες, την οργανωμένη εγκληματικότητα που τρέφεται από τον απομονωτισμό και δημιουργεί κλίμα τρόμου, μέσα στο οποίο καθημερινά ζει η πλειοψηφία των κατοίκων.

 

Παραβλέπει την προφανή ανοχή και συνέργεια παραγόντων των κρατικών δομών στην κατάσταση αυτή και κυρίως τη συγκροτημένη προσπάθειά του να στραφεί η δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας κατά των Ρομά με πυρήνα την άποψη πως αναπτύσσουν παραβατικές συμπεριφορές «γιατί είναι Ρομά» και όχι λόγω των κοινωνικών συνθηκών και του απομονωτισμού. Παραβατικές συμπεριφορές που φυσικά υπάρχουν και σε πολλές άλλες περιοχές που δεν υπάρχουν Ρομά, όμως εκεί αποσιωπούνται ή θεωρούνται «γραφικά έθιμα» και «πατροπαράδοτο δικαίωμα» σύμφωνα με τον ανεκδιήγητο υφυπουργό Υγείας και Μαγκιάς Παύλο Πολάκη.

 

Οι τηλεοράσεις έσυραν το ρατσιστικό χορό

 

Λεπτομέρειες (;) αξιοσημείωτες: το ομόθυμο ρατσιστικό παραλήρημα των ΜΜΕ μετά το τραγικό περιστατικό, το γεγονός ότι ενώ διαπράχτηκαν προφανή αδικήματα τόσο του κοινού ποινικού δικαίου όσο του αντιρατσιστικού νόμου(επιθέσεις, πυρπολήσεις, διασπορά ρατσιστικού μίσους κ.λπ.) η ΕΛΑΣ και η δικαιοσύνη ούτε άκουσαν, ούτε είδαν τίποτα.  Φυσικά, όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι» πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί που ζητούσαν συλλήψεις για χιουμοριστικά σχόλια στο διαδίκτυο… αγνοούνται.

 

Θα μπορούσε να θεωρηθεί το Μενίδι «μια στραβή», όπως δήλωσε ο - επίσης-ανεκδιήγητος Μπαλάφας; Θα άξιζε τον κόπο να γίνει μια πρόχειρη σύνοψη περιστατικών και αντιδράσεων στο ίδιο χρονικό διάστημα που αναδεικνύουν πολύμορφα το αντίθετο.

 

Στη Θεσσαλονίκη, σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ, μια νέα γυναίκα πέφτει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από έναν ιερωμένο. Η γυναίκα έχει την ψυχραιμία να αποτυπώσει με το κινητό της το περιστατικό και να το καταγγείλει δημόσια. Σάλος ξεσπά και για την ουσία του θέματος αλλά και γιατί το θέμα είναι «γαργαλιστικό».

 

Αυτό που ακολουθεί είναι αληθινά εφιαλτικό: Και κάτω από την ανάρτηση της γυναίκας αλλά και στις δεκάδες ηλεκτρονικές σελίδες που δημοσιεύτηκε,  χιλιάδες σχόλια πρωτοφανούς χυδαιότητας μετατρέπουν το θύμα σε θύτη. Η αμφισβήτηση της αλήθειας της καταγγελίας ήταν η πιο ήπια εκδοχή, κυρίαρχες ήταν η απόδοση της ευθύνης στην «προκλητική εμφάνιση» της κοπέλας αλλά και η ανοιχτή χυδαία σεξουαλική επίθεση εναντίον της.

 

Λεπτομέρειες(;) αξιοσημείωτες: όπως αποκαλύφθηκε ο «άγιος» ήταν γνωστός στην αστυνομία για τις επιθέσεις του. Το τμήμα ηλεκτρονικού εγκλήματος «δεν είδε δεν άκουσε τίποτα» για τα προφανή ποινικά αδικήματα που διαπράχθηκαν  στο διαδίκτυο ενώ για τα ΜΜΕ ήταν «γέροντας» (γενικώς…) ίσως και «Ρώσος! Φυσικά, και εδώ όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι» πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί που ζητούσαν συλλήψεις για χιουμοριστικά σχόλια στο διαδίκτυο… αγνοούνται.

 

Οπαδός του Ες, αλλά όχι Νεοναζί!

 

Στη Λέσβο το όνομα του δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα είναι γνωστό σε όλους για την μαχητική του στάση και τη συμμετοχή του σε κοινωνικούς αγώνες. Ο Στρατής Μπαλάσκας καταδικάστηκε, με απόφαση του Εφετείου Πλημμελημάτων Μυτιλήνης, σε φυλάκιση τριών μηνών για εξύβριση καθώς στην εφημερίδα της Λέσβου Εμπρός είχε γράψει άρθρο, στο οποίο χαρακτήριζε «δεδηλωμένο νεοναζί» τον γυμνασιάρχη του 6ου Γυμνασίου, Β. Μακρυπούλια, ο οποίος στο προσωπικό του ιστολόγιο είχε αναρτήσει περιεχόμενο εικόνας και ήχου υπό τον τίτλο: «Το απόλυτο ψεύδος είναι ένα: Αυτό του Πολυτεχνείου του 1973».

 

Ο Β. Μακρυπούλιας με αφορμή το δημοσίευμα που υπέγραψε ο Στρατής Μπαλάσκας, μήνυσε τον δημοσιογράφο, αλλά στη διάρκεια της δίκης προσκομίστηκαν έγγραφα από την ιστοσελίδα του εκπαιδευτικού, ο οποίος στις 25 Σεπτεμβρίου 2009 διατύπωνε την προτροπή : «Έλληνες θυμηθείτε- 7 Νοεμβρίου ψηφίζουμε Ελληνική Αυγή και Ν. Μιχαλολιάκο για την Αθήνα και για την Ελλάδα». Ο γυμνασιάρχης ενώ στη δίκη δήλωσε εθνικοσοσιαλιστής και στην προσωπική του ιστοσελίδα προβάλλει δημοσιεύματα και άρθρα του Ρούντολφ Ες, ισχυρίστηκε ότι είναι προσβλητικός ο χαρακτηρισμός «νεοναζί». Κι όμως, με αυτά τα στοιχεία, ο δημοσιογράφος καταδικάστηκε!

 

Λεπτομέρειες (;) αξιοσημείωτες:  Η απόφαση του Αρείου Πάγου να απορρίψει την αίτηση αναίρεσης της καταδίκης σε δεύτερο βαθμό του δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα και να αποδεχτεί την αιτιολόγηση της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Βορείου Αιγαίου. Το γεγονός πως στη Λέσβο, όπως και σε άλλα νησιά, εδώ και μήνες αναπτύσσεται το ιδεολόγημα της «καταστροφικής για τον τουρισμό παρουσίας των προσφύγων».

 

Δεν είναι φυσικά άσχετο με το κλίμα αυτό και αποτυπώνεται στον πανομοιότυπο τρόπο με τον οποίον ξεκινούσαν τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ για τον μεγάλο σεισμό που έπληξε το νησί: «Μετά τους πρόσφυγες, νέο χτύπημα στον τουρισμό του νησιού». Η ακραία ρατσιστική γελοιογραφία του Μητρόπουλου στα Νέα της 14^ης Ιουνίου είναι όλη αυτή η υστερία σε μια εικόνα. Φυσικά, και σε αυτήν την περίπτωση, όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι» πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί που ζητούσαν συλλήψεις για χιουμοριστικά σχόλια στο διαδίκτυο… αγνοούνται.

 

Στην αθλητική (;) επικαιρότητα τα θέματα που τις τελευταίες μέρες κυριάρχησαν ήταν οι τελικοί του πρωταθλήματος μπάσκετ και η πρόσληψη από τον Ολυμπιακό του προπονητή Μπέσνικ Χάσι, Αλβανού, Κοσοβάρου στην καταγωγή. Στο μπάσκετ αυτό που κυριάρχησε ήταν η φασιστική συμπεριφορά του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός Δημήτρη Γιαννακόπουλου: Ύβρεις εκτός ορίων μπροστά σε κάμερες και Μέσα, απειλές για χρήση βίας και αυτοδικίας: «ή εμείς ή κανείς, θα πάρουμε το νόμο στα χέρια μας» ήταν η δημόσια τοποθέτησή του.

 

Ένας απλός πολίτης θα είχε φυσικά συλληφθεί, ο Γιαννακόπουλος όμως όχι. Αντίθετα, μετά τον θρίαμβο του Παναθηναϊκού γνώρισε την αποθέωση από 15.000 οπαδούς στο ΟΑΚΑ και από πολύ περισσότερους στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως «μάγκας» που με την «μάγκικη» συμπεριφορά του καθόρισε το «κλίμα»!

 

Τους πείραξε ο Κοσοβάρος

 

Την ίδια στιγμή, οι οπαδοί του Ολυμπιακού που έκαναν γυαλιά καρφιά το γήπεδό τους απλά γιατί έχασαν, είναι στα κάγκελα και για πρώτη φορά εκδηλώνονται μαζικά κατά του Μαρινάκη, όχι για τις ευρύτερες δραστηριότητές του ή –έστω- για αθλητικούς λόγους. Οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού ξιφουλκούν κατά της πρόσληψης του συγκεκριμένου προπονητή γιατί είναι… Αλβανός και μάλιστα Κοσοβάρος! Πλημμύρισαν οι εφημερίδες και τα Μέσα με απίστευτου ρατσιστικού μίσους σχόλια, πανομοιότυπα και με προφανή την ύπαρξη «κέντρου» από το οποίο εκπορεύονται!

 

Λεπτομέρειες (;) αξιοσημείωτες: Στην Ελλάδα κυκλοφορούν 14 αθλητικές εφημερίδες, υπάρχουν 6 αθλητικά ραδιόφωνα και εκατοντάδες sites. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, στην Γαλλία  και τη Γερμανία υπάρχει από 1 περιοδικό, στην Ιταλία και την Ισπανία από 4 εφημερίδες, στην Αγγλία καμία. Στην «πίτα» της κυκλοφορίας και των θεμάτων ο Ολυμπιακός καταλαμβάνει περίπου το 40% ενώ στην ηλικιακή σύνθεση το 80% των αναγνωστών και ακροατών είναι κάτω των 35 ετών.

 

Για πρώτη φορά, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και γενικά οι «ερυθρόλευκοι» δημοσιογράφοι τάχθηκαν μαζικά κατά μιας απόφασης Μαρινάκη με αριθμητή την «έλλειψη ποδοσφαιρικής παιδείας των Αλβανών». Παρανομαστής φυσικά η ρατσιστική αντιμετώπιση της καταγωγής του. Ο αριθμητής είναι φτηνή δικαιολογία, στο βέλγιο μεγάλωσε ο άνθρωπος και το γνωρίζουν όλοι.

 

Τα παραπάνω αποτελούν μια μικρή, δυστυχώς, σταχυολόγηση περιστατικών των τελευταίων ημερών, που δείχνουν διαφορετικά μεταξύ τους, στην πραγματικότητα όμως έχουν κοινά χαρακτηριστικά: Αναδεικνύουν  την ανάπτυξη φασιστικών και ρατσιστικών -επί της ουσίας- αντιλήψεων και συμπεριφορών σε τομείς που καλύπτουν σχεδόν το σύνολο της κοινωνικής δραστηριότητας, αντιλήψεις και συμπεριφορές που ενστερνίζονται όλο και περισσότεροι πολίτες, ειδικά νέοι. Αναπτύσσονται στο έδαφος των αντιδραστικών αντανακλαστικών που γεννά η κρίση (ατομισμός, αντικοινωνικότητα, στροφή σε μεταφυσική) και εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία. Φυσικά και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη Χρυσή Αυγή που με τη σειρά της τρέφεται από αυτά.

 

Πάνω από όλα όμως καλλιεργούνται και –σε διαλεκτική σχέση- αξιοποιούνται από το ίδιο το σύστημα. Τα μικρά καθημερινά περιστατικά που προαναφέρθηκαν κάνουν ξεκάθαρο πως υπάρχει παρέμβαση και μάλιστα καταλυτική των ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος. Στη βαθιά, παρατεταμένη δομική κρίση του έχει μια μεγάλη αδυναμία και μια μεγάλη δύναμη.

 

Από τη μια, η κρίση υπερσυσσώρευσης και ο ανελέητος ανταγωνισμός δεν επιτρέπουν την παραμικρή παραχώρηση προς τον κόσμο της εργασίας, τόσο σε υλική μορφή αλλά και σε εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, αντίθετα για την αύξηση των κερδών αυτά πρέπει να τσακιστούν. Τις αντιδράσεις που αντικειμενικά προκαλεί αυτή η επιλογή τις αντιμετωπίζουν με την καταστολή αλλά κυρίως με την ιδεολογική χειραγώγηση και ενσωμάτωση, με την καλλιέργεια ακριβώς ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων που οδηγούν στην πολυδιάσπαση και τον κανιβαλισμό στο εσωτερικό της κοινωνίας αποτρέποντας τον μεγάλο –γι’ αυτούς φυσικά –κίνδυνο της ενότητας της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.

 

Από την άλλη, οι τεχνολογικές εξελίξεις τους προσφέρουν πανίσχυρα όπλα προπαγάνδας που σε συνδυασμό με την κοινωνική εξαθλίωση δίνουν στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους τα αναγκαία μέσα και συνθήκες.

 

Τα ΜΜΕ είναι το προφανές, εξίσου μεγάλος είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης, της εκκλησίας, της κυρίαρχης πολιτιστικής ιδεολογίας.  Οι ειδήσεις των ΜΜΕ είναι σε καθημερινή βάση οχετός ρατσιστικού δηλητηρίου, την επίθεση κατά σπιτιών των Ρομά την καθοδηγούσαν ουσιαστικά τα δελτία των 8. Οι άμβωνες των εκκλησιών το ίδιο, οι μητροπόλεις του  Πειραιά ή της Θεσσαλονίκης είναι κέντρα ρατσιστικού και ομοφοβικού λόγου.

 

Στο έδαφος της απόγνωσης χιλιάδες στρέφονται στον μυστικισμό και τον αποκρυφισμό, συρρέουν μαζικά να προσκυνήσουν τα δάχτυλα ή και τη σαγιονάρα αγίων (δεν είναι σχήμα λόγου) . Αν ανοίξει κανείς τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, των Θρησκευτικών ή των Αρχών Οικονομικής θεωρίας θα ανακαλύψει ρίζες πολλών από τις συμπεριφορές που περιγράφηκαν παραπάνω. Η πολιτιστική παραγωγή είναι πλέον στον αστερισμό των realitys ενώ ο αθλητισμός στα χέρια του πιο σκληρού και βρώμικου κομματιού της αστικής τάξης.

 

Τελικά, όταν οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τις «αξίες» της κοινωνίας η εκκλησία, ο στρατός, η αστυνομία, η οικογένεια είναι στις πρώτες θέσεις με υψηλότατα ποσοστά, πολλαπλάσια των ποσοστών της Χρυσής Αυγής, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλο είναι το λάθος της Αριστεράς που από την υποτίμηση του κινδύνου της Χρυσής Αυγής οδηγήθηκε στην ταύτιση του φασιστικού φαινομένου με μια οργάνωση και τα ποσοστά της. Υποτιμάται πλήρως η διάδοση των φασιστικών αντιλήψεων σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, φαινόμενο όχι μόνο ελληνικό.

 

Ζητείται αντίπαλο δέος

 

Αυτό αντανακλάται και στην πρακτική της Αριστεράς. Σίγουρα δεν μπορεί με τα ίδια όπλα να αντιπαρατεθεί στον πανίσχυρο μηχανισμό των ΜΜΕ. Το γεγονός όμως πως ούτε καν επιχειρείται να στηθεί ένα πλατύ δίκτυο αντιπληροφόρησης που θα ενοποιεί τους μικρούς διαύλους είναι ενδεικτικό της υποτίμησης αλλά και του καταραμένου σύνδρομου πολυδιάσπασης και μικροϊδιοκτησίας.

 

Στην εκπαίδευση η Αριστερά έχει σημαντικές δυνάμεις όμως, με φωτεινές εξαιρέσεις, είναι ανύπαρκτη η προσπάθεια, έστω, ιδεολογικής ανάσχεσης του σκοταδισμού που καλλιεργείται σε εκατομμύρια νέους. Η πολιτιστική απάντηση στα κυρίαρχα πρότυπα εξαντλούνται σε φεστιβαλικές εκδηλώσεις άπαξ του έτους ή σε εξαιρετικές ιδέες όπως η συγκρότηση εργατικών λεσχών που όμως δεν αγκαλιάζουν ούτε καν το δυναμικό της Αριστεράς καθώς και δω υπεισέρχεται το καταραμένο σύνδρομο που προαναφέραμε.

 

Χαρακτηριστική είναι η αντιμετώπιση των δύο αιχμών της ιδεολογικής επίθεσης του κεφαλαίου: του ρατσισμού και του εθνικισμού. Και στις δύο περιπτώσεις το κεφάλαιο γειώνει την ιδεολογική του παρέμβαση σε υπαρκτές κοινωνικές συνθήκες, σε υπαρκτές κοινωνικές αναζητήσεις για να τις στρέψει, με τη μορφή μίσους, είτε απέναντι στον πρόσφυγα, απέναντι στον διαφορετικό, απέναντι στο λαό της διπλανής χώρας.

 

Η απάντηση της Αριστεράς κινείται σε μεγάλο βαθμό στη σφαίρα των ηθικών και συναισθηματικών επικλήσεων πανανθρώπινων αξιών, σε επετειακές κινητοποιήσεις και σε πανηγυρισμούς εφήμερων «νικών» για τη ματαίωση μιας εκδήλωσης των νεοναζί. Την ίδια στιγμή αδυνατεί να συγκροτήσει ένα πρόγραμμα στόχων που θα ενώνουν τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους πρόσφυγες στον αγώνα για την επιβίωση, πρόγραμμα στην ουσία του αντισυστημικό καθώς θα έρχεται σε αντιπαράθεση με την ουσία της επιδίωξης του συστήματος που είναι το τσάκισμα της εργασίας.

 

Αδυνατεί να ενώσει την πλειοψηφία της κοινωνίας σε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο υπεράσπισης της ειρήνης καθώς πελαγοδρομεί ανάμεσα στη μικροαστική υποταγή στις «εθνικές επιδιώξεις» και σε μια –υποτίθεται- διεθνιστική ρητορεία που δικαιώνει τον εθνικισμό των διπλανών αστικών τάξεων. Στη μια περίπτωση συντελεί στην υποταγή της κοινωνίας στα πολεμοκάπηλα αστικά σχέδια, στην άλλη αποκόβεται πλήρως από την κοινωνία (και την πραγματικότητα…)

 

Το ξεπέρασμα μιας αδυναμίας προϋποθέτει τη διαπίστωση και κατανόησή της. Η ιδεολογική ήττα, αιτία και συνέπεια ταυτόχρονα της πολιτικής ήττας, πρέπει να συνειδητοποιηθεί στην έκτασή της και στην κύρια έκφρασή της που είναι ο εξελισσόμενος εκφασισμός της κοινωνίας. Απαιτείται τομή στη σκέψη και την πρακτική, στροφή στο έδαφος των κοινωνικών αναγκών. Εκεί σπέρνεται το δηλητηριώδες χόρτο του φασισμού, εκεί πρέπει να ξεριζωθεί.

 

Οι ίδιοι οι αστοί μιλούν με μίσος για τη «δεκαετία του ‘60» που σε μεγάλο βαθμό γέννησε την πολιτιστική και ιδεολογική ανάταση της Αριστεράς, αποτυπώνοντας στο χώρο των ιδεών την ηθική υπεροχή των ηττημένων του εμφυλίου. Ο τρόπος που, μέσα από μεγάλες αντιφάσεις και σε άλλες συνθήκες, κερδήθηκε η μάχη εκείνη μπορεί να δώσει πολύτιμα διδάγματα για το σήμερα.

- Kommon